Vriendschappelijk verliefd

[Terence]

Is er een link naar HB zijn?
Misschien wel. Ik heb wel vaker opgemerkt dat HB'ers ondanks hun volledig neutraal overkomen nog altijd kunnen opvallen. Dat ze "iets" hebben.

Als het je compleet vreemd is, kan het onderstaande misschien arrogant overkomen, maar zo is het zeker niet bedoeld.
Ik heb vaak last van vrienden die vriendschappelijk verliefd op me worden. Dat eindigt dan ook meestal in beëindigen van de vriendschap, wat mij dan weer kwetst.

Ik leer iemand kennen. We kunnen het prima met elkaar vinden, the usual stuff.
Maar dan kan er ineens een punt komen waarbij de ander zich steeds meer gaat gedragen als iemand die verliefd is. En nou is die persoon niet letterlijk op me verliefd als in een relatie, maar toon wel het gedrag.
Zich heel erg druk gaan maken over mijn gemoedstoestand (nou is die tegenwoordig zo goed als altijd neutraal tot opgewekt).
Jaloers worden op andere vriendschappen.
En vooral: hoge verwachtingen van me hebben.

Dat laatste, daar kan ik natuurlijk niet aan voldoen. Dus dan ineens krijg ik steeds meer kritiek. Ja, een ander mag best bepaalde fouten maken of opmerkingen laten vallen. Maar toch niet Terence!
Vervolgens ontstaat er van de andere kant ruzie, op basis van zelfgetrokken conclusies en teleurstelling wegens te hoog geplaatste verwachtingen. En ik ben een vriend(in) kwijt.

De meesten van jullie herkennen dit vast wel van kleuter- en basisschool. Ook ik kon destijds nog wel eens jaloers worden als een tijdelijk nieuw speelmaatje aandacht gaf aan een andere klasgenoot. Maar toen ik ouder werd trok dat weg.
Maar ik ben inmiddels 37 en heb er nog steeds last van. En ik doe echt niks opzettelijk om het te veroorzaken. Ik ben gewoon mezelf, niet geforceerd leuk of charmant.
Ik ga ook zeker niet bewust saaier doen om ervoor te zorgen dat een vriend me niet té leuk gaat vinden.
Maar ik word er wel moe van. Steeds steek ik met alle plezier liefde en energie in een vriendschap, om vervolgens gedumpt te worden omdat de ander mij een beetje op een sokkel heeft geplaatst.
Ik heb wel eens gedacht dat het slechts tussen mijn oren zat en dat ik graag wilde dat dit de situatie was (het is best vleiend natuurljk). Maar een paar mensen hebben de moed gehad om hun gevoelens letterlijk uit te spreken.

Het gebeurt me natuurlijk niet keer op keer. Maar het feit dát het nog steeds voor kan komen vind ik vrij apart.
En ik vraag me voornamelijk af: is er iemand hier die dit ook heeft?
Is het een HB ding? Stralen we uit dat de lat bij ons daadwerkelijk iets hoger mag liggen? Dat de teleurstelling groter mag zijn als we iets fout doen?

[Jelle]

Het begint met het feit dat je beter bent toegerust tot het oplossen van problemen, het zeggen van de juiste woorden bij moeilijke zaken, het overzien van verbanden, adremmer bent in je humor. Dat leidt er toe, dat je ongemerkt steeds meer gewaardeerd wordt of zelf gevoelens kan oproepen, waar je niet op uit bent. De ander gaat zich in superlatieven over je uitlaten of laat je weten dat wat je doet, gewaardeerd wordt, omdat "jij" als geen ander "het leven" snapt. Je wordt dan ongewild op een voetstuk gehesen en bejubeld.
Dan gebeurt het onvermijdelijke......je maakt een fout!.....Een normale sterveling wordt
dat snel vergeven, omdat dat "menselijk" is. Maar JIJ!..... Je dondert dan van je voetstuk en omdat de weg naar beneden veel langer is, landt je op je kaakbeen en lijdt.......Gezichtsverlies!
De truc is, voordat men je op dat voetstuk wil hijsen, aan de rem te trekken. Uitleggen, omdat je tot iets in staat bent, ook in staat bent fouten te maken. Laat mij maar met m'n voetjes op de grond staan. Dat voetstuk is voor een heilige en........die hebben vleugels!
Zie je bij mij vleugels?

[Terence]

De truc is, voordat men je op dat voetstuk wil hijsen, aan de rem te trekken. Uitleggen, omdat je tot iets in staat bent, ook in staat bent fouten te maken.

Maar dan moet je bij elke nieuwe ontluikende vriendschap gaan peilen of er zo'n punt komt waarop de ander "verliefd" wordt. Da's ook weer zo raar.

Ik bedenk me trouwens net dat ik zelfs een paar keer op mijn kop heb gekregen van iemand waar ik, vanuit mij gezien, redelijk mee bevriend was, omdat die persoon vond dat wij heel close waren en ik er niet was om een schouder te bieden tijdens een nare periode.
Destijds kon ik zelfs nog mijn excuses aangeboden voor het feit dat ik er niet was én niet doorhad dat we zo close waren, en er voortaan wel zijn.
Om er veel later weer achter te komen dat het kwaad al geschied is en die persoon al had besloten nooit meer bij mij terecht te willen als het niet goed gaat.

[Jelle]

omdat die persoon vond dat wij heel close waren en ik er niet was om een schouder te bieden tijdens een nare periode..

Precies!..... jullie waren close en toen het er op aan kwam was je er niet. Foutje! Toen viel je van je voetstuk!

Je kan niet verantwoordelijk gehouden worden voor de ander zijn/haar gevoelens, maar als je weet dat het (bij jou) meestal zo gaat, kun je proberen wakker te blijven en het proces te sturen, indien je "dat punt" nadert.

[Terence]

Precies!..... jullie waren close en toen het er op aan kwam was je er niet.

We waren niet close.
Zij vond dat we close waren, ik dacht dat ze me gewoon als een redelijke vriend beschouwde. We deden immers niet wat vrienden die wel close zijn met elkaar. Intieme dingen bespreken, met z'n tweeën afspreken i.p.v. met een groep. Enz.
Achteraf had ik ook niet zoiets van "ach ja, ze probeerde inderdaad steeds contact met me te leggen voordat het slecht met haar ging".

als je weet dat het (bij jou) meestal zo gaat, kun je proberen wakker te blijven en het proces te sturen, indien je "dat punt" nadert.

Ik zeg niet dat je ongelijk hebt. Maar het is toch nonsens dat ik daar mijn energie aan uit moet geven? Buiten een nieuwe vriendschap ook nog eens alert blijven of het "weer zo'n geval" is? Eerlijk gezegd heb ik daar net zo min zin in als het gezeik dat er ontstaat als het weer eens zo ver is.
Ik vind dat mensen maar gewoon hun mond moeten open maken als het goed gaat. Genoeg praatjes achteraf als ze boos zijn, maar er wordt niet vaak gezegd "ik vind onze vriendschap wel leuk en ik merk dat ik me erg op mijn gemak bij je voel.". Of zoiets.
Is toch veel simpeler, en ongewoon maar zeker niet raar.

[scarlett]

Gebaseerd op intuitie, zou ik vriendschappelijke verliefdheid niet per se willen linken aan hoogbegaafdheid. Vraag me niet waarom. Het is 2:21. Ik ga slapen.

[sombrero]

[Mary87]

Ik sluit me aan bij Scarlett.
Misschien "val" je steeds voor dezelfde soort mensen om een vriendschap mee te willen beginnen? Dat kan natuurlijk ook.
Ik herken het wel wat je zegt.. heb het ook wel eens meegemaakt, maar ik heb het niet als een zodanig probleem ervaren als jij dat ik ze kwijt raakte. Dan passen die vrienden gewoon niet bij mij en kunnen ze beter iemand anders zoeken in mijn opinie. Iemand die wel aan hun eisen voldoet. Daarnaast denk ik dat iedereen een andere lading geeft aan vriendschap. De ene ziet vrienden als hun familie, zo close. De ander vindt het al prima om zo nu en dan een praatje te maken o.i.d. Misschien dat daar eventueel iets tussen botst?

[Silvia]

Ik leer iemand kennen. We kunnen het prima met elkaar vinden, the usual stuff.
Maar dan kan er ineens een punt komen waarbij de ander zich steeds meer gaat gedragen als iemand die verliefd is. En nou is die persoon niet letterlijk op me verliefd als in een relatie, maar toon wel het gedrag.
Zich heel erg druk gaan maken over mijn gemoedstoestand (nou is die tegenwoordig zo goed als altijd neutraal tot opgewekt).
Jaloers worden op andere vriendschappen.
En vooral: hoge verwachtingen van me hebben.

Dat laatste, daar kan ik natuurlijk niet aan voldoen. Dus dan ineens krijg ik steeds meer kritiek. Ja, een ander mag best bepaalde fouten maken of opmerkingen laten vallen. Maar toch niet Terence!
Vervolgens ontstaat er van de andere kant ruzie, op basis van zelfgetrokken conclusies en teleurstelling wegens te hoog geplaatste verwachtingen. En ik ben een vriend(in) kwijt.

Herkenbaar als dader en als slachtoffer. Zelf denk ik dat communicatie en het overbrengen van je eigen gevoelens een grote rol spelen.

Is het een HB ding?

Mmh, zou kunnen maar zeker ben ik niet.
Zomaar even een gedachte, een hber is door zijn (school)verleden en teleurstellingen meer op z'n 'hoede' om niet gekwetst te worden dan standaard. Gevoeligheid speelt een grote rol. Misschien zijn hbers 'gehaaider' in hun woordkeuzes waardoor ze wel iets vertellen over zichzelf maar toch niet alles en laten ze een ander achter met 'een goed verhaal maar een halve waarheid'. Als de tegenpartij zich goed bij je voelt (want je bent zo aardig en je begrijpt zoveel) en ze 'het grote verhaal' bij je neerleggen (ze gaan bijv. zagen) is dit niet zoals jij het gedachten had, je haakt af. Wellicht wil je dit zo lief mogelijk doen om de ander niet te kwetsen. Voor die ander onbegrijpelijk want die is (waarschijnlijk) heel eerlijk geweest over z'n probleem/gevoelens. De ander is gekwetst en voelt schaamte omdat hij/zij zich heeft laten zien en jij jezelf toch niet helemaal. Er vallen woorden en doordat men zich dan beiden gekwetst voelt is het einde verhaal.

Maar een paar mensen hebben de moed gehad om hun gevoelens letterlijk uit te spreken.

En dat is heel erg moeilijk, zeker als ze weten dat ze volgens jou verkeerde conclusies hebben getrokken. Als er van beide kanten over gesproken wordt, men begrip toont en vooral feedback geeft aan elkaar kun je er veel van leren. Helaas blijft elkaar feedback geven vaak achterwege waardoor er aan beide kanten onbegrip/boosheid/verdriet achter blijft. Het is dan maar net hoeveel die ander voor jou waard is en hoeveel moeite je er nog in wilt stoppen. Het lef hebben om je eigen tekortkomingen te zien en toe te geven is voor beiden van groot belang.

[Yet]

Wat ik zo lees lijkt het op claimen en molden wat sommige mensen (persoonlijkheden, extreem doet borderline dit) graag doen. Het kan met je vriendenkeus te maken hebben. Misschien sta je gauw en makkelijk open voor anderen? En dan komt er allerlei karakters gauw dichtbij, of heeft dat idee. Ook wat misschien toch minder goed bij jou past.

Wat ook kan zijn is dat jij gewoon een vrije vogel bent
Je kan dus afhankelijk gedrag (wat wél binnen reguliere marges past) minder goed verdragen.

Take your pick

Ik zou me er niet al te druk over maken. In vriendschappen is er altijd wel een beetje verwachtingsverschil of miscommunicatie doordat men er van uitgaat dat een ander wel 'weet wat je nodig hebt' en 'daar graag aan wil voldoen'. Gewoon praten op meta over de vriendschap helpt ook misschien?

[Laatbloeier]

Yet, wat is 'molden'?

Terence, ik kan me heel goed voorstellen dat dit wat je omschrijft heel vervelend voor je is! Naar oorzaken ga ik niet gissen. Voor mij is vrijheid binnen vriendschap (of wat voor ander contact dan ook) bijzonder belangrijk. Wederzijds. Mijn uitgangspunt is dat mensen elkaar opzoeken wanneer ze graag willen, en als dat om wat voor reden niet (meer) zo is, moet er geen enkele verplichting bestaan. Alleen contact vanuit pure vrije wil, vanuit wederzijds enthousiasme, heeft voor mij waarde.

Nu besef ik wel dat er soms een 'schuld' kan worden opgebouwd wanneer de ene partij de andere op een bijzondere manier heeft geholpen. Als de ander op zijn beurt dan eens een beroep zou willen doen op de geholpen vriend, en deze heeft juist op dat moment niet meer zo'n behoefte aan de vriendschap, dan is dat misschien lullig... Ikzelf kom niet snel in dergelijke situaties terecht, omdat ik nooit echt een beroep op mensen doe. Dacht ik... Dit op zich zet mij ook wel weer aan het denken. Ik durf me qua vriendschap sowieso niet snel te binden. Ik ben een bijzonder autonoom persoon, maar of dat al dan niet tegen wil en dank is, daar twijfel ik nog wel aan...

Waar ik wel steeds makkelijker in word, is me uitspreken. Ook als ik iemand een bijzonder persoon vind en ik een vriendschap zie zitten. Vervolgens laat ik de ander op zijn/haar beurt volledig vrij. Ik voel nooit 'hard feelings' als iemand niet (meer) wil. Zelfs nauwelijks teleurstelling. Wat er niet (meer) is, is er niet.

Sorry Ter, het is een beetje een eigen 'ervaringsverhaal' geworden. Hopelijk heb je er evengoed iets aan, al is het weinig...

[Silvia]

Wat ik zo lees lijkt het op claimen en molden wat sommige mensen (persoonlijkheden, extreem doet borderline dit) graag doen.

Maar er zijn nog zoveel meer mensen die dit extreem doen Yet.

Veel mensen met Borderline staan open voor feedback.
Als jezelf maar eerlijk en oprecht genoeg tegen ze bent, zullen zij dankzij jouw 'eerlijkheid en durf' zeker het uitgesprokene ter harte nemen en er iets mee doen.
(Let wel, een mens met Borderline die niet weet dat hij/zij Borderline heeft zal zeker anders reageren dan de reeds 'ontdekte Borderliner' die weet wat er bij hem/haar zelf speelt en er mee om leert gaan/heeft mee leren om gaan.)

Excuus Terence, jouw topic niet het mijne.

[Yet]

Yet, wat is 'molden'?

hoi Laatbloeier,
Dat is het proberen te kneden en vormen van anderen zoals men ze graag ziet, wil hebben. Eigenlijk een soort interpretatie die men heeft van de ander (iets sterker dan verwachtingen) en proberen voor elkaar te krijgen dat de ander daar aan gaat voldoen.

[Yet]

Wat ik zo lees lijkt het op claimen en molden wat sommige mensen (persoonlijkheden, extreem doet borderline dit) graag doen.

Maar er zijn nog zoveel meer mensen die dit extreem doen Yet.

Veel mensen met Borderline staan open voor feedback.
Als jezelf maar eerlijk en oprecht genoeg tegen ze bent, zullen zij dankzij jouw 'eerlijkheid en durf' zeker het uitgesprokene ter harte nemen en er iets mee doen.
(Let wel, een mens met Borderline die niet weet dat hij/zij Borderline heeft zal zeker anders reageren dan de reeds 'ontdekte Borderliner' die weet wat er bij hem/haar zelf speelt en er mee om leert gaan/heeft mee leren om gaan.)

eens hoor Sil, ik gaf borderline als voorbeeld. Maar ik denk dat dit niet zo een vreemd verschijnsel is. Mensen die graag controle hebben zullen dit ook in sterkere mate doen bijv.
grtjs,
Yet

[Terence]

Zelf denk ik dat communicatie en het overbrengen van je eigen gevoelens een grote rol spelen.

Absoluut. Maar soms heb ik n.a.v. het gedrag van de ander het idee dat we totaal niet close zijn, en dan blijk ik in de ogen van de ander ineens de troost en toeverlaat te zijn. Dan kan ik weinig beginnen.

Of dat we wel close zijn, maar dat de ander frustraties opkropt om ze er bij één bepaalde actie ineens allemaal uit te gooien (dat zal zeker voor iedereen herkenbaar zijn).
Ik denk dat ik die frustratie wel kan aanvoelen, en een dialoog erover starten. Maar nog vind ik dat typisch liefdesrelatiegedrag. En dat heb ik niet mijn vrienden.

[Silvia]

Maar soms heb ik n.a.v. het gedrag van de ander het idee dat we totaal niet close zijn, en dan blijk ik in de ogen van de ander ineens de troost en toeverlaat te zijn. Dan kan ik weinig beginnen.

Ja, ik begrijp het...Ik heb er zelf ook zo een bij lopen.
Aardig wicht dat moet gezegd worden, maar haar bel en visite gedrag passen moeilijk in mijn straatje. Ben graag alleen.
Ik zeg haar gewoon eerlijk dat ik de telefoon niet heb opgenomen omdat ik nou eenmaal een hekel aan bellen heb. Tot nog toe neemt ze mijn eerlijkheid voor lief.
Toch hebben we veel raakvlakken met elkaar en juist omdat we elkaars negatieve gedragingen kennen, lukt het vooralsnog aardig...En dan...Ik val niet op haar.

[Terence]

Het kan met je vriendenkeus te maken hebben. Misschien sta je gauw en makkelijk open voor anderen?

Ik ben heel open.
Mensen biechten ook snel hun geheimen op bij mij. Ik vind het prima, leuk dat ze zo op hun gemak zijn bij me. Maar dat is geen excuus om uit je dak te gaan als ik iets doe wat ze niet aanstaat. En het ergste: meteen de rug toekeren en noóit een gesprek over willen voeren met me.
Mijn vrienden zijn heel divers. Het zou kunnen dat degene die "verliefd" op me werden met elkaar in gemeen hadden dat ze een lager E.Q. hadden. Hoe uiteenlopend hun karakter was (en in één geval, ook intelligentie), zo overeenkomend waren ze op het gebied van issues en de non-omgang daarmee.

Ik zou me er niet al te druk over maken.

Da's makkelijker gezegd dan gedaan. Dan moet ik mijn emoties binnen de vriendschap gaan inhouden, dat vind ik zonde en vermoeiend. Ik raak misschien niet verliefd, maar er is wel degelijk liefde. Ik accepteer de eigenschappen van de ander (of het in ieder geval probeer). En ineens, afgelopen.

Ik zal een voorbeeld noemen: ik had een paar jaar geleden een beste vriend. Op een dag in de bios zat er een rij middelbare scholieren voor ons die lastig waren. De vriendin naast me bleef maar zeggen "gedraag jullie of ik zet jullie er uit"). Ze bleef het maar zeggen, zonder het daadwerkelijk te doen. Op een gegeven moment was ik het beu en zei ik dat ze stil moesten zijn, en anders kregen ze met mij te maken. Allemaal stil, op eentje na. Die heb ik gemeld dat ie 10 seconden had om zelf de zaal te verlaten, en anders nam ik 'm mee. Hij ging natuurlijk niet, dus ik pak 'm (niet hardhandig) onder z'n oksels, til hem op, en loop rustig met hem de zaal uit.
De beste vriend aan mijn andere kant, die er weinig van mee kreeg omdat ik met mijn rug naar hem gekeerd stond, was woedend en wilde er geen woord over spreken. Na de film ging hij de zaal uit en ik heb nooit meer met hem gesproken.
Tegen anderen zei hij dat ik ver over de grens ging met wat iemand een kind aan mag doen, het was je reinste mishandeling.
1. Hij had zélf ervaring met mishandeling.
2. Hij was vriendschappelijk verliefd op mij, waardoor hij blijkbaar sneller geneigd was om mij dit toe te wijzen, en om heftiger te reageren. (Een vriendin zei wel eens "Pieter is hetero, maar hij lijkt soms wel verliefd op je").

Geen kans om te zeggen dat ik geen haar op die knul z'n hoofd heb gekrenkt. Vriendschap van meerdere jaren in één klap voorbij. Dat doet pijn, ik kan me daar niet niet druk om maken.

[Terence]

Sorry Ter, het is een beetje een eigen 'ervaringsverhaal' geworden.

Excuus Terence, jouw topic niet het mijne.

Alsjeblieft niet! Laat komen die eigen ervaringen!
Dat was wel degelijk de bedoeling van mijn topic, zeker niet de Terence-blog.

Laatbloeier, ik kan ontzettend goed alleen zijn. Maar ik sta ook erg open voor vriendschappen. Ik vind het in sommige gevallen ook zeker niet verstikkend als iemand zegt een klein aspect van mijn gedrag als storend te ervaren, niet te tonen in het bijzijn van die bepaalde persoon.
Daar staat dan ook tegenover dat ik het wel degelijk als storend ervaar, wanneer een vriend(in) na langere periode van omgang ineens aan komt zetten met een waslijst aan punten. In sommige gevallen ook punten die er alleen maar zijn om ervoor te zorgen dat de betreffende vriend(in) niet belemmerd wordt in het omzeilen van zijn/haar persoonlijke issue.
Wat jullie zeggen, dat ik dan beter het besluit kan nemen om de vriendschap te beëindigen, daar ben ik het wel mee eens. Maar ik vind dat niet makkelijk, omdat ik juist focus op alle raakvlakken en leuke momenten.

[Terence]

Ik ben heel open.

Wacht, dit moet ik even toelichten.
Ik bedoel niet dat ik zelf mijn hele levensverhaal en diepste geheimen op tafel gooi. Maar dat ik figuurlijk erg opensta voor de andere persoon. Misschien valt dit meer op, omdat ik juist een behoorlijke muur om me heen heb in het andere geval.

[Yet]

Een bijzonder verhaal Terence. Het lijkt er op dat je reageerde op een manier die hij zichzelf idd persoonlijk sterk aantrok. Tuurlijk trek je je dat aan! Je krijgt immers geen kans om zijn beeld van de situatie te veranderen door het toe te kunnen lichten. Heftige ervaring denk ik. Verdrietig ook.

[Terence]

Zeker.
Vervolgens krijg ik weer mot met een vriend die van mening is dat ik op de voordeur had moeten rammen en een gesprek had moeten afdwingen.
Mijn reactie is dat afwijzingen op meerdere mildere pogingen om de vriendschap te redden, en uiteindelijk me erbij neerleggen dat de ander nou eenmaal niet met me wil omgaan, werd opgevat als "Terence geeft geen snars om zijn vriendschappen".