gedichten schrijven

[Korrel]

Ik zou bij elk gedicht ...muziek eronder willen zetten. Waardoor de sfeer (het gevoel) sterker wordt.

[m1960]

Ik zou bij elk gedicht ...muziek eronder willen zetten. Waardoor de sfeer (het gevoel) sterker wordt.
Ik zou bij elk gedicht ...muziek eronder willen zetten. Waardoor de sfeer (het gevoel) sterker wordt.

Wat let je Korrel?
Doen zeg ik!

Groetjes Marlou

[Tesselschade]

Ik zou bij elk gedicht ...muziek eronder willen zetten. Waardoor de sfeer (het gevoel) sterker wordt.
Ik zou bij elk gedicht ...muziek eronder willen zetten. Waardoor de sfeer (het gevoel) sterker wordt.

Wat let je Korrel?
Doen zeg ik!

Groetjes Marlou

Jaaaaaa!!!! Oh, dat lijkt me prachtig, korrel! Goed idee!

[Korrel]

Dit heb ik verleden jaar gemaakt. Een filmpje en gitaarsamples.
Het gedicht vind ik niet zo sterk. Maar misschien iemand anders wel.
Dus het mes snijd aan 3 kanten.
Het gedicht is niet van mij....want dat kan ik niet.

[Korrel]

Van Diana kwam ik een gedicht tegen dat me erg aansprak.
Ben wat aan het knutselen gegaan.
Ik heb haar in een pb'tje gevraagd of ik het mag plaatsen.

"TIJD"

[Tesselschade]

And one can sometimes catch a glimpse,
of that full circle,
called 'perfection'....
And this can be
either most sobering
or so terribly intoxicating,
that one is
permanently drunk with sheer joy
of living...

This, I feel,
is why the addict goes,
winter after winter to the snow..

[Terrasano]

2020 Hoe zou dat er uit zien vroegen ze mij in 2012. Hoe zou dat er uit zien? Dat wist ik wel, daar had ik geen moeite voor hoeven doen. Over 8 jaar na dato zou de wereld compleet veranderd zijn! Zoveel was mij wel duidelijk als 39e graad Visionair.

Gaat het tegenwoordig nog om stijl en grammatica, interpunctie en andere spellingsnazi praktijken. In 2020 zijn voorgenoemde praktijken dan ook zeker van de baan. In 2020 gaat het over inhoud en visie.

Een wereld die gebouwd is op Kudos, wellicht dat u ze kent? Dat is een blijk van waardering voor bewezen diensten. Geld is uit de gratie geraakt. Te afstompend, saai. Geen mens die zich nog wil identificeren met in het verleden behaalde resultaten. In de wereld van 2020 is iedereen rijk, rijk aan het vermogen om eindelijk die kapotte bril af te hebben kunnen zetten, en te genieten van twenty-twenty vision. In mijn optiek de juiste keuze.

Want iedereen die tot tien kan tellen kan de toekomst voorspellen.

Toen eenmaal het besef kwam dat er causaal verband bestond tussen verleden, heden en toekomst, was er de grote kentering. Dit moest anders.

De toekomst van morgen wordt vandaag geschreven, is zo'n mooie uitspraak. En wie schrijft die blijft is mij vertelt. Met zoveel geschreven woorden was mij wel duidelijk dat dit niet waar kon wezen. Althans in de zin van een waardige toekomst voor de mensheid, waar toch duidelijk de kwaliteiten en voornemens van bekend waren.

Richting, dat was de sleutel geweest. Vooruitgang de drijfveer. Achteruitgang het resultaat.

Verharding en individualisatie zijn in 2020 achterhaald. Diepgang, inhoud en zelfrealisatie zijn de nieuwe kernwaarden geworden.

Realisatie van projecten moeten met grote moeite worden uitgesteld omdat er anders geen mens meer een oog dichtdoet. Geld speelt immers geen rol meer, waardering is de nieuwe munt. Geen brug te ver als het gaat om realisatie van het ideaal. Ik kan haast niet wachten op het jaar 2020, hoop doet leven, al is het een verhaal.

[Robberson]

dit is de wereld
en de droom
die aan de einder zetelt

voor tijd geen tijd
een zon gevangen
in het eeuwige blauw

-

De opening van mijn conceptdichbtbundel die ik voor mezelf wil laten drukken.

Doodeng natuurlijk, maar wat geeft een heel werk schrijven een voldoening zeg!

[Esther]

Met een knipoog...

Gemis

Je vertrouwdheid, het fijne vooruitzicht
Je smaak, de prikkeling en stimulans
Je hardheid, het geluid en de bijt
Het graaien en doorgaan
De ontlading, troost en voldoening
Je genot
Wat mis ik je

Je zachtheid, een fijne streling
Je stevigheid, je kan me dragen
Je geur, een fijne herinnering
Je wijdte, volledige overgave
Het deinen op de golven van de zee
en wegzakken in het zand van het strand
Je veiligheid
Wat mis ik je

Je souplesse, een gracieuze zwaai
Je kracht, het overal in kunnen klimmen
Je uithoudingsvermogen, het door blijven gaan
Je energie, de lichtheid van het moment
Het volgen van passie, het volgen van avontuur
Je vrijheid
Wat mis ik je

Je ambitie, gaan voor een groot bereik
Je droom, weten waar je voor gaat
Je enthousiasme, vol energie vooruit
Je idealisme, de wereld een beetje beter maken
Je passie, verbinden en laten stromen
Het weten, volgen, handelen en realiseren
Je doelgerichtheid
Wat mis ik je

Je herkenning en mee kunnen denken
Je aandacht en gezelligheid
Je altijd klaar staan, en nooit alleen zijn
Ons altijd verbonden zijn en samen delen
Het samen ondervinden en ervaren
Het spelen, dansen en ondernemen
Het samen zijn en onze geschiedenis
Je vriendschap
Wat mis ik je

Je vertrouwdheid, je zachtheid en tederheid
Je humor, gezelligheid, samen genieten
Je kracht en betrouwbaarheid, een rots om op te bouwen
Je passie, streling en aandacht
Je ziel, jij en ik verbonden
Het samen groeien en bloeien
Het samen zijn, het samen één
Je liefde
Wat mis ik je

Slotoverweging
Gemis is een belofte van groei
Van gemis via creatie naar voldoening!

[Terrasano]

Is liefde het antwoord
Waarderingen en geborgenheid de sleutel
Aandacht en interesse het begin
Zeggen wij ja, dan heeft het leven weer zin

[Hbchristen]

Als christen ben ik zeer dankbaar dat ik mezelf geaccepteerd heb als HB, HSP. Echter, in het verleden heeft mijn inzicht geleid tot een hoop rotzooi, verkeerde ambities, valse trots en hogmoed. Dit gaat niet over mezelf miskennen, ik leer mezelf juist steeds meer waarderen. Maar ik heb ontdekt dat al mijn slimmigheden en passie een valkuil was vol trots en neerkijken op anderen, terwijl problemen groeiden. Niet enkel door verkeerde diagnoses, maar gewoon koppigheid dat deze slimmerik net niet slim genoeg was om toe te geven dat hij ook niet alles wist en anderen nodig heeft - zelfs mensen zonder HB of HSP!

Disclaimer, zwaar gekleurd gedicht dus


Psalm 216 Hoogmoed

Heer, de maat is ons onbekend
van onze verborgenheden
duisternis, verscholen in de krochten
loerend in de hoeken van ons hart
Vervloekt zij hoogmoed! Onberekenbaar kwaad
onuitroeibaar groeit zij weer op
haar wortels reiken tot in het dodenrijk
Al onze zonden zijn ons bekend
staan zelfs in nachten voor ogen
maar hoe verradelijk is trots
Streelt zij de ziel, verblindt de geesten
laat wanhoop ons sieren
verslagenheid ons kleed zijn
Verbrijzelde harten worden getroost
nederige zielen ontvangen genade
Zo ver het oosten is van het westen
overstrekt Gods barmhartigheid de hemelen
Vrede voor u en ik , hier nabij
en wie verre zij en tot het licht geroepen wordt
duld geen onoprechtheid in uw ziel
maar verlies geen tijd met zoeken
naar donkertes in uw hart
De Geest is het zwaard der kennis
openbaart wat licht en duister is
snijdt, geneest, heelt en bevrijdt
Spreekt vrij van gerichten
dat uw hart u niet veroordele!
Verzoening, bloed krachtiger dan Abels
genade is genoeg, volbracht
Ga wandel in het licht en zaligheid
het aanschouwen van Gods gezicht
die sprak door vaders en profeten
In de Zoon waarheid openbaarde
Zachtmoedigheid en lichte lasten
juk voor zielen, gewicht van hout
Breek dat niet in trots en eigenzin
wie breekt die houten nederigheid
wordt omgord met ijzeren gewichten
het juk van trots, lood en staal
Vrede, wie verliest het leven
loslaat, ontvangt overvloed
Gods genade duurt het langst!

[JelleV]

Grommend maak ik
een wezen van papier
knarsend houw ik een beeld
in een bedding van fluweel
vloekend geef ik toe
aan de onmacht der stilte
stil sta ik
knarsend grommend vloekend

[Hbchristen]

Dit is wel oudje (rond mijn 16e)

Vijftig vogels, hoog in de lucht
bekleed met zilver door asgrauwe hemellucht
schrijden langzaam en gestaag
niet ziende de hinderlaag
dan spuwt de aarde ze spuwt vuur
prijs voor victorie is toch duur
één vogel valt, zij kan niet meer
stort in duizend stuk op aarde terneer
woedend gaan de anderen tekeer
Dan schieten zwarte schimmen uit de wolken
razend, flitsend, snel als dolken
twee vogels stootten zij op aarde neer
de vrede, de vrede! Oh, God, wanneer?

[Terrasano]

Zo gemakkelijk doet de geest zijn vlucht.
Zo gelijk zijn de letteren der schrift.
Zo vluchtig de inzet
En zo machtig de chaos.

In liederen bezongen doven de vlammen, ooit bedoeld voor de strijd. Slechts trillingen galmend in de ruimte, zonder enige richting verliezen de woorden haar kracht. En blijven de woorden in schriften geborgen, voor eeuwig verloren omdat men niet wil horen.

[Birdman]

Geschreven door mijn vrouw over/voor/aan haar overleden moeder:

Vandaag

Vandaag een dag
Een dag die elk jaar weer terugkeert

Ik loop naar buiten
Zet mijn hakken stevig op de grond
En voel mij langzaam in een ritme komen

Met elke stap meer kracht
Elk jaar op deze dag
Voel ik mijn kracht weer toenemen

Ik adem bewust
Het licht van buiten diep in
Met elke stap voel ik mij krachtiger

De herinnering als een warme deken om mij heen
Met elke teug lucht sterker dan voorheen
Langzaam en bewust

Met elke stap meer kracht
Met elke stap meer ritme

Ik voel mijn doel weer terugkomen
Dat het afgelopen jaar afwezig is geweest

Met elke stap meer stevigheid
Met elke stap meer vastberadenheid

Elk jaar op deze dag groei ik meer
Dan elke andere dag van het jaar
Bewust stijgt mijn kracht boven mij uit

Een ervaring waar ik elk jaar weer naar uitkijk
Elke stap zet ik steviger op de grond
Elke stap dichterbij het volgende moment

[Draakman]

Goh, net ontdekt, dit topic, hier kan ik zelf natuurlijk niet ontbreken,

Ik doe er meteen maar drie:

Mijn Hart

Ze dragen mijn hart over eindeloze wegen
hoe dichter ik nader, zo verder de weg
een stap is steeds verder, gezwinder de tred
de dagen zijn lang, ik glimlach mijn smart
steeds lichter mijn geest, er zijn geen meer vragen
gerichter mijn route, een dichter geweest
de weg is waar ik wil zijn
mijn hart en mijn ziel, zij hebben geen keus
onvrijwillig zij moeten
maar gewillig, o ja! zo dragen mijn voeten
mijn hart over eindeloze wegen
genegen naar jou, hartendief

***

Mijn Stad

1.

De stad is avond, stil en donker
asfalt halogeen
ik zwerf door je straten
helemaal alleen
hier en daar een flonker
van een auto, scherp verlicht
heel even, mijn getergde ziel
niet eerder zo gezwicht
ik loop en ruik je geuren
in deze zomernacht
loop ik eenzaam door de stad
ik heb op je gewacht...

2.

Deze stad mijn wereld
alle huizen duister
daar, om de hoek, ik meende
woorden te horen, zacht gefluister
natrium brandt ongenadig
terwijl ik door je straten loop
op zoek naar mijn vermeende
ooit geweten doel
alleen jij, mijn stad mijn hart mijn wereld
kent van mijn lege nachten
alleen jij weet hoe ik me voel
omarm me met je straten
als ik toch geweten had
ik loop, verbeten
door mijn hart, mijn stad

***

Een grapje

Ik heb een nieuw vriendje
Hij woont in mijn hoofd
En zijn naam is Endorfientje!
Hij heeft me beloofd
dat hij die neuro's blijft transmitten
“wie unne dolle”
zolang ik enthiousas'
die heuvels op blijf hollen!
Of, gebruiken wij het juiste woord
zoals het zich gehoord:
Met een ferme pas!

slanker steeds, mijn vet verbrand
ranker reeds, mijn pen ter hand
al dit ras gecomponeerd
des ochtends, nog voor de eerste thee!
Neem deez' hand, ga met me mee
wandel door groen en heuveldalen
zie schaap en vogel, soms een peerd!
Blijf niet dralen, ferme tred
ach, wij hebben zoveel pret
Mijn nieuwe vriendje enne ik
wij hebben zoveel schik
het is een feest, hoop dat je me gelooft:
Dit nieuwe vriendje in mijn hoofd!

[ZoeZen]

Oh wat lees ik hier allemaal prachtige gedichtjes. Ik schrijf ook graag in mijn dagboek, en af en toe is dat ook een gedicht. Ik zal hieronder wat korte delen Hier durf ik dat wel

Plaatje
Ik ben een plaatje
Vol met krasjes
Sla soms over
Stotter van paniek
Maar meer nog dan dat
Creëert mijn hoofd
Oorverdovende muziek

En...

Afsluiten
We hebben zoveel–
Maar missen een boel–
Ik mis jou en jou–
Ik mis het gevoel–

Verlangend naar vroeger–
Onbeperkte dagen van jeugd–
Ik zet streepjes, geen punten–
Omdat afsluiten niet deugt–

En eentje voor mijn jonge nichtje:

Onderwater
Garnaal zwemt naar haai toe
Roept: ‘eet me maar niet op’
‘Nee’, zegt haai, ‘van het huilen ben ik moe’
Kreeft gaat zitten op zijn kop

Schildpad is traag, maar weet de weg
Hij is oud, zal nooit verdwalen
Kent alle zeepaden, en bij een beetje pech
Laat hij zich leiden door zonnestralen

Dus gaan in een grote stoet, onderwater
Waar geen mens kan overleven
Wordt het nooit een minuutje later
Daar waar lichte wezens zweven

[Terrasano]

Zelf

Soms zie ik je
Weet ik wie je bent

Ik vraag me af, weet je wel wie je werkelijk bent?
Ik zie je rennen, altijd weer ontwennen, zodra je even buiten bent weer jezelf aan het ontkennen

Elke nacht volg ik je verhalen, zoete dromen die nooit ontkennen

Dat is waar je wezen wilt, zonder je te kennen.

[Draakman]

Van deze dag zijn ze de naam vergeten
waren wij onszelf gebleven
dimensie gecreëerd
niet eerder hier geweest
niet op dezelfde plaats gebleven
wij gingen harder, gingen sneller
maar boven al
wij gaan hoger
onze God is met ons mee
heeft ons steeds geweten:
van deze dag
zijn ze de naam vergeten

[Draakman]

Als het stormt...

Woeste luchten kolken
vrijuit door mijn ziel
de wind roept mijn naam
en ik luister, ongebonden
ik sta hier en ik kijk
de wereld is mijn adem
nu is de stonde
laat me drijven op de wind
laat me drijven laat me gaan
zonde is niet meer
zwervend door de wind
al wat is en zal ik zijn
dient immers het Hoger...