
Mijn vraag is dus; waarom is het zo moeilijk om te begrijpen dat er juist geen 'higher force' bestaat, onder willekeurig welke abstracte naam het ook komt? Waarom is het zo ontzettend makkelijk om ergens in te geloven? Waar is geloof; evolutionair gezien; goed voor? Er moet een reden zijn waarom de menselijkheid zo geneigd is om te geloven? Of is het nou een grote evolutionaire grap, om onze aandacht er vanaf te halen en het leven eigenlijk draaglijk te maken in dit chaos van toeval? Als leven zo ontzettend complexe en random is, waarom voelen we ons zo'n aangetrokken door rust en orde? Leven is niet rustig en het is niet geordend, waarom is dit zo ondraaglijk? Waarom is zo veel van onze gevoel voor veiligheid gebaseerd puur op orde? Waarom zijn bevelen en regels; al zijn ze helemaal tegen de menselijke natuur; zo acceptabel? Wat soort van veiligheid brengen ze, ondanks hun afschuwelijkheid?
Wij, mensen, zijn de enige diersoort, in staat voor zelf-reflectie; zijn we dan ook de enige, in staat om te geloven? Wat voor soort evolutionaire voordeel brengt geloof? Of is het werkelijk een remmingsmechanisme? Waar komt het neiging om apathisch te geloven vandaan; waarom voelen we liever niet zo'n sterke neiging om te begrijpen?
Waarom is de gedachte van chaos en toeval zo eng?
Wat maakte het mogelijk om zo'n buitengewone abstracte denkvermogen te ontwikkelen? Zo sterk ontwikkeld dat we daar liever voor kiezen dan voor de werkelijkheid?!
Who am I kidding.
Het is mogelijk. Soms zou ik het graag willen, om te geloven, maar ik kan het niet.
Ik blijf me maar afvragen 'waarom?', terwijl ik de antwoord al weet. Het is mogelijk, door meerdere complexe lagen en niveaus van toeval, door een chaotische set mogelijkheden.
Maar dat klinkt toch ook wonderbaar, of niet? Ik wil niet in angst leven.