Hoe word ik assertief?

[Cassanne]

Ik heb een zelftestje gemaakt en dat was een beetje confronterend. Ik scoor in verhouding namelijk heel slecht op de eigenschap 'assertiviteit'. Dat herken ik ook wel, ik heb de neiging om door iedereen aardig gevonden te willen worden, extreem conflictvermijdend te zijn, altijd eerst de schuld bij mezelf te zoeken, etc. (Een vorm van sociale angst misschien?)

Maar hoe kan ik daar aan werken? Heeft iemand tips, goede of slechte ervaringen?

[Sawi]

De vraag is waarom je assertief wilt zijn. Heb je er echt last van of ben je gewoon iemand die rekening houdt met anderen?
Wat mij heeft geholpen is dat ik beter weet wat ik wel en niet wil bereiken. Ik weet dat ik op mijn werk goed ben in mijn vak dus trek ik mijn mond open als collega's dingen over het hoofd zien. De toon is soms direct (als ik iets belangrijk vindt), maar ook wel eens vragend zodat anderen zelf kunnen nadenken. Met name die laatste komt niet assertief over, maar is het wel als je het bewust doet en vaak minstens zo effectief.
Verder heb ik geleerd dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. En daar heb ik zelf vaak het meeste last van omdat het probleem weer terug komt of omdat ik me schuldig voel dat het beter opgelost had kunnen worden. Dus dat doe ik niet meer.

[Cassanne]

Waarom ik dat wil? Omdat het me stress oplevert denk ik, dat altijd aardig gevonden moeten worden, en omdat ik rationeel weet dat het ook zo niet werkt. Ik ben op mijn werk overigens redelijk assertief, in overleggen en zo. Ik ben wel overtuigd van mijn gelijk meestal
Ik heb veel meer moeite met moeilijke gesprekken, als ik of een ander een fout heeft gemaakt bijvoorbeeld, en ik zou niet snel om salarisverhoging durven vragen. En ik heb bijvoorbeeld ook moeite verkopers snel af te wimpelen of mensen die ik niet ken vragen te stellen. Verder heb ik de neiging ja te zeggen tegen klusjes en het vervolgens niet waar te maken (kan ook onderpresteren zijn...). Maar dat laatste is ook wel bedrijfscultuur waar ik nu werk, ik ben nogal beïnvloedbaar door m'n omgeving helaas... Ik ben wel benieuwd of het al bijtrekt als ik daar binnenkort niet meer werk.

Allemaal geen rampen op zich, ik heb het prima voor elkaar, maar dat gevoel nog steeds dat kleine verlegen meisje te zijn (dat niet door andere kinderen geaccepteerd werd, ojee, nu wordt het psycho-analyse ), daar zou ik best eens vanaf willen. En wat beter worden in onderhandelen, want dat kan ik dus echt niet.

[Sawi]

Ik heb veel meer moeite met moeilijke gesprekken, als ik of een ander een fout heeft gemaakt bijvoorbeeld, en ik zou niet snel om salarisverhoging durven vragen. En ik heb bijvoorbeeld ook moeite verkopers snel af te wimpelen of mensen die ik niet ken vragen te stellen. Verder heb ik de neiging ja te zeggen tegen klusjes en het vervolgens niet waar te maken (kan ook onderpresteren zijn...).

Je schrijft altijd zulke herkenbare dingen Cassanne.
Bij mij is sinds een/twee jaar echter de knop om altijd maar bescheiden te zijn om. Niemand anders komt voor mij op, dus ik zal het zelf moeten doen. Hoe dat is gebeurd weet ik niet goed. Toch gewoon een kwestie van weten wat ik wil bereiken, welke doelen ik wil halen.
Salarisonderhandelingen vind ik ook lastig. Toch ging het best goed een paar weken terug. Mijn insteek was om er niet op achteruit te gaan (salaris, reiskosten, arbeidsuren, etc.) en eigenlijk zelfs een beetje meer. Eerste doel behaald, tweede niet. Maar wat ik heb bereikt was op dit moment gewoon het maximaal haalbare voor het bedrijf waar ik solliciteerde, dus uiteindelijk best tevreden.
Klusjes op het werk maak ik ook nooit waar in mijn ogen. Maar anderen vinden dat ik al zoveel uitzoek- en afstemwerk heb gedaan, dat ze al blij zijn dat er zicht is op de vervolgstappen. Voor mijn gevoel maak ik dus nooit iets af, maar anderen denken daar anders over.

Misschien moet je de lat voor jezelf iets minder hoog leggen en je verwachtingen (naar jezelf toe) gewoon af en toe bijstellen. Zolang anderen niet over jou klagen, is er weinig mis met je. Het wordt pas ernstig als je jou onderpresteren ziet als excuus om niets te doen of bewust minder gaat presteren uit luiheid. Dán wordt het tijd voor een andere koers. (Dat was voor mij dus de reden om op zoek te gaan naar een andere baan.)

[danser]

Ik lees bij jou eigenlijk meer een stukje onzekerheid over je plek in de wereld ipv gebrek aan assertiviteit. De vraag: mogen mijn behoeften er wel zijn? Het antwoord is dan kennelijke 'nee', of 'ik weet het niet', en dan laat je de behoeften van een ander prevaleren. Klopt dat?
Ik denk dat twee dingen je dan kunnen helpen: Een stukje RET, wat je voor jezelf zou kunnen oefenen en je bewust worden van je eigen behoeften in een situatie en daar proactief mee omgaan..
Mensen die zogenaamd assertief zijn, kunnen soms vrij aanvallend overkomen. ze gaan uit van hun eigen behoeften en houden daarbij bijna geen ruimte over voor anderen. Bij 'proactief' sta je in contact met je eigen behoeften, en sta je open voor de behoeften voor een ander.

RET wordt in Nederland behalve in therapie ook vaak gebruikt bij coaching. Je gaat onderzoeken wat de feitelijke situatie is, wat je emotionele reactie is, en wat de onderliggende aannames zijn waarop je emotie of je gedrag is gebaseerd. Vervolgens ga je die emotionele reacties uitdagen. Hier kun je er wat over lezen: http://www.congruens.nl/artikelret.html en hier is een methode om het bij jezelf te oefenen en toe te passen: http://www.performanceconsultancy.nl/ar ... aching.pdf

Als je onzeker bent over je plekje in de wereld, schaal je je eigen behoeften vaak lager in dan die van een ander. Het kan zijn dat je het contact met die behoeften ook een beetje bent verloren en daardoor eigenlijk over je eigen grenzen heen gaat. De eerste stap zou dan zijn om weer in contact te komen met die behoeften. Dat kan bijvoorbeeld door je succeservaringen voor de geest te halen. Kun je een moment herinneren dat je wél deed wat je eigenlijk wilde? Wat was daar de essentie van? Hoe voelde het? Hoe lukte het om bij jezelf te blijven? Wat heb je nodig om een volgende keer bij jezelf te blijven en je behoefte aan de ander aan te geven? Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dus als je start met het aandacht geven van je behoeften, kom je er ook sterker in te staan. Op het moment dat je nog niet precies weet of je iets nou wil of niet, kun je beginnen met aangeven dat je er even over moet nadenken en dat je er later op terug wil komen. Dit kun je ook doen als je al wel weet dat je het eigenlijk niet/anders wil, maar het nog niet meteen durft aan te geven. Vaak kun je, op het moment dat je niet met die ander in contact bent (even een ommetje of zo), beter aanvoelen wat je zélf eigenlijk wil. En dan kun je er ook sterker op terugkomen bij de ander.
Verder ben ik zelf erg van de 'geweldloze communicatie'. Je zou daar eens op kunnen googelen. Een hele prettige manier om jouw behoeften aan te geven, zonder dat je daarbij de ander in een bepaalde positie dringt.

[danser]

Pfff... heel verhaal geworden. Ik hoop dat ik het duidelijk heb opgeschreven en dat je er iets mee kunt

[Cassanne]

Ja, dat is zeker interessant. Ik ga het even laten bezinken en zal dan uitgebreider reageren.

[nathalie]

Pfff... heel verhaal geworden. Ik hoop dat ik het duidelijk heb opgeschreven en dat je er iets mee kunt

Anders ik wel , danser !!dankje ik ga even rustig lezen . Ik streef ook naar wat meer assertiviteit zonder voor mijn gevoel een kreng te worden .:ugeek:

[Mercurious]

RET wordt in Nederland behalve in therapie ook vaak gebruikt bij coaching. Je gaat onderzoeken wat de feitelijke situatie is, wat je emotionele reactie is, en wat de onderliggende aannames zijn waarop je emotie of je gedrag is gebaseerd. Vervolgens ga je die emotionele reacties uitdagen. Hier kun je er wat over lezen: http://www.congruens.nl/artikelret.html en hier is een methode om het bij jezelf te oefenen en toe te passen: http://www.performanceconsultancy.nl/ar ... aching.pdf

Grappig, dat RET heb ik afgelopen zomer zelf ontdekt. Niet precies zoals omschreven, maar ik ontdekte wel dat ik mijn gedachten kon sturen en dat dit zorgde voor meer orde in mijn hoofd. Zo ging ik leren uit het boek Logical Reasoning - a first course van Rob Nederpelt en Fairouz Kamareddine. Ik merkte dat ik nadien veel logischer zinnen maakte en mezelf duidelijker verwoordde. Ook kwam ik sneller tot een conclusie. Ja, heel vreemd dat je zoiets onttrekt uit een wiskundeboek, maar het werkte echt voor me.

[nielsje]

Je schrijft altijd zulke herkenbare dingen Cassanne.
Bij mij is sinds een/twee jaar echter de knop om altijd maar bescheiden te zijn om. Niemand anders komt voor mij op, dus ik zal het zelf moeten doen. Hoe dat is gebeurd weet ik niet goed. Toch gewoon een kwestie van weten wat ik wil bereiken, welke doelen ik wil halen.

quote van sawi

Hier sluit ik mij helemaal bij aan. Bij mij is de knop ook langzaam omgegaan. Je kunt niet iedereen pleasen. Doe je dat wel dan verloochen je als je niet uitkijkt uiteindelijk jezelf. Je kunt jezelf daardoor zelfs helemaal verliezen.

Jezelf coachen door vragen te stellen als 'wat wil ik nu echt', of 'ik voel me zus en zo, waarom is dat?' kan dan soms enorm helpen om een richting te bepalen.

Mocht je een schrijver zijn kun je voor jezelf ook eens per week een soort weekoverzicht maken. Dan schrijf je eerst een stuk of 10 dingen op waarvan je die week blij werd, of die je energie gaven. Daarnaast kun je dan ook 10 dingen opschrijven die je energie hebben gekost en wat je niets heeft opgeleverd.

Misschien ontdek je voor jezelf zo een beetje wat je beter kunt laten. Door zo te snoeien ontstaat er weer meer ruimte voor wat je eigenlijk zou willen. Dat is een heel proces, maar 't is tegelijkertijd ook harstikke leuk en uitdagend! Misschien heb jij dat wel nodig, wat meer uitdaging. Soms is het simpeler dan je denkt

[lindar76]

O ja, ik ken RET als de 4g's. G-training.

Ik hou er zelf wel van om de onderliggende behoeften en emoties en oorzaken bloot te leggen, maar het uitdagen van je irrationele gedachten is zeer behulpzaam. Zegt deze catastrofaal denker Ik kon zelf dus echt pas uitdagen na een aantal zeer intensieve gesprekken met een hb psycholoog.