Ik heb pas heel recent geaccepteerd dat ik niet alleen HSP, maar ook hoogbegaafd ben, en kwam tijdens mijn zoektocht naar gelijkgestemden op dit forum terecht. Ik ben 23, masterstudent (kleine studie in de geesteswetenschappen), en mis in mijn omgeving vooral mensen waarmee ik “echt” kan praten. Die hoop ik onder andere hier te vinden!
Met “echt” praten bedoel ik het volgende. Ik heb al heel lang het gevoel dat ik me ontzettend moet aanpassen in sociale situaties, dat ik een toneelstukje moet opvoeren om een “leuk persoon” te zijn. Ervaring heeft me geleerd dat ik vaak veel meer over bepaalde onderwerpen heb nagedacht of gelezen dan leeftijdsgenoten. Op het moment dat die gedachten eruit schieten krijg ik vaak reacties als “Jee, wat ben jij diep” of “Haha, echt weer wat voor jou”, of “Goh, daar heb ik nog nooit over nagedacht. Heb je het trouwens gehoord? Persoon A en persoon B zijn aan het daten!” Daarmee is het gesprek dan afgelopen.
Ik vind mezelf best wel sociaal, en ik kan ook heerlijk praten over persoon A en persoon B die weet ik wat hebben gedaan, maar soms wil ik graag praten over dingen die ik fascinerend vind, of levensvragen. Ik heb me mede hierdoor altijd anders gevoeld. Ik was (en ben) altijd ontzettend geïnteresseerd in de wereld en in mensen, had eindeloos veel hobby’s, wilde overal iets van weten. Hierin leek ik nogal alleen. Daarnaast bleek ik ook een stuk gevoeliger dan de meeste mensen.
---- Enorm levensverhaal, voel je vrij om dit over te slaan
---Heel mijn leven lang ben ik ergens blijven hopen dat “mensen zoals ik” vanzelf wel zouden verschijnen. Ik raakte steeds teleurgesteld omdat dit niet gebeurde.
Op de basisschool ben ik niet goed behandeld door leraren. Ik heb een Nederlandse moeder een buitenlandse vader. De eerste jaren bracht mijn moeder me naar school en werd ik juist heel interessant gevonden. Ik had mezelf rond mijn 3e leren lezen en had mezelf ook Engels geleerd, had een enorme woordenschat. Toen mijn moeder ging werken en mijn vader huisvader werd, veranderde deze positieve aandacht echter in negatieve aandacht.
Mijn vader kon door gebrekkig Nederlands niet goed voor mij “lobbyen”, wat hard nodig was op de leliewitte school waar ik op zat. Ineens werd ik gezien als dat domme kind met een allochtone vader. Ik kon plotseling niets meer goed doen en werd constant apart gezet, opgesloten in de pauzes en moest altijd nablijven. Ik had een enorme woordenschat, maar plotseling werd er gezegd dat dit niet mijn eigen taal kon zijn (want een kind met een buitenlandse vader kan niet goed zijn in taal!) Ik weet nog dat ik mijn eerste spreekbeurt hield en een 5 kreeg, omdat ik “boekentaal” gebruikte. Ik kreeg door dit alles een hekel aan school en had geen zin meer om de saaie herhalingswerkjes te doen, waardoor ik achter ging lopen. De stof sloeg in mijn ogen nergens op, waarom moet je eindeloos sommen herhalen die je allang begrijpt? Wat is het nut daarvan? Niemand kon het me vertellen, en dus deed ik het niet.
Er overleden in de tijd dat ik op school zat erg veel leraren en ouders. We wisselden constant van leraar en de dood hing in de gangen. Dit maakte mij als HSP-kind ontzettend overstuur en al met al werd school me teveel. Ik wilde er niet meer heen, kreeg hoofdpijnaanvallen en werd negatief. Alleen voor mijn vriendinnetjes wilde ik nog komen. Op toetsen haalde ik hoge cijfers, maar omdat ik nooit zin had om herhalingsoefeningen te maken werd ik als lui en ongeïnteresseerd bestempeld. Ik wilde naar het VWO, zodat ik later kon studeren, en dit lukte uiteindelijk. Niemand begreep hoe ik aan een hoge citoscore kwam terwijl ik zo vaak afwezig was geweest, en een leraar die een persoonlijke hekel aan mij had heeft nog geprobeerd om te zorgen dat ik niet naar het VWO kon. Hij kwam me op een ochtend grijnzend vertellen dat hij de toekomstige middelbare school had gebeld en ervoor had gezorgd dat “iemand als ik” nooit zou kunnen studeren. Mijn moeder heeft toen gelukkig naar de school gebeld om dit recht te zetten.
1 VWO was een teleurstelling. Ik verveelde me heel erg en vond de andere kinderen dom en naïef. Ik ben op een andere school naar 2 Gymnasium gegaan, in de hoop dat daar wél gelijkgestemden zouden zitten. Toen ik ook daar geen aansluiting vond werd ik erg negatief. Ik ben toen bij de GGZ beland waar me meerdere keren is verteld dat ik hoogbegaafd zou zijn. Ik weigerde een test, omdat ik hoogbegaafdheid associeerde met stille nerds, die niet in staat waren om sociaal contact te leggen. Ik zag mezelf niet zo. Ik had wel vrienden binnen een nationale jongerenvereniging, maar deze mensen woonden ver weg en waren bijna allemaal ouder dan ik, sommigen studeerden zelfs al. Op school voelde ik me alleen tussen de imbecielen (dit is niet hoe ik als volwassene naar mensen kijk, maar als tiener
) en ik besloot dat school mijn ding niet was, ik moest z.s.m. naar de universiteit. Dan zouden mensen wel genoeg doorontwikkeld zijn.Ik ging naar een andere school, waar ik minder verplichtingen had en haalde 4 VWO, terwijl ik de helft van de tijd niet op school was. Daarna ging ik wéér naar een andere school, waar ik met behulp van een aangepaste IQ-test direct door mocht naar 6 VWO. Ik was pas 16 toen ik mijn eindexamen VWO haalde, maar voelde me alleen, onbegrepen en ongelukkig. Op mijn 17e ging ik een groene gamma-studie doen. Ik raakte zwaar teleurgesteld in de universiteit omdat zelfs dáár geen gelijkgestemden te vinden waren. Ik was een van de enigen in de groep die niet bij een studentenvereniging ging en lag er daarom een beetje uit. De universiteit bleek geen intellectuele uitdaging, het ging mijn studiegenoten enkel om zuipen en feesten, niemand ging naar de colleges. Ik probeerde er eerst in mee te gaan, maar het lukte niet. Ik verveelde me dood en voelde me erg eenzaam.
Ik ben na een jaar toen naar een studie binnen de geesteswetenschappen geswitcht. Dit is me ontzettend goed bevallen. Binnen de studie was er voldoende intellectuele uitdaging en er waren ten minste discussies. Toch merkte ik weer dat ik in een vriendengroepje belandde waar alleen over ditjes en datjes werd gepraat, waardoor ik nooit het gevoel had dat ik een “echt” gesprek kon aanknopen. Door twee therapeuten werd wederom gezegd dat ik hoogbegaafd was, weer wilde ik hier niets van weten. Ik wilde niet bestempeld worden als “anders”, want ik voelde me al anders genoeg. Een beetje krom, besef ik me nu, maar zo is het gegaan.
--- Einde enorm levensverhaal
---Ik heb nu 2 jaar een vriend die gelukkig heel slim is en waarmee ik wel kan praten. Ik mis alleen gelijkgestemde vrienden. Mijn vriendengroepje uit mijn bachelor zie ik niet veel meer, en als ik ze zie gaat het constant over baby’s krijgen, trouwen en huizen kopen. Niet dat daar op zich iets mis mee is, maar ik wil het ook graag eens kunnen hebben over wat we fascinerend vinden, wat we nog willen doen in het leven en waarom, over politiek, wetenschap. Gewoon niet-burgerlijke interesses eigenlijk. En dat lukt helaas niet.
Ik hoopte meer gelijkgestemden tegen te komen in mijn master (the story of my life…) maar na een half jaar kan ik concluderen dat ik ook hier veel geïnteresseerder lijk dan mijn studiegenoten. In colleges ben ik ontzettend veel aan het woord en de dingen die ik zeg worden gewaardeerd door mijn docenten, maar gaan mijn mede-studenten vaak boven het hoofd. Ik wil als enige doorgaan voor een PhD, mijn mede-studenten willen snel klaar zijn en een baan vinden. Wat oké is natuurlijk, maar niet mijn ding. Ik zit daar omdat ik de studie fascinerend vind, niet enkel voor het papiertje. Ik ga wel met mensen om, maar het voelt allemaal erg oppervlakkig.
Soms bekruipt me het gevoel dat mensen me een streber vinden, die zo nodig moet laten zien hoe slim ze wel niet is. Ik raak daardoor met mezelf in de knoop. Als er in college een onderwerp aan bod komt waar ik vragen of opmerkingen over heb, durf ik bijna niets meer te zeggen. Ik wil niet dat mensen denken van “daar heb je haar weer”. Dan zit ik dus 5 minuten om me heen te kijken van Gaat iemand anders het vragen? Gaat iemand anders het zeggen? Jullie hebben nu de kans! Ik zeg niets! Gaan jullie iets zeggen? maar omdat niemand dan iets vraagt of zegt doe ik het uiteindelijk maar zelf. Er zijn al meerdere awkard situaties geweest waarin de docent iets aan de groep vroeg en ik besloot om ditmaal écht niets te zeggen, zodat iemand anders de kans kreeg. Dit resulteerde erin dat de docent 5 minuten lang bleef vragen of iemand iets over het onderwerp dacht, en er een doodse stilte heerste. Soms denk ik dan: het ligt misschien toch niet aan mij…
Ik ben vooral benieuwd of iemand zich in mijn verhaal herkent (excuses voor de lengte...
). Hebben jullie mensen in je omgeving waar je “echt” mee kunt praten? En herkent iemand misschien het strebergevoel in colleges? Hoe ga je hier mee om?Ik hoop op een leuke tijd op dit forum en kom graag meer over jullie te weten! Ik ga 11 januari voor het eerst naar een HBijeenkomst van Rianne in Utrecht. Misschien tot dan..?
Groetjes,
Felidae
