op = op

[WakeUp]

Ik ben al jaren op zoek naar de betekenis van het leven. Heb nu ook hulp gezocht en dan blijkt... dat ze me meer niet kunnen volgen dan wel.
Herkent iemand dit?
Heel gedreven zijn, grenzen verleggen, kwaad en ontsteld, depressief omwille van het onbegrip, veel meegemaakt.
Begrijpen maar zelf niet begrepen worden, totaal geblokkeerd zijn, mensen afstoten.

[Sawi]

Bij tijd en wijle zeker herkenbaar voor mij, hoor. Al mag ik mezelf nooit echt depressief noemen. Hopelijk vind je hier (een stukje) herkenning waar je mee verder kan.

Dat onbegrip van anderen doet me denken dat je met existentiële vragen zit waar niemand je in begrijpt. Ik wil je daarom meteen een boekentip geven: Searching for meaning van James t. Webb.
(Mocht ik fout zitten, dan mijn excuses.)

[nathalie]

Hallo Wake-up.


Ja dat boek heb ik ook net aangschaft.ben benieuwd.

Ik ben nu niet meer zo zoals jij beschrijft ,eroverheen gegroeid of mee leren omgaan. Duurt ongeveer 20jaar . .. en druk zijn met kinderen opvoeden krijg je er minder tijd voor .
Nog af en toe zak ik er even in.
En hulpverleners snappen het inderdaad minder goed. En naasten ook helaas niet altijd.

Welkom hier !!

[WakeUp]

Beste Sawi, je zit helemaal juist, hoor. De boekentip is opgeslagen. Ik ben existentieel depressief. Helaas. Thx voor de (h)erkenning!

He nathalie, herkenbaar. Er zijn gewoon te weinig hoogbegaafden in die circuits (hulpverleners), wat jammer is. Wat me zo bezorgd maakt is of ik mezelf altijd maar moet verdedigen... Krijg te weinig ruggesteun. Ik wou dat er op een mooie dag een lief meisje me aanspreekt (of andersom), dat we aan de babbel raken en dat ik een gevoel van ... eindelijk mag ervaren. Zo van... dit is waar ik al die ellendige tijd voor verdaan heb. Terwijl anderen die minder mogelijkheden hebben door het leven dansen (of schijnbaar dan toch?)

[Mercurious]

Waarom wil je de betekenis van het leven weten? Er is geen betekenis, dat weet je toch wel? Sorry als ik het nu voor je verpest, maar dit alles is ooit ontstaan. Hoogstwaarschijnlijk komen we nooit te weten waarom, hoe of wat. Vind je niet dat je jezelf te veel belast met een vraag waarvan, als je het antwoord zou weten, het niets aan je leven zou veranderen? Tenminste, zo denk ik erover. Je zal nog steeds gewoon je rekeningen moeten betalen, naar je werk moeten en de verjaardag van je moeder bijwonen.

Het leven gaat gewoon door, met of zonder ons. Ik denk al een poosje; ik kan mezelf zo laten lijden door stil te staan bij dit leven (of de betekenis ervan) terwijl de rest van de wereld gewoon doorleeft en zich met het nu bezighoudt. Waarom zou je nog zoveel nadenken als je er geen stap verder mee komt?

[WakeUp]

Mercurious, ik ben blij met je antwoord : er zit een duidelijk waarheidsgehalte in.
Waar dient wetenschap voor als het waarom, hoe of wat toch nooit duidelijk zal zijn?

[Mercurious]

Mercurious, ik ben blij met je antwoord : er zit een duidelijk waarheidsgehalte in.
Waar dient wetenschap voor als het waarom, hoe of wat toch nooit duidelijk zal zijn?

Ik ben ook blij met jullie reacties, het is fijn om af en toe ongeremd van gedachten te wisselen. Als je vraagt waar wetenschap voor dient, kan ik wel 100 antwoorden bedenken. Maar dan lopen we onszelf voorbij, denk ik.

Waar ik wel nieuwsgierig naar word dan, is waarom je daar zo mee bezig bent. De wetenschap is toch iets essentieels in onze samenleving. Zonder zouden we medisch verder achterlopen en minder gezond eten. We zouden niet in een samenleving leven die vooruitgaat, maar stagneert en dus achteruitgaat.

[Sawi]

Het wordt missschien wel een hele fundamentele discussie, maar is die vooruitgang wel werkelijk een vooruitgang? Is het iets 'goeds' dat we medisch steeds meer zaken kunnen verhelpen en is het wel goed dat we met de hele wereld in een handomdraai kunnen communiceren? Er zitten enorme ethische bezwaren aan beide zaken en ze leiden tot conflicten. Misschien is het utsterven van de mens zo slecht nog niet. Dit zijn zaken die mij toch best bezig houden (ookal heb ik er geen invloed op). En ze raken mijn dagelijks bestaan, met name bij de keuzes die ik maak: wel of geen kinderen, in loondienst of zelfvoorzienend leven. Ik zal er niet depressief om raken, maar existentiële vragen zijn echt onderdeel van mijn denken en daar doe ik weinig aan.

Desondanks ben ik erg blij met de wetenschap, hoor. Dingen willen begrijpen, de wereld verbeteren.. zelfs al is het doel onbekend en is het misschien geheel zinloos wat we allemaal onderzoeken.

Dit samen maakt dus dat ik dagelijks de balans zoek tussen nadenken en leven.

[WakeUp]

Interessante discussie!
Ik ben blij met dat ongeremde, de meeste mensen voelen zich te nauw aangesproken, humor wordt weleens verkeerd ingeschat.
Dat heb ik tot mijn spijt al te vaak meegemaakt.
Mercurious, je stelt de juiste vragen. Waarom ben ik er zo mee bezig? Dat is een erg gevatte.
Teveel meegemaakt, te vaak mezelf verloren, te erg getwijfeld aan wie ik ben.
Of vooruitgang daadwerkelijk vooruitgang is, Sawi...
Ik denk het wel. We zijn evolutionair gezien misschien wel het invloedrijkste wezen op aarde.
Of er een god bestaat, daar heb ik me al het hoofd over gebroken, want wat is de bedoeling?
Waarom zijn er zoveel rampen (meteoren, zonnevlammen, etc.) en blijft het steeds binnen de perken?
De kans is toch groot genoeg?
Ik begin er stilaan overtuigd van te geraken, dit is een unieke kans om onszelf te bewijzen.
Een leven duurt namelijk niet eindeloos.

[Stefan]

Doet me denken aan een wetenschapper die leerde tekenen.. de tekenaar vond de wetenschapper maar saai; jij ziet nooit het mooie van dingen, je moet altijd verder zoeken. De wetenschapper was het daar niet mee eens. Voor hem was een bloem niet alleen een bloem, maar veel meer dan wat je aan de oppervlakte kon zien: de cellen, hoe het de zonne-energie gebruikt, hoe alles verbonden is. "The pleasure of finding things out" noemde hij het.

The pleasure... is dat niet genoeg?

[Mercurious]

Dit is inderdaad een interessante discussie. Wel heb ik soms het gevoel dat we steeds in een rondje lopen, vaak dezelfde vragen stellen. Sawi: ik moet zeggen dat ik een deel van je post een beetje donker vind; misschien is uitsterven zo slecht nog niet. Serieus? Dat we allemaal doodgaan is een feit, maar dat iedereen dan maar dood moet, vind ik nogal zwaar. Ook dat je het zinloos vindt verbaast me. Zonder de wetenschap had je geen stromend water, dak boven je hoofd en alle luxe die we dagelijks voor lief nemen. Maar goed, meer wil ik daar niet meer over zeggen.

WakeUp, ik heb ook veel meegemaakt. Mijn leven is alles behalve makkelijk geweest tot aan dit moment, maar ik laat me niet kisten! Soms spreek ik met mensen en dan hoor ik hun verhaal en denk ik bij mezelf, het kan dus nog erger. Hoe diep je ook in de put zit, je zal er toch uit moeten komen en wat wil het geval: dat lukt je ook. Want je bent slim, creatief, een doorzetter. Misschien moeten we niet overal een antwoord op zoeken, maar sommige dingen gewoon accepteren. Misschien valt het antwoord op je vraag wel in je schoot op een dag, weet jij veel.

En dan als laatste Stefan. Zo simpel kan het zijn inderdaad. Maar om toch een kritisch antwoord te geven (excuseer me), het is ook makkelijk praten als je wetenschapper bent. Dat lijkt me een prachtig beroep en inderdaad heel erg leuk. Mensen die noodgedwongen post moeten bezorgen, of uit hun functie worden gezet, bedrijven die failliet gaan en ga zo maar door, zullen je toch wat anders vertellen. Wij normale stervelingen - zeg ik altijd - mogen al blij zijn als we modaal verdienen en dan mogen we hopen dat we ook nog een leuke baan hebben en niet dagelijks in de file op de A1 staan. Om maar even een andere kant te schetsen.

[WakeUp]

Ik ben even aan het gibberen van 't lachen, verdomme.
Vandaag was een waanzinnige dag : ben een maand geleden een prachtig meisje tegengekomen. Ze is - en ik wil niet zweverig overkomen - mijn tweelingziel. Dat bestaat dus ook! Helaas : ze is getrouwd, heeft 2 schatten van kinderen, etc. Ik heb haar nooit gekust voor de duidelijkheid.
Vandaag kiest ze voor hen.
Dus alsjeblieft één minuut stilte voor haar.

Mijn hart is gebroken.

[Stefan]

Feynman is de wetenschapper. Zijn eerdte grote liefde stierf piepjong; zijn eerste grote wetenschappelijke bijdrage vaagde 50.000 mensen weg. Het idee dat slimmere, rijkere mensen gelukkiger zijn is een drogreden.

Kijk een paar interviews met hem; je zult zien dat het vanbinnen zit dat geluk. Ik denk trouwens ook dat ons oordeel op de schop moet. Slechte en goede emoties bijvoorbeeld. Het is zo oppervlakkig. : alof verdriet hebben om een sterfgeval niet door liefde komt.

De problemen zorgen niet dat je piekert; het piekeren zoekt problemen. Misschien word je niet genoeg uitgedaagd, heb je een te stabiel leven. Eenzaamheid. Het vergt moed om daar eerlijk en hard naar te kijken, zonder schuld te gaan zoeken buiten jezelf. Zoek liever naar de oorzaak, en verander dat.

[Mercurious]

Feynman is de wetenschapper. Zijn eerdte grote liefde stierf piepjong; zijn eerste grote wetenschappelijke bijdrage vaagde 50.000 mensen weg. Het idee dat slimmere, rijkere mensen gelukkiger zijn is een drogreden.

Kijk een paar interviews met hem; je zult zien dat het vanbinnen zit dat geluk. Ik denk trouwens ook dat ons oordeel op de schop moet. Slechte en goede emoties bijvoorbeeld. Het is zo oppervlakkig. : alof verdriet hebben om een sterfgeval niet door liefde komt.

De problemen zorgen niet dat je piekert; het piekeren zoekt problemen. Misschien word je niet genoeg uitgedaagd, heb je een te stabiel leven. Eenzaamheid. Het vergt moed om daar eerlijk en hard naar te kijken, zonder schuld te gaan zoeken buiten jezelf. Zoek liever naar de oorzaak, en verander dat.

Mooi gesproken.

[Stefan]

Mercurious, u is curieus.

Heb nog steeds geen idee wat je ervan vindt.

Als ik het hele geheim van ultiem geluk had doorgrond was ik het nu zelf wel.Maar dat ben ik niet helemaal: het knelt aan alle kanten. Ik ben net herstellend van een instorting. Zou kunnen zeggen dat ik dat nooit meer wil meemaken, maar de reden dat ik instortte heeft basis in sterke emoties, overtuigingen, waarden. Die zijn me waardevol en die wil ik niet indammen of wegstoppen. Maar in plaats van dat als externe problemen te zien, kan je je ook richten op je innerlijke overtuigingen die je onvrede eigenlijk veroorzaken. Bijv: Je woont ergens en vindt dat dat zo moet blijven. Je auto is onmisbaar. Misschien zie je financiële achteruitgang als een verlies en ben je gericht op "winnaar zijn". Zorg voor kinderen en de overtuiging dat een volwassene geen bijdrage mag vragen van een tiener. etc etc..

Ik heb misschien met gelukkig worden een zelfde relatie als met passie of motivatie. Dat maak je niet, je vindt het zelfs niet... het is er al, maar je weet niet waarvoor, of ziet dat als onhaalbaar.

Ik denk persoonlijk dat het zinvoller is om te zoeken naar optimisme, vermogen om dingen in beweging te zetten, je omgeving naar je hand te zetten, etc etc.

[WakeUp]

Ik begrijp wat je bedoelt met Feynman, Stefan.

Hmm ethisch gezien een dilemma.

Denk aan jezelf, voor je er aan kapot gaat.

Toch weer de wet van de sterkste.

[nathalie]

Piekeren door gebrek aan uitdaging ken ik nog niet ,Stefan!! Ja hooguit dat te veel tijd over hebt om te navelstaren.
Ik kan altijd al piekeren.


Waarschijnlijk zit het ook wel in je aard om van elke mug een olifant te maken ,of dingen 100x door je hoofd te laten malen.
Ik kan zelfs liggen piekeren over andermans prpblemen!
Of zo hyper van een interessante gebeurtenis of ontmoeting dat ik Daar weer wakker over lig.

[Eekhoorn]

Ik kan tegenwoordig heel goed niet-piekeren. Iets wat ik vroeger niet kon. Geen idee hoe ik het mezelf geleerd heb, maar het is wel heel prettig. Het maakt dat ik bijna altijd goed slaap. Behalve bij heel enthousiasmerende (of stresserende) situaties. Dan slaap ik niet goed omdat mijn lijf te snel in actieve modus schiet. Maar zelfs dan pieker ik niet.

Wat mij van veel dingen heeft bevrijd (of, waarmee ik langzaam van steeds meer dingen steeds iets verder loskom), is dat dingen (en daarmee ook ikzelf) steeds meer mogen zijn wat ze zijn. Dus als ik gestrest ben, dan is dat voor het moment zo. En dan is dat okee. Als ik verdrietig ben, dan is dat voor dat moment zo, en dan heb ik daar respect voor.

En of er een god bestaat.... daar kom ik niet achter. Dus dan kom ik daar niet achter. En hoe moet ik dan handelen, als ik er niet achter kan komen? Dan handel ik zoals ikmeen dat goed is (en ja, dat overlapt deels met waardes uit verschillende religies). Maar als ik vanuit mijn kern kan zeggen dat ik het goed gedaan heb... what more can I do....

Geen idee of je hier wat mee kan. Ik vind het jammer dat ik het niet meer uitgelegd krijg. De verandering kwam met dat de dingen mogen zijn wat ze zijn. Daarmee kwam zelfacceptatie, respect voor eigen grenzen, minder twijfel over mijn relatie (ook als die een periode niet goed is), etc.

[WakeUp]

Je verwoordt het zoals het is : duidelijk.
Wat me afstompt is de traagheid van de mensen om me heen.

Ik droomde als kind al weg. Zelden schrik ik wakker uit overpeinzingen, en denk ik : dit is een echt interessante insteek.
Kan er niet aan doen... ben snel verveeld. Andere mensen zoeken, zoals jullie.
En dan die herhaling, dat cirkelen in rondjes... word er krankjorum van.
Je hebt een punt, verdrietig durven zijn, respect voor anderen begint vanuit jezelf, de kern.
Zoals Stefan al zei : misschien is er inderdaad niks mis met de omgeving naar je hand zetten.

Wat heb ik te verliezen?

[Eekhoorn]

Daar heb ik mazzel mee. Mijn omgeving is hoog opgeleid, en een deel van mijn omgeving kan ik peers noemen. Mijn werk is op uitdagend niveau (soms qua inhoud, soms in kwantiteit), en biedt mij kansen op verdere groei.
Dus aan mijn cognitieve uitdaging wordt een heel eind voldaan. Dat scheelt waarschijnlijk een heleboel.

En toch, als ik dan soms iemand tegen kom maakt mijn hart een sprongetje..... dan denk ik een èchte gelijke te treffen (terwijl ik zeker meen te weten dat er bij mij op het werk en in mijn sociale omgeving een heleboel hoog-intelligentie mensen rondlopen). Dat mijn hart dan toch een sprongetje maakt.... Dat zegt misschien wat over hoe heftig het moet zijn om die gelijken uberhaubt niet om je heen te hebben. als ik me op dat sprongetje baseer, dan moet dat verschrikkelijk zijn...