Ik ervaar al mijn hele leven dat ik denk: "Nou komt het!" - en dan komt het weer niet. Ik probeer mee te doen, erbij te horen, en ik denk: "Waarom lukt het niet?" Het koetjes en kalfjes idee. Dan denk ik: "Het zal wel aan mij liggen!"opaspop schreef: ↑di 25 jul 2017, 15:09Ja, dit spreekt boekdelen. Ik hoor Ed Sheering op de radio, voor de negentigduizendste keer en wederom haal ik mijn schouders op.
Mijn hele leven, voel ik mij al inherent, tot diep in de kern, uiterst eenzaam. Het kwartje valt gewoon niet, ik kan geen televisie kijken, want de irritatie wordt teveel opgehoopt. Dan lees ik liever een boek, of volg ik op youtube een hoor college.
We moeten ons wel realiseren, er is een enorme populisme ingetreden, we leven in een soort spektakelmaatschappij, de vorm overstemd in alles de inhoud. De verdebielisering, zoals Bob Black het noemt.
En ik weet niet of dit alles per se samen hangt met IQ. Dat is een hele andere discussie. Wel zie ik de correlatie in het dagelijks leven. Mensen met hoge IQ's, lijken bijna altijd als paria's behandeld te worden, ik heb dit zo vaak gezien, we zien hierin wel degelijk een patroon.
Aangezien in Neoliberalisme en kapitalisme, de vorm boven de inhoud gaat, de winst boven de mensen, het spektakel boven het nut, is dit iets waar heel veel mensen zich niet in thuis voelen. Of je dat dan 'hoogbegaafd' noemt, of niet, dat is dan een definitiekwestie.
Ik denk bijvoorbeeld, dat heel veel mensen televisie kijken en zich eenzaam voelen, vervreemd, ontheemd, in de wereld van schreeuwers, en korte termijn opportunisten.
Dit alles, wat jij aansnijd, is wel degelijk een probleem, maar het is ook een taboe, want als jij zegt 'ik ben slim', dan kan dat objectief gezien waar zijn, toch is het iets dat zoveel weerstand zal opwekken. Hoezo ben jij slim en ik dan ? Ik zeker niet, jij bent zeker slimmer ? Meteen wordt het competitie element erbij gehaald.
Maar als Robbe zegt, ik ben een betere voetballer dan 'Opaspop', dan gaat men toch ook niet tekeer tegen Robbe. Zo van, hoe durf je, zo arrogant.
In Nederland worden intelligente mensen gewoon niet erkent. Ik heb het gevoel dat dit extremer is dan vroeger, ik heb het gevoel dat er wel een populisme aan de gang is.
Ik merk dat mensen in het algemeen anders zijn dan ik en inderdaad, de televisie geeft dit gevoel ook. Elke wiskundige vergelijking halveert het publiek - onthutsend.
Je moet de mensen niet de indruk geven dat ze 'dom' zijn geloof ik. Maar dat doen we ook niet, dat doen ze zelf. Als de Tokkies en weet ik niet wie nog meer meer dan een seizoen kijkers trekken op tv, dan positioneer je je als kijker in die setting.Dit alles, wat jij aansnijd, is wel degelijk een probleem, maar het is ook een taboe, want als jij zegt 'ik ben slim', dan kan dat objectief gezien waar zijn, toch is het iets dat zoveel weerstand zal opwekken. Hoezo ben jij slim en ik dan ? Ik zeker niet, jij bent zeker slimmer ? Meteen wordt het competitie element erbij gehaald.
Maar als Robbe zegt, ik ben een betere voetballer dan 'Opaspop', dan gaat men toch ook niet tekeer tegen Robbe. Zo van, hoe durf je, zo arrogant.
Ik heb heel lang geleefd in de arrogantie dat ik dacht dat het feit dat ik gestudeerd heb iets wou zeggen.
Ik kan er momenteel niet goed bij doordat ik veel psychofarmaca slik. Moet slikken beter gezegd.
Dus wat doe ik hier? Ik zoek herkenning. Ik hou van nadenken. Maar als ik lees dat mensen met HB de universiteit op hun elf en dertigst doen: zo was het bij mij niet. Ik lees een boek niet even vertikaal door. Ook het feit dat ik nu weet dat er HB is geeft geen herkenning.
Maar stel dat mijn IQ rond de 130 ligt. Dat zou toch een verklaring van iets dat ik ervaar mogen of moeten kunnen zijn?