Hi there!

[DutchJess]

Pffft, daar gaan we dan! Ik heb een tijdje rond gekeken en de sfeer op dit forum maakt mij toch wel erg nieuwsgierig naar eventuele interactie met mede-hoogbegaafden!

Ik ben Jessica, 21 Jaar. Ik zal zo kort mogelijk proberen te zijn in mijn HB achtergrond. Goed, eigenlijk al sinds mijn geboorte was het voor mijn ouders duidelijk dat ik bijzonder sensitief was. Mijn ouders omschrijven mij als kind dan ook als een meisje die alles om haar heen in zich op nam en liever met volwassenen praatte dan leeftijdsgenoten.

Zo lang ik mij kan herinneren heb ik regelmatig bij verschillende therapeuten gezeten omdat ik al op hele jonge leeftijd depressief kon zijn en vol zat met frustraties. Nooit verder dan een paar gesprekken gekomen omdat niemand mij kon doorgronden. Dat ik slim was werd door niemand ontkent maar er is nooit getest op hoogbegaafdheid omdat mijn ouders mij zo vrij mogelijk wilden laten opgroeien zonder de labels die kinderen tegenwoordig al snel krijgen. (Ik vraag mij nu af of dit mij ook werkelijk goed heeft gedaan maar dat terzijde)

Op de basisschool kreeg ik wel regelmatig extra werk aangeboden en mocht ik af en toe in hogere klassen meewerken maar uiteindelijk waren mijn cijfers altijd tussen de 6 en 8, dus niet opvallend hoog. Op de middelbare op het gymnasium begonnen maar ik voelde mij totaal niet thuis op deze locatie van mijn school dus ben in de tweede naar de HAVO gegaan en heb daar eigenlijk zonder ooit te leren of huiswerk te maken mijn diploma makkelijk gehaald.

Goed, na een tussenjaar ben ik in 2014 begonnen aan de Universiteit in Engeland in Londen, hoe ik daar gekomen ben zal ik even overslaan maar wat was ik bang dat ik het slecht zou doen. Van HAVO naar de Universiteit: was ik hier wel slim genoeg voor? En dan ook nog in het Engels waar ik eigenlijk geen ervaring in had behalve op de middelbare school. Na mijn eerste jaar ben ik voor het eerst echt depressief geworden (overstimulatie en prikkels in de drukke stad). Zo ben ik in aanraking gekomen met een psycholoog die naar mijn gevoel echt open stond voor mijn verhaal en hij heeft mij uiteindelijk dan ook de 'diagnose' hoogbegaafd en hoogsensitief gegeven. Daarnaast ben ik toen begonnen met het slikken van Ritalin wat voor mij echt een complete life-changer is geweest (ondanks de lijsten aan slechte ervaringen die ik op internet blijf vinden).

Ik ben net afgestudeerd in Engeland en ga nu aan een Master in Belgie beginnen. De reden dat ik op dit forum terecht ben gekomen heeft toch wel veel te maken met de afgelopen 3 jaar in Londen. Zoals ik al zei was ik erg bang dat ik het moeilijk zou gaan vinden maar het tegenovergestelde bleek waar. Ik ging zelden naar mijn colleges en maakte al mijn opdrachten en onderzoeken last-minute. Stom, ik weet het, enorm zonde...
Mijn cijfers waren echter prima tot perfect en ik snapte niet hoe het allemaal vanzelf ging. Ik heb wel voor het eerst in mijn leven echt ontdekt dat ik een enorme passie heb voor leren en dat de academische leer-stijl perfect bij mij past.

Nou, even doorspoelen naar de afgelopen maanden. Voor het eerst in mijn leven ging alles eigenlijk wel lekker en ik moest dus gaan afstuderen en mijn thesis gaan schrijven. We hadden er in December mee moeten beginnen en de deadline stond op 2 Mei. Mijn klasgenoten zaten al sinds Januari te stressen, wekelijks in de bieb, wekelijkse gesprekken met hun begeleiders, etc. Ik zat te wachten op de druk die ik nodig heb om überhaupt aan schoolwerk te beginnen en een week voor de deadline kwam deze pas. Ik heb mijn thesis van 12,000 woorden in 5 dagen geschreven, zonder feedback of begeleiding. Geloof me, ik deel dit niet om op te scheppen maar ik had nooit in mijn hele leven gedacht dat ik in staat was om zo iets te presteren. Natuurlijk had ik achteraf spijt dat ik niet eerder was begonnen omdat het resultaat dan beter was geweest maar uiteindelijk half Juni mijn cijfer terug gekregen en ik verwachtte een mager 6je omdat ik mijn thesis heb geschreven om een 6 te halen.. Niet dus. Ik kreeg een 8.5 en ik ben sindsdien enorm in de war en vooral heel bang dat ik geen idee heb waar mijn grenzen liggen op het gebied van school.

Ik zie mijzelf nog niet als hoogbegaafd en ik merk dat ik bijzonder verlang naar een soort van erkenning of herkenning van iemand die het ook is... Ik ben nog een soort van bang van het feit dat ik waarschijnlijk de potentie heb om mijn dromen waar te maken (ik wil graag politieke wetenschappen in/ academisch onderzoeker). Nu lees ik wel vaak dat veel hoogbegaafden onderpresteren maar ik lees niet vaak dat het andersom is en ik vraag mij dan ook af of er hier mensen zijn die zich hierin herkennen. En of er hier mensen zijn die ook pas vrij laat de bevestiging kregen dat ze hoogbegaafd zijn en hoe jullie hiermee om gingen?

Ik ga het hier even bij laten want ik wilde juist niet een mega lange post plaatsen maar als iemand vragen/antwoorden heeft of gewoon wilt kletsen zou ik het top vinden!

[-b-]

Yeah that sounds about right. Welcome to the club.

[seivenrut]

Dag Jessica,

Welkom. Ik ben zelf maar een paar jaar ouder als jij en beschik niet over een 'officieel' label hoogbegaafdheid van een professional (ook niet meteen behoefte aan en ook wat terughoudend qua gebruik van de term door de dichotomie die ermee gepaard gaat), heb eerder uit de combinatie van wat statistische en andere data over mezelf afgeleid dat het heel waarschijnlijk is dat mijn IQ boven de 130 moet liggen. Ben zelf ook werkzaam als onderzoeker (PhD student in exacte wetenschap).

Het verhaal waarbij je heel lang je werk uitstelt om het dan allemaal te verzetten in één intensieve uitbarsting doet me denken aan een flow-state. Sommige mensen hebben hier meer aanleg voor als andere, a priori los van intelligentie zelf (hoewel deze het natuurlijk een pak effectiever kan maken). Ben er zelf ook een fan van. Ter interesse, wat deed je met je tijd terwijl je je werk uitstelde?

Qua erkenning, het is wel duidelijk dat je meer dan behoorlijk intelligent bent, en daar mag je gerust blij om zijn. Op termijn zal je wel vertrouwen in je eigen intelligentie ontwikkelen om niet te veel op zoek te moeten blijven naar validatie van buitenaf. Die 'Bang van potentie' herken ik ook ergens wel, en het beste wat je daaraan kan doen in mijn ervaring is vooral stap voor stap te werk gaan en jezelf niet verliezen in verre dromen over wat allemaal wel niet mogelijk moet zijn. De weg is het doel, voetjes op de grond houden, hard (maar smart) werken om jezelf te blijven verbeteren, geen big deal van maken en geduld hebben. Positieve rolmodellen kunnen ook heel nuttig zijn, enerzijds voor de inspiratie en anderzijds voor de les in bescheidenheid die gepaard gaat met geconfronteerd te worden met iemand die nog gigantisch veel slimmer en succesvoller is dan jezelf (Ik heb het vreemd genoeg zelf een bevrijdend gevoel gevonden om geconfronteerd te worden met de eindigheid van mijn eigen intelligentie). In die context vond ikzelf ook bv. het book Idea makers van Stephen Wolfram interessant.

Ik weet niet hoe dik de PhD-posities politieke wetenschappen bezaaid zijn, maar het lijkt mij dat je dit zeker moet kunnen halen (als je er moeite voor doet toch, anders weet ik het niet). Professorschap is een ander paar mouwen, maar het heeft geen zin je daar nu al druk over te maken.

In ieder geval, veel succes en geluk!

[DutchJess]

Dag Jessica,

Welkom. Ik ben zelf maar een paar jaar ouder als jij en beschik niet over een 'officieel' label hoogbegaafdheid van een professional (ook niet meteen behoefte aan en ook wat terughoudend qua gebruik van de term door de dichotomie die ermee gepaard gaat), heb eerder uit de combinatie van wat statistische en andere data over mezelf afgeleid dat het heel waarschijnlijk is dat mijn IQ boven de 130 moet liggen. Ben zelf ook werkzaam als onderzoeker (PhD student in exacte wetenschap).

Het verhaal waarbij je heel lang je werk uitstelt om het dan allemaal te verzetten in één intensieve uitbarsting doet me denken aan een flow-state. Sommige mensen hebben hier meer aanleg voor als andere, a priori los van intelligentie zelf (hoewel deze het natuurlijk een pak effectiever kan maken). Ben er zelf ook een fan van. Ter interesse, wat deed je met je tijd terwijl je je werk uitstelde?

Qua erkenning, het is wel duidelijk dat je meer dan behoorlijk intelligent bent, en daar mag je gerust blij om zijn. Op termijn zal je wel vertrouwen in je eigen intelligentie ontwikkelen om niet te veel op zoek te moeten blijven naar validatie van buitenaf. Die 'Bang van potentie' herken ik ook ergens wel, en het beste wat je daaraan kan doen in mijn ervaring is vooral stap voor stap te werk gaan en jezelf niet verliezen in verre dromen over wat allemaal wel niet mogelijk moet zijn. De weg is het doel, voetjes op de grond houden, hard (maar smart) werken om jezelf te blijven verbeteren, geen big deal van maken en geduld hebben. Positieve rolmodellen kunnen ook heel nuttig zijn, enerzijds voor de inspiratie en anderzijds voor de les in bescheidenheid die gepaard gaat met geconfronteerd te worden met iemand die nog gigantisch veel slimmer en succesvoller is dan jezelf (Ik heb het vreemd genoeg zelf een bevrijdend gevoel gevonden om geconfronteerd te worden met de eindigheid van mijn eigen intelligentie). In die context vond ikzelf ook bv. het book Idea makers van Stephen Wolfram interessant.

Ik weet niet hoe dik de PhD-posities politieke wetenschappen bezaaid zijn, maar het lijkt mij dat je dit zeker moet kunnen halen (als je er moeite voor doet toch, anders weet ik het niet). Professorschap is een ander paar mouwen, maar het heeft geen zin je daar nu al druk over te maken.

In ieder geval, veel succes en geluk!

Hi! Ten eerste bedankt voor je reactie!

Om even antwoord te geven op je vraag: Het verschilt in periodes wat ik in mijn vrije tijd doe. Sommige periodes deed ik vrij weinig en was ik ook redelijk depressief. Andere periodes duik ik in een onderwerp (dit kan werkelijk alles zijn waar je informatie over kunt vinden, dus letterlijk alles) en surf ik het Internet en de online bieb van mijn Universiteit op zoek naar interessante essays. Ik ben ook altijd al een boekenworm geweest en ben gefascineerd door goede story-telling of dit nu schrift of cinematic is.

Dit is deels als reactie op jouw comment en deels een aanvulling van mijn introductie:
Ik heb net 2 uur lang met mijn vader gepraat en er is werkelijk een wereld voor mij open gegaan. Wat ik eerder aangaf is de moeite die ik heb met het niet weten van mijn 'eindigheid' qua intelligentie. Mijn hele leven lang is mijn vader mijn enige punt van herkenning geweest als het gaat om HB. We zijn altijd beste maatjes geweest en staan erg dicht bij elkaar in hoe wij de wereld en het leven ervaren. Echter hebben wij nooit over HB gepraat en wist ik verder niet veel van hoe hij hier tegen over staat. Ik zag zijn intelligentie altijd als extreem en het bracht mij vertrouwen dat ik altijd iemand dicht bij mij zou hebben die nog veel intelligenter is dan ik. Sinds ik deze zomer weer thuis woon (tot mijn Master begint in sept) en mijn HB zijn probeer te accepteren heb ik voorzichtig vermoed dat ik misschien zelfs boven zijn niveau zit.

Ik vroeg er vanmiddag voorzichtig naar en het blijkt dat hij 158 heeft gescoord op een IQ test bij een groot tech-bedrijf waar hij ging werken toen hij afgestudeerd was. Ik vroeg hem of hij wist dat dit echt best wel hoog is en hij antwoordde vrij emotioneel en onzeker. Ik heb hem alles verteld over HB en wat ik de afgelopen tijd hierover geleerd heb en hij herkende zich enorm en bleef doorvragen. Nu heb ik hem ook maar gewoon alles verteld wat ik in mijn voorgaande introductie berichtje schreef en zijn reactie verraste mij wel. Hij zei dat hij altijd wel heeft geweten dat mijn IQ nog boven die van hem zou moeten zitten en dat hij opmerkt dat ik mij enorm verzet tegen dit gegeven.

Ik moet dit allemaal nog even processen natuurlijk maar ik weet nu wel dat ik in mijn komende studie op zoek ga naar mijn grenzen met heel wat meer zelfvertrouwen dan daarvoor. Wat ik mij wel afvraag is waar je jouw 'rolmodellen' vindt? Nouja, of ik er echt naar op zoek moet weet ik niet, maar ik zou graag meer mensen ontmoeten in die criteria!

[-b-]

Nouja, of ik er echt naar op zoek moet weet ik niet, maar ik zou graag meer mensen ontmoeten in die criteria!

Ik heb je een privé-berichtje gestuurd.

[seivenrut]

Wat ik mij wel afvraag is waar je jouw 'rolmodellen' vindt?

Goh, aan de ene kant zijn er de grote wetenschappers en filosofen uit de geschiedenisboeken, aan de andere kant vrienden en collega's die wat ouder zijn en waar ik het gevoel van heb dat hun persoonlijkheid, doelen en waarden met die van mezelf matchen. En alles er tussenin natuurlijk. Om een concreet voorbeeld te geven, die Stephen Wolfram is de uitvinder van software waar ik vaak mee werk en het is langs die weg dat ik dan ook reclame vond over dat boek van hem waarin hij ingaat op de persoonlijke levens van een aantal genieën. Ik ben er ook met wat eenvoudig opzoekwerk achtergekomen dat hijzelf ook een wonderkind was.

In de brede zin probeer ik wel vol te houden aan het idee dat ik van eender wie die ik ontmoet iets te leren heb. En zeker op dit forum zijn er uiteraard meer dan genoeg mensen die veel meer ervaring hebben dan ikzelf in het omgaan met hoogbegaafdheid. Ook Quora vind ik nuttig als sociaal netwerk om te kunnen leren van velen. Hoe dan ook mag het natuurlijk nooit de bedoeling zijn dat je het leven van iemand anders moet gaan kopiëren in plaats van jezelf te kunnen zijn.

[DutchJess]

Wat ik mij wel afvraag is waar je jouw 'rolmodellen' vindt?

In de brede zin probeer ik wel vol te houden aan het idee dat ik van eender wie die ik ontmoet iets te leren heb. En zeker op dit forum zijn er uiteraard meer dan genoeg mensen die veel meer ervaring hebben dan ikzelf in het omgaan met hoogbegaafdheid. Ook Quora vind ik nuttig als sociaal netwerk om te kunnen leren van velen. Hoe dan ook mag het natuurlijk nooit de bedoeling zijn dat je het leven van iemand anders moet gaan kopiëren in plaats van jezelf te kunnen zijn.

Helemaal eens met je eerste stelling. Ik heb enorm diverse vrienden en ik blijf mij verwonderen over het feit dat elk persoon op deze aarde bijzonder interessant is als je de juiste vragen weet te stellen!

Ik heb het afgelopen jaar redelijk wat tijd doorgebracht op Quora maar uiteindelijk mijn account verwijderd omdat ik het toch een beetje als een 'kijk mij een hoog IQ hebben' ervaar. Sommige informatie is zeker interessant maar het grootste deel heeft een zeer gekleurde ondertoon waar ik niet zo van houd.. (Persoonlijke voorkeur waarschijnlijk)

Ook die laatste zin ben ik het mee eens, maar daar maak ik mij zelf geen zorgen over hoor!

[Sawi]

Welkom Dutchjess.

Hoewel ik lang zo soepel niet door een studie heen gewandeld ben als jij, herken ik wel dat het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is als je eenmaal een hoofdlijn voor een scriptie of opdracht hebt. Daarom vond ik mijn laatste twee jaar studie (vergelijkbaar met een master) ook veel leuker om te doen dan al die basisvakken de eerste jaren. Ik hoop dat dat voor jou ook zo gaat werken, al lijkt me jou IQ nog een stuk hoger dan de mijne.

Verder kun je natuurlijk ook gewoon zelf bepalen hoe veel energie je in je studie stopt. Meer energie levert misschien geen hogere cijfers, maar wel meer interessante kennis. Ook extra vakken kunnen het interessant maken, omdat je dan verschillende vakgebieden met elkaar kunt gaan combineren. Heb je verder al gedacht aan bestuurswerk of aan de slag gaan als student assistent? Juist daarmee kun je je studie verrijken.

Ik was dan wel een zesjesstudent met uiteindelijk een flinke studievertraging, maar ik was na mijn studie ook vier jaar bestuurs- en organisatiewerk (zonder enige vorm van compensatie hiervoor) rijker.

[DutchJess]

Hi Sawi, dankjewel voor je berichtje!

Ik ben nu een beetje aan het zoeken naar interessante richtingen waar ik mij komend jaar verder in kan gaan verdiepen naast mijn Master. Thanks voor de tips, ik zal eens kijken wat er allemaal mogelijk is op mijn nieuwe uni!

[Joopv2]

Je verhaal resoneert op een aantal punten, al kan ik het nog niet specificeren. Er is een artikel over "existential depression" dat je wellicht kan helpen:
http://sengifted.org/existential-depres ... ndividual/
David Yalom wordt genoemd. Hij levert een aardige bijdrage mbt existentiele vragen. Ik heb meer gehad aan Viktor E Frankl: Man's search for meaning. Frankl is de grondlegger van Logostherapie en gaat specifiek in op een van de basisvragen: zingeving en zin van het leven. Uiteindelijk is er geen algemeen antwoord op de zin van het leven. Het antwoord op die vraag is per persoon en per moment verschillend. De persoon moet het zelf vinden en weet het over het algemeen ook. Voor HB-er is de vraag wat lastiger te beantwoorden omdat er voor elk argument een tegenargument is of er nuance nodig is. Het is dan ook erg gemakkelijk hier een academische exercitie van te maken en vanaf daar een eigen wereld te construeren om de wereld te bekijken en te analyseren. Het hebben van sociale contacten en referenties is naar mijn ervaring belangrijk om contact met de omgeving te houden: al je weet hoe het gemiddeld gaat kun je zien waar je anders reageert. Het is dan wel belangrijk je eigen reacties te kennen en herkennen. Hoewel risicovol is je enige optie kijken en vragen. Hierbij zul je regelmatig je neus stoten. Je wijkt af en dat gaat niet veranderen. Daardoor kun je het beter gelijk goed doen. Verstoppen en wegstoppen gaat op den duur tegen je werken. Jezelf accepteren zoals je bent is de sleutel: what you resist, persists. Zo af en toe moet je gewoon sch*t hebben aan de hele wereld en doen wat je nodig hebt. Dat doet "de rest" per slot van rekening ook. Je zult verbaasd zijn met hoeveel je weg kunt komen als je gewoon doet of het normaal is. Als iemand het niet normaal vindt zal hij/zij/het het over het algemeen gewoon accepteren en er niet paniekerig op reageren omdat jij ook relaxt blijft. Als jij gaat stressen, doet de ander het ook. Dan gaat het cirkeltje draaien.

De scheiding van Descartes van hoofd en lichaam, ziel en verstand of hoe je het ook maar wilt splitsen is er in de praktijk amper. Een van de leerzame richtingen hierbij is Peter Levine (eerste boek The tiger awakens, meer theoretisch later in "In an Unspoken Voice: How the Body Releases Trauma and Restores Goodness") Hierin wordt uitgelegd hoe een waarneming (wat bij een HBer breder en dieper gaat dan gemiddeld met parallelle verwerking) zorgt voor een gevoel en omgezet wordt in een emotie. De emotie bepaalt een reactie en uiting naar buiten (verbaal en non-verbaal). De intense beleving van een HBer zorgt vaak voor extremere reacties en die kun je zelf afvangen als je de gevoelens herkent en juist interpreteert en dan een beslissing neemt er een emotie van te laten worden of het te laten voor wat het is.

Wellicht wat warrig, ik ben er zelf nog niet helemaal uit hoe het samenhangt. Ik heb besloten me niet meer aan te passen aan de middenmoot, al moet het daarbij niet ten koste van een ander gaan. Dat laat zich niet helemaal vermijden: elke communicatie en interactie is manipulatie (positief en/of negatief). Je zult altijd zelf je eigen grenzen en behoeften moeten bewaken en communiceren, want niemand anders gaat het voor je doen. Uiteindelijk is alles egoïsme en daar wringt het vaak. Een HBer overziet vaker meer en gaat vaker voor een oplossing die voor iedereen goed uitpakt; de middenmoot doet dat niet. Zo af en toe moet je dus knalhard voor jezelf kiezen, hoe lastig ook.

Een probleem dat bij HB hoort is het "Imposter syndrome": hoe slim ben ik, ben ik wel slim en ben ik wel slim als iemand anders slimmer is? (Slim in deze zin: HB). De kritische blik is erg waardevol, maar tegelijkertijd het zwakke punt. Je gaat er nooit een definitief antwoord op krijgen, tenzij je zelf het antwoord geeft. Niemand kan het voor jou beantwoorden want niemand kan denken wat jij denkt, waarnemen wat jij waarneemt en weten wat jij weet; jou zijn. Dit is naar mijn idee een van de kernpunten van existentiële eenzaamheid. Dat maakt alles zinloos want de zoektocht naar eenwording, begrepen worden, thuis komen gaat nooit stoppen en zit ingebouwd in de mens. Doordat alles zinloos/relevant is, heeft alles ook zin. Als dan toch niets relevant is, probeer er dan zo veel mogelijk van te maken en maak plezier, geniet en leef! Niemand anders gaat het voor je doen en er is altijd iemand die er iets van zal vinden. Uiteindelijk is iedereen alleen en zal altijd voor zichzelf kiezen om te overleven (de zeer zeldzame gevallen van eeuwige liefde etc even buiten beschouwing gelaten want vrijwel niemand is voldoende geïntegreerd (zie Dabrowski) om dat volledig te kunnen). Als iedereen het doet is er geen reden om dat niet ook te doen. Doe het niet en verloochen jezelf en het komt een keer terug: what you resist, persists. Die omweg kun je je besparen .

HB is een middel om structuur te geven en een denkkader te geven. Het blijft echter wel een mentaal construct dat alleen geldig is onder bepaalde aannames. Elk mens is bijzonder en kostbaar (discussie of Hitler daaronder valt kan elders gevoerd worden). Je ziet vanzelf wel of het de moeite waard is om aan iemand tijd te spenderen en of het wat op gaat leveren. Het gevaar is te veel in HB en nietHB te denken. Dat kan nuttig zijn als je er net achter bent dat je HB bent, maar de balans moet er terug in komen. Niet alles is HB-relevant. Dat onderscheid maken komt met ervaring.
Ik hoop wat denkvoer gegeven te hebben. Er valt veel meer over te zeggen. Ik zit ook nu weer met de vraag of ik je een inhoudelijke reactie geef of mezelf zit te overtuigen met niet ter zake doende info... Onder recensies heb ik een link naar "Zu intelligent um glücklich zu sein" gezet. Absolute aanrader als je Duits of Frans leest.

[Eekhoorn]

Welkom DutchJess! Ik heb nu weinig tijd om te reageren, mar ga je bijdrage met interesse volgen. Je stelt mooie (herkenbare) vragen. Want ja, waar ligt die limit eigenlijk? En een rolmodel heb ik ook nog niet gevonden. (terwijl dat het soms wel makkelijker kan maken).
groetjes Eekhoorn