Wie van jullie is er (nog steeds) van overtuigd dat hij of zij, ondanks de (h)erkenning gevonden te hebben dat je hoogbegaafd bent, kampt met een depressie?
Het is geen onmogelijke vraag, en zeker geen onmogelijk antwoord. Ik veronderstel dat, tenzij je je in een correcte omgeving terecht bent gekomen, je je wellicht uitgesloten zal voelen, en je manier van denken zal je ook wel niet helpen.
Wie heeft er nog ervaring met SSRI's of andere vormen van antidepressiva?
Wie heeft er succesvol zijn of haar leven op de juiste sporen kunnen trekken na zo'n destructieve en verwarrende diagnose?
En hoe heb je dat in godsnaam gekunnen? Met wie? Door wat?
Als ik alleen op je vragen focus, kom ik tot de volgende reactie:
Waarom vind je depressie zo'n destructieve diagnose? Ik heb onlangs ook de diagnose depressie gekregen. De diagnose depressie zegt iets over een disbalans in de hersenen. Depressie geeft aan dat er iets niet goed zit, en dat er een mechanisme in de hersenen in werking is getreden waarbij verschillende processen cumuleren. Wat in mijn geval betekent dat ik somber ben, niet van dingen kan genieten, dan ik concentratieproblemen heb, slaapproblemen, extreme vermoeidheid, verlies van eetlust, wanhoop en... er was nog iets wat ik nu even ben vergeten. En, dat die dingen in elkaar grijpen. Ja, dat zegt die diagnose niet, maar onderzoek wel. Onderzoek zegt bijvoorbeeld dat uitputting een belangrijke katalysator in de depressie is. En als alles meer energie kost ( * vermoeidheid * eetlust * concentratie), het dus niet helpt om slaapproblemen te hebben. In mijn geval pieker ik dus niet, en lig ik ook niet wakker door de frustratie dat ik niet kan slapen. En toch kan ik niet slapen > er is iets in disbalans geraakt in mijn hersenen. En door het niet slapen raak ik zo uitgeput dat ik nog minder weerstand kan bieden aan sombere gedachten, en dat emoties nog heftiger voelen. Dat zegt nog niks over waar dat proces gestart is. Als jij de vraag stelt 'geldt de diagnose depressie nog wel als blijkt dat ik HB ben?', dan neem ik aan dat een situatie van frustratie, bore-out, jezelf niet snappen, geen aansluiting vinden in het leven, geen uitdaging vinden zoals je nodig hebt, en mogelijk breed existentiele vragen er bij jou voor gezorgd hebben dat je somber (en boos?) bent. Maar die somberheid kan vervolgens wel met je op de loop gaan, en dat heet dan depressie. In mijn geval heeft mijn depressie geen zak te maken met HB, maar het kan natuurlijk zijn dat het er wel mee interacteert. In die zin dat ik dingen uit mijn verleden in de ogen moet kijken waar ik mijn hele leven voor ben weggelopen (HB-irrelevant), en dat mijn HB-zijn maakt dat ik heel erg hou van grip (heb ik nu niet), van vertrouwen in mijn ratio (bleek onjuist), en dat ik processen altijd en eeuwig moet analyseren en niet op zijn beloop kan laten. Had mijn verleden evenveel pijn gedaan als ik niet HB was geweest. Definitely! Was ik hierover in een depressie geraakt als ik niet HB zou zijn geweest? Dat onderscheid kan ik niet maken, want HB-kenmerken en ik zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Of een depressie puur als ziekte op zichzelf wordt behandeld, of als signaal dat er dingen knellen, hangt van de hulpverlener af. Ik hoor steeds meer hulpverleners die de tweede visie aanhangen. Maar vlak depressie als een op zichzelf staand proces niet uit! Het is namelijk logisch dat ik me heel somber (of nee, heel verdrietig) voel onder wat ik uit mijn verleden in de ogen moet kijken en misschien ook nog wel dat ik er onder wanhoop. Maar het is niet logisch dat ik daardoor kilo's afval, slaapproblemen krijg de concentratie heb van een amoebe en de energie van een luiaard. Daar is een ander (depressief) proces doorheen gaan lopen.
Ik kan de vraag 'geldt de diagnose depressie nog wel als blijkt dat ik HB ben?' eigenlijk slecht snappen. Of ja, ik kan hem snappen als men die diagnose stelt op basis van de vragen die jij stelt (waartoe zijn wij op aard; wat heeft het allemaal voor nut). Maar ik kan hem NIET snappen als men die diagnose stelt nadat je op basis van die vragen somber bent en er zich een proces genaamd depressie heeft voltrokken. Depressie is een beschrijving van een set symptomen. En hoewel de DSM vrij van theorie is/zou moeten zijn, heerst een algemeen geldende opvatting dat depressie een proces is, waar je in gezogen raakt. Zit jij vast in somberheid, niet kunnen genieten, concentratieproblemen? Dan heb je waarschijnlijk last van een depressie. En dan is je oplossing tweeledig: Enerzijds het proces depressie stoppen. Zorgen dat het proces je niet nog verder opeet. En anderszijds naar de oorzaak kijken. Want als jij geen betere omgeving creert of meer begrip voor jezelf of meer voldoening in je werk zul je die somberheid blijven voelen en is de kans dat dat proces de overheid neemt/blijft nemen.
Antidepressiva kunnen helpen om iets van bodem te creeren van waar je je af kunt zetten in de weg terug omhoog. Anti-depressiva zullen zelden alles zomaar oplossen. (dat gezegd hebbende zijn er ook mensen die een biologische gevoeligheid voor depressie hebben, waarbij het kijken naar onderliggende zaken eigenlijk onzin is; en daar helpen pillen volgens mij doorgaans beter).
Ingaand op je laatste vraag, wil ik vooral antwoorden dat ik het erg naar voor je vindt dat je je hier zo wanhopig onder kan voelen

Ik gun je een omgeving met meer begrip voor en meer passendheid bij jouw HB-zijn!
(disclaimer: mocht mijn rant niet te volgen zijn, laat het me dan even weten..... iets met concentratie enzo

)