Depressie, een verkeerde diagnose?

[Sabo]

Liefste slimmerikken,

Uit mijn ervaring worden snel diagnosen uitgesproken als burn-out, depressie, ADHD en andere mentale aandoeningen die onze hulpverleners graag uit hun kopie van de DSM gaan vissen (waarvoor dient dat boek met 1000+ pagina's anders??). Persoonlijk ben ik enkel ingegaan op de eerste 2, NL. die vieze "burn-out" en nog angstaanjagender en permanenter; depressie.

Nu het onderwerp "hoogbegaafdheid" is aangekaart tijdens een therapeutische sessie, vallen inderdaad de puzzelstukjes op zijn plaats. MAAR; dat neemt niet weg dat de symptomen er nog zijn, en niet zomaar *plots* zullen verdwijnen (al is het verdiepen in het onderwep HB wel zeer interessant en de leden van dit forum zijn zéér behulpzaam).

Intussen heb ik beslist mijn dagelijkse dosis antidepressiva in de vorm van SSRI's stop te zetten, en dat is niet zonder onttrekkingsverschijnselen. Hiervan sta je er bij stil wat voor vergif er dagelijks word ingeslikt, en dat wereldwijd. Toegegeven doen ze wel hun ding; het afvlakken van emoties, maar om eerlijk te zijn; hoge pieken en sterke downs zijn geen match voor Venlafaxin®.

Wie van jullie is er (nog steeds) van overtuigd dat hij of zij, ondanks de (h)erkenning gevonden te hebben dat je hoogbegaafd bent, kampt met een depressie?
Het is geen onmogelijke vraag, en zeker geen onmogelijk antwoord. Ik veronderstel dat, tenzij je je in een correcte omgeving terecht bent gekomen, je je wellicht uitgesloten zal voelen, en je manier van denken zal je ook wel niet helpen.
Wie heeft er nog ervaring met SSRI's of andere vormen van antidepressiva?
Wie heeft er succesvol zijn of haar leven op de juiste sporen kunnen trekken na zo'n destructieve en verwarrende diagnose?
En hoe heb je dat in godsnaam gekunnen? Met wie? Door wat?

Graag jullie mening, ervaringen, levenslessen en filosofieên!

Liefs,
M.

[Peach]

Mee eens. diagnoses worden te snel vastgesteld. Een boek is niet het complete antwoord voor het innerlijk van de mens. Meer een gids. Ook is het een risico om een depressie permanent vast te stellen. Iedereen verdiend het te geloven in de mogelijke oplossingen. Wanneer men een depressie permanent vaststelt, kan men juist de patient verder af breken in plaats van helpen. Ik vind het positief wanneer men de patient stimuleert, maar niet forceerd. Zodat de patient tijd en ruimte heeft om te herstellen.

Het is inderdaad ook belangrijk om een omgeving te creeeren die bij je past. Een positieve omgeving draagt bij aan een beter leefkwaliteit.

[opaspop]

Ik heb een depressieve aard,wat niet vreemd is, aangezien deze wereld inktzwart is, laten we eerlijk zijn.

Zeker als je ietsje minder achterlijk bent dan de Henken en Ingrids in dit land, wordt je al snel radeloos

Ik slik pillen, omdat de zwaarte van dit leven mij soms overmand, daar ben ik heel eerlijk in, voor jullie

Ik slik lichte anti depressiva,wat beter is dan drugs of alcohol

[Ray]

Ik heb behoorlijk wat ervaring met zelfmedicatie in de vorm van langdurig cannabis en hasj gebruik alsook een klein aantal foutief aangebrachte labels maar van dat laatste ben ik niet verder ontspoord geraakt dan dat ik daarvoor al was. De wereld is overigens inderdaad nogal duister, zoals opaspop aangaf, duister genoeg om ieder hooggevoelig persoon eventueel in recordtijd de psychische das om te doen en onverhoopt naar drogerende stoffen te laten reiken.

Maar het gezegde "what doesnt kill you makes you stronger" is zeer zeker van toepassing, duurde een tijdje maar alléé.

[Stefan]

Ik ben, nu sinds ongeveer een jaar, al niet meer depressief geweest (als in lagere tijd achter elkaar). De diagnose depressie (als "aandoening") kan ik niet meer zien zoals ik dat vroeger deed. Het zou mooi zijn als er bij depressie diagnostiek zou worden gekeken naar werking van organen (zoals schildklier e.d.), voeding (er worden steeds vaker links gevonden tussen voeding en ontstekingsreacties, maar ook de misvatting dat stofwisselingen/hormonen exclusief in het brein worden aangestuurd wordt aangepakt), en levensomstandigheden/gewoontes (slaap regime, stress, en dwangmatig vasthouden aan relaties, werk/beroep e.d.) voordat men zich beperkt tot de simplistische behandeling die nu is voorgeschreven en wordt vergoed door verzekeringen.

http://mikhailapeterson.com/2017/10/27/ ... -symptoms/ Hier staan erg veel herkenningspunten in, en overeenkomsten met mijn dieet (zoals ik die zelf heb uitgezocht tot nu toe).

Problemen (zoals geldproblemen, burn out, familie etc etc) zorgen imho veel vaker voor depressies dan nu wordt gedacht. Of ten minste zorgen ze als katalyst voor het tot uiting komen van gevoeligheid ervoor. Het breekpunt van mensen verschilt nogal, maar we gooien met behulp van statistiek toch teveel mensen op een hoop, en gaan ervan uit dat we dat met depressie ook kunnen doen.

Interessante links die ik op dit moment volg:

[Ray]

Bij nader inzien gebruikte ik de slaap ook als een vorm van zelfmedicatie. Er zijn periodes geweest dat ik het bewust vermeed om bij bewustzijn te zijn door overmatig lang door te slapen na het eigenlijke ontwaken en wat me destijds ook menig baantje heeft gekost. Slaapsessies van 12 tot 14 uur lengte waren vrij gewoon toentertijd. Het was eigenlijk min of meer de 'uitvoering' van het niet meer wakker willen worden.

[Eekhoorn]

Wie van jullie is er (nog steeds) van overtuigd dat hij of zij, ondanks de (h)erkenning gevonden te hebben dat je hoogbegaafd bent, kampt met een depressie?
Het is geen onmogelijke vraag, en zeker geen onmogelijk antwoord. Ik veronderstel dat, tenzij je je in een correcte omgeving terecht bent gekomen, je je wellicht uitgesloten zal voelen, en je manier van denken zal je ook wel niet helpen.
Wie heeft er nog ervaring met SSRI's of andere vormen van antidepressiva?
Wie heeft er succesvol zijn of haar leven op de juiste sporen kunnen trekken na zo'n destructieve en verwarrende diagnose?
En hoe heb je dat in godsnaam gekunnen? Met wie? Door wat?

Als ik alleen op je vragen focus, kom ik tot de volgende reactie:
Waarom vind je depressie zo'n destructieve diagnose? Ik heb onlangs ook de diagnose depressie gekregen. De diagnose depressie zegt iets over een disbalans in de hersenen. Depressie geeft aan dat er iets niet goed zit, en dat er een mechanisme in de hersenen in werking is getreden waarbij verschillende processen cumuleren. Wat in mijn geval betekent dat ik somber ben, niet van dingen kan genieten, dan ik concentratieproblemen heb, slaapproblemen, extreme vermoeidheid, verlies van eetlust, wanhoop en... er was nog iets wat ik nu even ben vergeten. En, dat die dingen in elkaar grijpen. Ja, dat zegt die diagnose niet, maar onderzoek wel. Onderzoek zegt bijvoorbeeld dat uitputting een belangrijke katalysator in de depressie is. En als alles meer energie kost ( * vermoeidheid * eetlust * concentratie), het dus niet helpt om slaapproblemen te hebben. In mijn geval pieker ik dus niet, en lig ik ook niet wakker door de frustratie dat ik niet kan slapen. En toch kan ik niet slapen > er is iets in disbalans geraakt in mijn hersenen. En door het niet slapen raak ik zo uitgeput dat ik nog minder weerstand kan bieden aan sombere gedachten, en dat emoties nog heftiger voelen. Dat zegt nog niks over waar dat proces gestart is. Als jij de vraag stelt 'geldt de diagnose depressie nog wel als blijkt dat ik HB ben?', dan neem ik aan dat een situatie van frustratie, bore-out, jezelf niet snappen, geen aansluiting vinden in het leven, geen uitdaging vinden zoals je nodig hebt, en mogelijk breed existentiele vragen er bij jou voor gezorgd hebben dat je somber (en boos?) bent. Maar die somberheid kan vervolgens wel met je op de loop gaan, en dat heet dan depressie. In mijn geval heeft mijn depressie geen zak te maken met HB, maar het kan natuurlijk zijn dat het er wel mee interacteert. In die zin dat ik dingen uit mijn verleden in de ogen moet kijken waar ik mijn hele leven voor ben weggelopen (HB-irrelevant), en dat mijn HB-zijn maakt dat ik heel erg hou van grip (heb ik nu niet), van vertrouwen in mijn ratio (bleek onjuist), en dat ik processen altijd en eeuwig moet analyseren en niet op zijn beloop kan laten. Had mijn verleden evenveel pijn gedaan als ik niet HB was geweest. Definitely! Was ik hierover in een depressie geraakt als ik niet HB zou zijn geweest? Dat onderscheid kan ik niet maken, want HB-kenmerken en ik zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Of een depressie puur als ziekte op zichzelf wordt behandeld, of als signaal dat er dingen knellen, hangt van de hulpverlener af. Ik hoor steeds meer hulpverleners die de tweede visie aanhangen. Maar vlak depressie als een op zichzelf staand proces niet uit! Het is namelijk logisch dat ik me heel somber (of nee, heel verdrietig) voel onder wat ik uit mijn verleden in de ogen moet kijken en misschien ook nog wel dat ik er onder wanhoop. Maar het is niet logisch dat ik daardoor kilo's afval, slaapproblemen krijg de concentratie heb van een amoebe en de energie van een luiaard. Daar is een ander (depressief) proces doorheen gaan lopen.

Ik kan de vraag 'geldt de diagnose depressie nog wel als blijkt dat ik HB ben?' eigenlijk slecht snappen. Of ja, ik kan hem snappen als men die diagnose stelt op basis van de vragen die jij stelt (waartoe zijn wij op aard; wat heeft het allemaal voor nut). Maar ik kan hem NIET snappen als men die diagnose stelt nadat je op basis van die vragen somber bent en er zich een proces genaamd depressie heeft voltrokken. Depressie is een beschrijving van een set symptomen. En hoewel de DSM vrij van theorie is/zou moeten zijn, heerst een algemeen geldende opvatting dat depressie een proces is, waar je in gezogen raakt. Zit jij vast in somberheid, niet kunnen genieten, concentratieproblemen? Dan heb je waarschijnlijk last van een depressie. En dan is je oplossing tweeledig: Enerzijds het proces depressie stoppen. Zorgen dat het proces je niet nog verder opeet. En anderszijds naar de oorzaak kijken. Want als jij geen betere omgeving creert of meer begrip voor jezelf of meer voldoening in je werk zul je die somberheid blijven voelen en is de kans dat dat proces de overheid neemt/blijft nemen.

Antidepressiva kunnen helpen om iets van bodem te creeren van waar je je af kunt zetten in de weg terug omhoog. Anti-depressiva zullen zelden alles zomaar oplossen. (dat gezegd hebbende zijn er ook mensen die een biologische gevoeligheid voor depressie hebben, waarbij het kijken naar onderliggende zaken eigenlijk onzin is; en daar helpen pillen volgens mij doorgaans beter).

Ingaand op je laatste vraag, wil ik vooral antwoorden dat ik het erg naar voor je vindt dat je je hier zo wanhopig onder kan voelen Ik gun je een omgeving met meer begrip voor en meer passendheid bij jouw HB-zijn!


(disclaimer: mocht mijn rant niet te volgen zijn, laat het me dan even weten..... iets met concentratie enzo )

[opaspop]

ik heb geen goede ervaringen met alcohol, als zelfmedicatie btw




Gevoelig zijn, of überhaupt gevoelens hebben, of erkennen ze te hebben, is niet zo handig in deze maatschappij


Nederland, het gereformeerde kalifaat

Doe maar normaal, ga naar de kerk, zuig je baas

[MrMeozorz]

Gevoelig zijn, of überhaupt gevoelens hebben, of erkennen ze te hebben, is niet zo handig in deze maatschappij

Gevoel hebben is onderdeel van eigenheid en vormen de mogelijkheid tot ontwikkeling tot een meer authentieke eigenheid en teveel eigenheid hebben in een samenleving is sowieso niet zo handig in welke maatschappij dan ook. Dit word inherent als een bedreiging gezien, terwijl dit vaak onnodig is.

[Peach]

Een hoog ontwikkeld emotionele intelligentie van de mens, draagt bij aan vrijheid binnen een maatschappij.

[Stefan]

Ik vind de aanname dat eigenheid onhandig is veél te kort door de bocht. Ook het begrip emotionele intelligentie is imho veel te vaag, je kan er van alles van maken, en het wordt te pas en te onpas misbruikt om elk tegengeluid de kop in te drukken.

Het vermogen je authentiek uit te drukken (jezelf te zijn), je mannetje te staan, een conflict te duiden en op te lossen.. Dat zijn volgens mij (oa) de dingen waar aandacht op moet liggen. Het (veel te) beschermd opvoeden, de hard aangezette oproep tot gelijkheid (van bijv. de seksen, rijk en arm, intellect etc.. het idee dat ieder kind de eerste prijs verdient) zorgt voor flauwe gezapige waarden zoals "de vrede bewaren", niet "moeilijk doen", elkaar vooral niet tegenspreken en meelopen met de massa. Want anders gaan we "stuk". *

Niet het boven het maaiveld uitsteken kost je de kop, maar de voorzichtigheid en angst die je vertoont. Er staan altijd mensen te kijken of diegenen die boven het maaiveld uitloeren, ook wel genoeg cojones hebben. Dat begrijp ik ergens wel; ik wil graag naar iemand opkijken. Iemand die niet alleen is wie hij kan zijn, maar dat ook aandurft.

Misschien is depressie wel het gevolg van onvermogen, het onvoldoende vertrouwen hebben in jezelf om problemen het hoofd te bieden, en het daardoor ontwijken van die problemen, waardoor je verzuipt.

(* Hoe erg is het met ons gesteld als de "arbeidersmarkt" niet bestand is tegen concurrentie van mensen die de taal (nog) niet beheersen die uit de chaos zijn gevlucht. Onze cultuur wordt als zo zwak gezien dat we met dwang mensen moeten assimileren. We hebben het steeds over laagbetaald werk, alsof chirurgen niet vluchten uit een oorlog. Ik denk eigenlijk dat het er meer om gaat dat de "laagbetaalden" het makkelijkst voor het politieke karretje te spannen zijn door populisten. Dat die vluchtelingen als "zwakken" worden beschouwd is al een rare kronkel: vluchten uit een land waar oorlog is; het laat zien dat iemand in staat is te overleven, zichzelf en zijn gezin in veiligheid te brengen. Waarom zou je die geen goede baan gunnen, waarom wil je die niet in jouw team?!. Geef ze wat te eten, een dak, en een beetje rust en ze gaan vanzelf aan de slag, ze hebben al bewezen op te staan als het erop aan komt.

[Sabo]

Misschien is depressie wel het gevolg van onvermogen, het onvoldoende vertrouwen hebben in jezelf om problemen het hoofd te bieden, en het daardoor ontwijken van die problemen, waardoor je verzuipt.

Zeer interessante kijk op dit topic. Ik heb redelijk wat zelf-hulp boeken gelezen over depressie en 1 zin springt er bovenuit; namelijk dat mensen die pessimistisch (en bijgevolg wellicht ook depressief worden door hun negativiteit) een uitzonderlijk realistische kijk hebben op het leven.

Dit is blijkbaar een hete post aan het worden dus I raise you with the following questions:

Ervaren jullie als hoogbegaafden een depressie als een probleem? Een ziekte? Of eerder als een waarschuwing? Kunnen jullie (beter) relativeren en achterhalen wat de oorsprong is van de negativiteit? Hoe gaan jullie er mee om als de oorzaken niet zelf te fixen zijn? Kunnen jullie "normaal" functioneren? Met of zonder medicatie? Hebben SSRI's of MAO's negatieve invloeden op jou zoals concentratieproblemen?

[Peach]

Ik zie conditionering en emotionele intelligentie niet als hetzelfde iets. Een geconditioneerd individu handelt naar fatsoens normen en waarden. Een emotioneel intelligent wezen handelt naar ideale, die een positieve bijdragen leveren aan de wereld. Ongeacht hoe klein deze ideale mogen wezen.

Ik heb mijn sombere gevoelens als een waarschuwing beschouwd en kan daarvan herstellen sinds ik bereid was en nog ben, deze gevoelens te accepteren. Ik ben bereid om te leren van mijn gevoelens en de kennis die ik de afgelopen tijd opdoe. Hierdoor kan ik groeien. Ik zie depressie niet als een taboe, maar het begin van een nieuwe weg. Een nieuwe weg met nieuwe inzichte, interpretaties en oplossingen. Dus realistische kijk die men opdoet tijdens de depressie, kunnen nieuwe positieve mogelijkheden bieden in de toekomst.

[Ray]

Misschien is depressie wel het gevolg van onvermogen, het onvoldoende vertrouwen hebben in jezelf om problemen het hoofd te bieden, en het daardoor ontwijken van die problemen, waardoor je verzuipt.

Misschien zou dat wat al te ongenuanceerd zijn?

Neerslachtigheid bekomen door een extreem slechte start van het leven (denk bijv. aan ernstig misbruik/mishandeling etc.) kun je niet relateren aan 'eigen onvermogen'.

[MrMeozorz]

Ik vind de aanname dat eigenheid onhandig is veél te kort door de bocht. Ook het begrip emotionele intelligentie is imho veel te vaag, je kan er van alles van maken, en het wordt te pas en te onpas misbruikt om elk tegengeluid de kop in te drukken.

Het vermogen je authentiek uit te drukken (jezelf te zijn), je mannetje te staan, een conflict te duiden en op te lossen.. Dat zijn volgens mij (oa) de dingen waar aandacht op moet liggen. Het (veel te) beschermd opvoeden, de hard aangezette oproep tot gelijkheid (van bijv. de seksen, rijk en arm, intellect etc.. het idee dat ieder kind de eerste prijs verdient) zorgt voor flauwe gezapige waarden zoals "de vrede bewaren", niet "moeilijk doen", elkaar vooral niet tegenspreken en meelopen met de massa. Want anders gaan we "stuk".

Niet het boven het maaiveld uitsteken kost je de kop, maar de voorzichtigheid en angst die je vertoont. Er staan altijd mensen te kijken of diegenen die boven het maaiveld uitloeren, ook wel genoeg cojones hebben. Dat begrijp ik ergens wel; ik wil graag naar iemand opkijken. Iemand die niet alleen is wie hij kan zijn, maar dat ook aandurft.

Het is ook kort door de bocht, maar dat is juist mijn punt ook als reflectie op het vaak voorkomende ongenuanceerde denken in de samenleving (waar iedereen wel eens schuldig aan is denk ik, alleen de een maar als de ander). Mijn excuses als ik hier onduidelijk in was. Ja Stefan, mensen zouden inderdaad aangemoedigd worden om zichzelf authentiek te kunnen ontwikkelen en als de samenleving of onderdelen van de samenleving adversiteit tonen hierin dit op een constructieve manier doen. Zodat de insteek word van (zelf-)overwinning en gezonde competitie in plaats van dat iemand gepathologiseerd word en waar diegene hun staat van zijn als inherent fout word gezien.

Misschien is depressie wel het gevolg van onvermogen, het onvoldoende vertrouwen hebben in jezelf om problemen het hoofd te bieden, en het daardoor ontwijken van die problemen, waardoor je verzuipt.

Misschien zou dat wat al te ongenuanceerd zijn?

Neerslachtigheid bekomen door een extreem slechte start van het leven (denk bijv. aan ernstig misbruik/mishandeling etc.) kun je niet relateren aan 'eigen onvermogen'.

Depressie kan ook als reactie zijn, wanneer door omstandigheden een onecht ego word opgedrongen. De negatieve gevoelens zijn jegens dit eigen ego. Je bent dan letterlijk met jezelf, of beter gezegd een onderdeel van jezelf in gevecht. Zelfactualisatie is de dood van dat ego of de dood van dat ego is het begin van de zelfactualisatie. Het is een natuurlijk reactie op onecht zijn, geen wonder hoe onechter de samenleving is waar men in leeft hoe meer depressief men word, of hoe wreder de omstandigheden men in moet opgroeien hoe depressiever ment word. In geen van beide gevallen is het onvermogen van die gene zelf, maar meer onvermogen van het onvermogen. De manieren om hier uit te komen zijn door hulp van iemand anders die je praktische steppingstones kan aanbieden of hier zelf een manier voor te vinden. Dus van negatieve dissociatie naar positieve dissociatie, naar realisatie en tenslotte tot actualisatie van het zijn. Dit is lastig om in woorden uit te leggen. Subjectieve ervaringen kunnen het beste begrepen worden door ze te ervaren denk ik en om dit geheel accuraat in taal uit te drukken is denk ik onmogelijk, omdat subjectieve ervaringen zoals ze werkelijk zijn/worden ervaren onuitspreekbaar zijn.

PS. Ironisch genoeg kunnen mensen die je de grond instampen ook een praktische steppingstone zijn om uit negatieve ervaringen te komen, al helpt zelfrespect en de dingen rationeel kunnen relatieveren daar bij wel bij denk ik.

[Stefan]

Misschien is depressie wel het gevolg van onvermogen, het onvoldoende vertrouwen hebben in jezelf om problemen het hoofd te bieden, en het daardoor ontwijken van die problemen, waardoor je verzuipt.

Zeer interessante kijk op dit topic. Ik heb redelijk wat zelf-hulp boeken gelezen over depressie en 1 zin springt er bovenuit; namelijk dat mensen die pessimistisch (en bijgevolg wellicht ook depressief worden door hun negativiteit) een uitzonderlijk realistische kijk hebben op het leven.

Realistisch zijn over het leven is ook iets wat niet makkelijk noch vanzelfsprekend is. Waarom zou je realistisch willen zijn trouwens? De kans is groot dat 99% van de gruwelijkheid niet door jou op te lossen is; wat voegt die wetenschap toe voor jou? Wil je bestand zijn tegen het realisme van het leven (meestal begint de zelfverdediging al heel snel), moet je ijzersterk zijn. Ik zou het "omgaan met het kunnen zien van de realistische wereld, hoe hard die ook is" als een vermogen beschouwen.

[Stefan]

Neerslachtigheid bekomen door een extreem slechte start van het leven (denk bijv. aan ernstig misbruik/mishandeling etc.) kun je niet relateren aan 'eigen onvermogen'.

Niet als aanleiding, maar wel als oorzaak (of ten minste oplossing). Je leert in je therapie (hopelijk) hoe je kan omgaan met wat er is gebeurt. Je leert ook om je eigen kracht terug te vinden, weerbaarder te worden en je opnieuw veilig te voelen.

Ik denk dat het er meer om gaat dat ik het het "een stofje in je hersenen missen" niet accepteren wil. Er is niets inherent mis met die mensen! Dat zou pas hard nieuws zijn, dat je er niks aan kan doen...

De op-een-hoop gooi tendens van schuld/oorzaak/verantwoordelijkheid en eigendom van een probleem maakt het nagenoeg onmogelijk om slachtoffers en patiënten te wijzen op (te leren omgaan met/veranderen van) hun aandeel in wat er is gebeurd/geconstateerd.

[Stefan]

Het is ook kort door de bocht, maar dat is juist mijn punt ook als reflectie op het vaak voorkomende ongenuanceerde denken in de samenleving (waar iedereen wel eens schuldig aan is denk ik, alleen de een maar als de ander). Mijn excuses als ik hier onduidelijk in was. Ja Stefan, mensen zouden inderdaad aangemoedigd worden om zichzelf authentiek te kunnen ontwikkelen en als de samenleving of onderdelen van de samenleving adversiteit tonen hierin dit op een constructieve manier doen. Zodat de insteek word van (zelf-)overwinning en gezonde competitie in plaats van dat iemand gepathologiseerd word en waar diegene hun staat van zijn als inherent fout word gezien.

Snap je punt, mee eens! (ps pls don't apologize je mening geven is niet fout en ik wil niet dat gevoel hebben)

De manieren om hier uit te komen zijn door hulp van iemand anders die je praktische steppingstones kan aanbieden of hier zelf een manier voor te vinden. Dus van negatieve dissociatie naar positieve dissociatie, naar realisatie en tenslotte tot actualisatie van het zijn.

Jung doet dat m.i. aardig goed

Ervaren jullie als hoogbegaafden een depressie als een probleem?
Een ziekte?
Of eerder als een waarschuwing?

Alledrie: toen ik er zo diep in zat dat ik gevaar liep was het een ziekte; met behulp van medicatie en heel veel hulp kwam ik er maar nauwelijks uit.

Kunnen jullie (beter) relativeren en achterhalen wat de oorsprong is van de negativiteit?

Yep; maar het zijn veel dingen: familie omstandigheden, vrienden (de verkeerde!), onvoldoende vaardigheden om problemen aan te pakken, zelfkritiek en overaanpassing, te saai werk, slechte slaapgewoontes, fout/slecht eten (en daarmee bedoel ik eten volgens de voedingsrichtlijnen), en een opvolging van "mensen" die de macht en de zin hadden om mij te saboteren (en dat deden)

Hoe gaan jullie er mee om als de oorzaken niet zelf te fixen zijn? Kunnen jullie "normaal" functioneren? Met of zonder medicatie? Hebben SSRI's of MAO's negatieve invloeden op jou zoals concentratieproblemen?

Ik ben er nu alweer een jaar helemaal vanaf, en voor die tijd werd het door de jaren heen steeds beter. Wat normaal is heb ik ergens een keer losgelaten, want dat verandert toch met de dag.

[Stefan]

Ik zie conditionering en emotionele intelligentie niet als hetzelfde iets. Een geconditioneerd individu handelt naar fatsoens normen en waarden. Een emotioneel intelligent wezen handelt naar ideale, die een positieve bijdragen leveren aan de wereld. Ongeacht hoe klein deze ideale mogen wezen.

Dat is dus mijn probleem met de term "emotionele intelligentie" - intelligentie is meetbaar, een echt ding; emotionele intelligentie is niet meetbaar (iig niet normaal verdeeld of zo). Ik vind emoties ook niet anders dan gedachten; we oversimplificeren dat hele systeem imho teveel.. maar dat heeft meer met mijn ideeen te maken dan met wat je bedoelt natuurlijk:

het verbeteren van jezelf maakt je beter

Ik heb mijn sombere gevoelens als een waarschuwing beschouwd en kan daarvan herstellen sinds ik bereid was en nog ben, deze gevoelens te accepteren. Ik ben bereid om te leren van mijn gevoelens en de kennis die ik de afgelopen tijd opdoe. Hierdoor kan ik groeien. Ik zie depressie niet als een taboe, maar het begin van een nieuwe weg. Een nieuwe weg met nieuwe inzichte, interpretaties en oplossingen. Dus realistische kijk die men opdoet tijdens de depressie, kunnen nieuwe positieve mogelijkheden bieden in de toekomst.

Top dat is natuurlijk het belangrijkst: dat je genoeg macht & het vermogen hebt er iets mee te doen!

[Ray]

Neerslachtigheid bekomen door een extreem slechte start van het leven (denk bijv. aan ernstig misbruik/mishandeling etc.) kun je niet relateren aan 'eigen onvermogen'.

Niet als aanleiding, maar wel als oorzaak (of ten minste oplossing). Je leert in je therapie (hopelijk) hoe je kan omgaan met wat er is gebeurt. Je leert ook om je eigen kracht terug te vinden, weerbaarder te worden en je opnieuw veilig te voelen.

Ik denk dat het er meer om gaat dat ik het het "een stofje in je hersenen missen" niet accepteren wil. Er is niets inherent mis met die mensen! Dat zou pas hard nieuws zijn, dat je er niks aan kan doen...

De op-een-hoop gooi tendens van schuld/oorzaak/verantwoordelijkheid en eigendom van een probleem maakt het nagenoeg onmogelijk om slachtoffers en patiënten te wijzen op (te leren omgaan met/veranderen van) hun aandeel in wat er is gebeurd/geconstateerd.

Rationele bullshit, geen sorry.