vertel je het je collega's?

[MB]

Wonende dus in DK en zo heel nu en dan op een NL communicatiesite schrijvende over bv economische onderwerpen en menselijk gedrag in Europa, sec NL en sec DK, waarbij ik de overeenkomsten en verschillen aanstip, heb ik geleerd dat je snel wordt weggezet als een niet ontvankelijk gedrag.

Ik noem dat: Jij mag het niet niet beter hebben dan ik.

Is dat de nieuwe moraal in Nederland?

Nee, dat is geen nieuwe moraal, maar een oude. Ik noem dat: Calvinisme Maar dat is een hardnekkige. In mijn jeugd was het al zo dat ik vooral veel last heb gehad van leraren die er niet mee om konden gaan. Bij mijn kinderen zie ik hetzelfde gebeuren. Er is in dat opzicht niets veranderd. Nederland is een heel egalitaire samenleving, je mag niet boven het maaiveld uitsteken, op geen enkele manier. En het liefst ook niet aan de zijkant of een andere kleur hebben of andere vruchten dragen of op wat voor manier dan ook afwijken van het gemiddelde.

Als je wel anders bent, moet je een manier vinden om daarmee om te gaan. Je moet met je werk een beetje geluk hebben. Soms tref je het, soms niet. Ik heb zelf wel gehad dat ik eerst werd aangenomen omdat ik dingen kon die zij zelf niet konden maar wel graag wilden. Blij, blij, aan beide zijden. Maar op de langere duur kreeg ik dan toch te horen 'Je bent niet zoals wij en je moet wel zo worden'. Toen ben ik weg gegaan. Ik kon dat gewoon niet en ik wilde het ook niet. Maar ik heb ook op plekken gewerkt waar ik het heel fijn heb gehad, met veel waardering en vrijheid. Dat is gewoon geluk hebben, het hangt erg af van de persoonlijkheden van de baas en de collega's.

[jannemar]

Hoe je het ook wendt of keert, je voelt je vaak buiten de groep staan omdat je anders denkt, sneller ziet wat een mogelijke oplossing zou zijn, overzicht hebt en ga zo maar door. Humor is inderdaad ook een dingetje, het gezegde "schiet mij maar lek" heeft me al een ernstige reprimande opgeleverd.
Ik denk weleens, had ik het predicaat HB maar niet gehoord enkele maanden geleden, het is er tot nu toe niet beter op geworden.
En toch ben ik blij dat ik weet waar het ongemakkelijke gevoel vandaan komt, waarom ik verjaardagsfeestjes haat, waarom mijn visie op termijn vaak een juiste blijkt te zijn (maar die wordt dan door een ander gepresenteerd, maar oké, dan is er toch een soort van winst voor de organisatie).
Ik heb het woord HB niet genoemd op mijn werk, wel bij de bedrijfsarts die onmiddellijk begreep waar ik tegen aan loop in de organisatie waar ik werk.
Dat geeft een goed gevoel, dat er iemand is die het begrijpt.

[plato]

Ik heb een tijd lang als werknemer bij grote organisatie gewerkt. Daar is zoals gebruikelijk een vrij grijze cultuur, niemand wil of durft er boven uit te steken. Ik pas zelf niet in een grote organisatie, ik zeg teveel wat ik wil zeggen met de bedoeling om verbeteringen of veranderingen aan te brengen. En daar zit ook de pijn, grote organisaties willen niet veranderen, vooral door toedoen van het aanwezige personeel. Lees de grijze muizen...

[jannemar]

Dat klopt, wat jij beschrijft ervaar ik ook zo. Het zou fijn zijn als er eens iemand was die achter je staat, het met je eens is en dat durft te laten blijken.
Ik heb de moed opgegeven, doe mijn werk zo goed mogelijk door ervoor te zorgen dat de patiëntveiligheid zo min mogelijk in het geding is.
Dat levert regelmatig aanvaringen op met diegenen die liever pamperen en 'zoveel goede bedoelingen' hebben.
Het is de moeite niet meer waard, solliciteren heeft geen zin meer. Die laatste jaren zit ik wel uit en probeer mijn lieve nekje zo min mogelijk uit te steken!

[MB]

Ik ben een keer aangenomen in de rol die ik achteraf betitel als 'de luis in de pels'. De directie van een adviesclub wilde een nieuwe richting op en concludeerde dat er een lacune was in het gedrag en kennis over een bepaald onderwerp. Ik werd ingehuurd om een project hierover te trekken en intern over dat onderwerp te praten om de mensen een beetje op te schudden. Ik had daar dus alle vrijheid om mijn nek uit te steken. Maar het was verschrikkelijk. Zoveel weerstand, zo eenzaam. Ik heb het een jaar volgehouden. Toen was ik op.

[plato]

Externe adviseurs aantrekken om een veranderingsproces aan te trekken binnen een organisatie is tevens een beeld weergeven van de onbekwaamheid op dat terrein van de leiding van die organisatie. Werknemers en dergelijke weten dat en zullen doorgaan met saboteren dat ze al tijden doen binnen die organisatie.