Schrijven

[Mercurious]

Ik vond het best fijn om te lezen dat we ook op dit gebied veel gemeen hebben. Ik voelde me vaak zo alleen en aan m'n lot overgelaten op het werk. Ik dacht vaak: Ziet m'n manager dan niet dat ik zoveel meer doe dan die andere collega's? Waarom komt die andere collega wel verder dan ik en waarom krijg ik helemaal geen waardering voor al die extra inzet van me? Het werkte als een neerwaartse spiraal voor me. Mentaal ging ik eraan onderdoor, maar ik kon ook niet die houding overnemen van die lakse collega's. Het zit nou eenmaal in me om meters te maken of m'n werk zo goed mogelijk uit te willen voeren. Luiheid is een keuze, nam ik mezelf ooit voor. Helaas zagen werkgevers dat meestal niet in me en ik kreeg net zoveel kritiek op m'n bord als die luie of domme collega.

Tegenwoordig is dat gelukkig anders. Ik merk ook dat zodra je wordt gezien zoals je bent, dat dat een ontzettend positieve uitwerking heeft op je mentale welzijn. Het is plus, plus, plus ipv min, min, min. Die kettingreactie waar ik het eerder over had, werkt dus twee kanten op. Als meer bedrijven daar toch op zouden inzetten, dan zouden ze veel meer tevreden personeel hebben die ook nog eens productiever worden.

Ik zit dit nu nog eens rustig door te lezen.

Dat stuk dat ik dikgemaakt heb, is dat niet iets dat voor iedereen heel belangrijk is? Ècht gezién worden? Iets waarvan ik denk dat dat relatief weinig gebeurt, omdat het een open blik vereist, en oprechte interesse.

Maar misschien ben ik hier deze keer te cynisch, dat zou kunnen. Benieuwd hoe jullie daar over denken.

Eens en eens.

[Truus]

burnout bore-out, ken het.

Ziet m'n manager dan niet dat ik zoveel meer doe dan die andere collega's? Waarom komt die andere collega wel verder dan ik en waarom krijg ik helemaal geen waardering voor al die extra inzet van me? Het werkte als een neerwaartse spiraal voor me. Mentaal ging ik eraan onderdoor, maar ik kon ook niet die houding overnemen van die lakse collega's. Het zit nou eenmaal in me om meters te maken of m'n werk zo goed mogelijk uit te willen voeren.

Precies dit, ja.

Dat stuk dat ik dikgemaakt heb, is dat niet iets dat voor iedereen heel belangrijk is?

Hierin heb je wel gelijk, maar HB ziet HB, 'normaal' ziet 'normaal'. En het gros is 'normaal' en daar bevinden wij ons dan tussen en voelen wij ons dus niet gezien.

[Tjeempie]

Ik merk ook dat zodra je wordt gezien zoals je bent, dat dat een ontzettend positieve uitwerking heeft op je mentale welzijn. Het is plus, plus, plus ipv min, min, min. Die kettingreactie waar ik het eerder over had, werkt dus twee kanten op. Als meer bedrijven daar toch op zouden inzetten, dan zouden ze veel meer tevreden personeel hebben die ook nog eens productiever worden.

Ik zit dit nu nog eens rustig door te lezen.

Dat stuk dat ik dikgemaakt heb, is dat niet iets dat voor iedereen heel belangrijk is? Ècht gezién worden? Iets waarvan ik denk dat dat relatief weinig gebeurt, omdat het een open blik vereist, en oprechte interesse.

Maar misschien ben ik hier deze keer te cynisch, dat zou kunnen. Benieuwd hoe jullie daar over denken.

Hierin heb je wel gelijk, maar HB ziet HB, 'normaal' ziet 'normaal'. En het gros is 'normaal' en daar bevinden wij ons dan tussen en voelen wij ons dus niet gezien.

Ik denk dat Truus gelijk heeft: het is moeilijk voor een 'normaal' iemand om de HB-er 'echt te zien'. Tegelijkertijd denk ik dat velen van ons zich gaandeweg zodanig hebben aangepast dat het nog moeilijker is om ons te zien zoals we zijn. Dus je moet jezelf ook weer een beetje durven tonen, denk ik. Of dat vervolgens wel of niet wordt opgepikt, dat heb je niet in de hand, maar de kans is groter dan als je zelf onder de radar duikt.

Ik ben benieuwd wat er bij Mercurious veranderde waardoor hij zich nu meer gezien voelt: de werkgever of hijzelf?

Wat mijzelf betreft: ik heb een team meegemaakt waar de cultuur maakte dat ik steeds minder zichtbaar werd. Daarna een waar ik wel zichtbaar werd en waardering kreeg voor mijn ideeën, maar van de weeromstuit te veel hooi op mijn vork nam. (Jaja, ook burnout). Nu werk in een klein teampje waar ik mezelf kan zijn, gewaardeerd word, veel vrijheid heb en daar ook aardig mee om kan gaan. Mijn collega's zijn niet HB maar zien mijn kwaliteiten. Maar ik doe nu ook werk dat veel beter bij mij past, dat maakt een hoop uit.
OK, de nieuwe directeur praat nog wel iets te veel naar mijn zin, maar ik begin aan hem te wennen (voor wie die andere post had gelezen).

[Mercurious]

Ik merk ook dat zodra je wordt gezien zoals je bent, dat dat een ontzettend positieve uitwerking heeft op je mentale welzijn. Het is plus, plus, plus ipv min, min, min. Die kettingreactie waar ik het eerder over had, werkt dus twee kanten op. Als meer bedrijven daar toch op zouden inzetten, dan zouden ze veel meer tevreden personeel hebben die ook nog eens productiever worden.

Ik zit dit nu nog eens rustig door te lezen.

Dat stuk dat ik dikgemaakt heb, is dat niet iets dat voor iedereen heel belangrijk is? Ècht gezién worden? Iets waarvan ik denk dat dat relatief weinig gebeurt, omdat het een open blik vereist, en oprechte interesse.

Maar misschien ben ik hier deze keer te cynisch, dat zou kunnen. Benieuwd hoe jullie daar over denken.

Hierin heb je wel gelijk, maar HB ziet HB, 'normaal' ziet 'normaal'. En het gros is 'normaal' en daar bevinden wij ons dan tussen en voelen wij ons dus niet gezien.

Ik denk dat Truus gelijk heeft: het is moeilijk voor een 'normaal' iemand om de HB-er 'echt te zien'. Tegelijkertijd denk ik dat velen van ons zich gaandeweg zodanig hebben aangepast dat het nog moeilijker is om ons te zien zoals we zijn. Dus je moet jezelf ook weer een beetje durven tonen, denk ik. Of dat vervolgens wel of niet wordt opgepikt, dat heb je niet in de hand, maar de kans is groter dan als je zelf onder de radar duikt.

Ik ben benieuwd wat er bij Mercurious veranderde waardoor hij zich nu meer gezien voelt: de werkgever of hijzelf?

Wat mijzelf betreft: ik heb een team meegemaakt waar de cultuur maakte dat ik steeds minder zichtbaar werd. Daarna een waar ik wel zichtbaar werd en waardering kreeg voor mijn ideeën, maar van de weeromstuit te veel hooi op mijn vork nam. (Jaja, ook burnout). Nu werk in een klein teampje waar ik mezelf kan zijn, gewaardeerd word, veel vrijheid heb en daar ook aardig mee om kan gaan. Mijn collega's zijn niet HB maar zien mijn kwaliteiten. Maar ik doe nu ook werk dat veel beter bij mij past, dat maakt een hoop uit.
OK, de nieuwe directeur praat nog wel iets te veel naar mijn zin, maar ik begin aan hem te wennen (voor wie die andere post had gelezen).

Ja, dat van die directeur weet ik nog wel! Ik herken dat zeker met iets wat ik nu al 2 keer heb gehad op werk. Kort samengevat kreeg ik te horen dat ik soms van een mug een olifant maak. Dat een fout van een collega in mijn ogen veeeeeeeel erger was in mijn ogen. Ik neem al die regeltjes waar ik me aan moet houden gewoon heel serieus. Iets te serieus, misschien wel. Maar ik denk dan: Je kunt beter een beetje gas terug nemen, dan dat je een tandje moet bijzetten... Enfin, men ziet denk ik sowieso jou goeie kwaliteiten.

Over die verandering waar je het over hebt. Leuke vraag, trouwens. Daar kan ik lang of kort over doen.. Ik doe even de korte versie

Sowieso ik. Maar ik zat ook heel lang ongelukkig op dezelfde plek. Daar werd ook wel gezien dat ik intelligent ben, maar ik kwam elke dag met enorme tegenzin en dat heb ik te lang gedaan en dat heeft me echt een hele periode uitgeschakeld. Ik ben in principe niet veranderd, maar ik gedei nu gewoon veel beter in een betere en meer geschikte omgeving. Zo simpel is het, denk ik.

Opvallend is ook om te vermelden dat die moeilijke jaren nu een positieve uitwerking lijken te hebben. Ik ben op sommig gebied, echt veel weerbaarder geworden. Ergernissen in het verkeer bv. Daar ga ik nu zo makkelijk mee om. Ik wilde het kort houden. Dus even tot zover.
=)

[Tjeempie]

Ik ben in principe niet veranderd, maar ik gedei nu gewoon veel beter in een betere en meer geschikte omgeving. Zo simpel is het, denk ik.

Opvallend is ook om te vermelden dat die moeilijke jaren nu een positieve uitwerking lijken te hebben. Ik ben op sommig gebied, echt veel weerbaarder geworden. Ergernissen in het verkeer bv. Daar ga ik nu zo makkelijk mee om. Ik wilde het kort houden. Dus even tot zover.
=)

Belangrijk hè, zo'n omgeving!

Nu ben ik weer benieuwd of het die vervelende periode zelf was die je weerbaarder maakte of dingen die je tijdens die periode geleerd hebt. Zelf heb ik door burn-out uiteindelijk wel beter geleerd stress bij mezelf vroegtijdig te signaleren en dan rust te nemen. Eigenlijk zeg ik nu sowieso vaker tegen mezelf dat het eens even tijd is voor een kleine pauze. Dat maakt dat ik bijvoorbeeld tegen mijn kinderen en partner veel relaxter ben.

[Mercurious]

Ik ben in principe niet veranderd, maar ik gedei nu gewoon veel beter in een betere en meer geschikte omgeving. Zo simpel is het, denk ik.

Opvallend is ook om te vermelden dat die moeilijke jaren nu een positieve uitwerking lijken te hebben. Ik ben op sommig gebied, echt veel weerbaarder geworden. Ergernissen in het verkeer bv. Daar ga ik nu zo makkelijk mee om. Ik wilde het kort houden. Dus even tot zover.
=)

Belangrijk hè, zo'n omgeving!

Nu ben ik weer benieuwd of het die vervelende periode zelf was die je weerbaarder maakte of dingen die je tijdens die periode geleerd hebt. Zelf heb ik door burn-out uiteindelijk wel beter geleerd stress bij mezelf vroegtijdig te signaleren en dan rust te nemen. Eigenlijk zeg ik nu sowieso vaker tegen mezelf dat het eens even tijd is voor een kleine pauze. Dat maakt dat ik bijvoorbeeld tegen mijn kinderen en partner veel relaxter ben.

Goeie vragen, Tjeempie. Zo goed zelfs dat ik mijn laptop opnieuw heb aangezet om hierop te reageren. Eerlijk gezegd, weet ik niet zo goed wat er is veranderd in de tussentijd. De enige logische verklaring die in me opkomt, is dat ik veel beter kan relativeren nu ik weet hoe slecht je het kunt hebben. Dan zijn die minuscule problemen op het werk ineens zo futiel. Daarnaast zat ik jarenlang te smachten naar een baan en als je dan een baan hebt waar je ook nog helemaal tot je recht komt, dan is de rekensom heel gemakkelijk.

Natuurlijk ben ik zelf veranderd. Natuurlijk heb ik ook dingen geleerd in die periode, maar tegelijkertijd had ik al heel veel geleerd voor die tijd. Als je jarenlang afhankelijk bent van hulpverleners of instanties, dan voel je je ook machteloos. Ik moest er net nog aan denken, nadat ik van een paar vrienden een heel lief berichtje kreeg, dat het juist komt doordat ik trouw ben gebleven aan m'n eigen waarden, waarom ik uit dat diepe dal ben geklommen. Juist omdat ik wist dat ik, ondanks mijn erbarmelijke leefsituatie, beschikte over een rijke persoonlijkheid en dat er niks mis is met wie ik ben, kon ik ergens de kracht uit blijven putten om door te gaan. Dat ik gewoon veel pech heb gehad en dat ik al m'n hele leven alles zelf moet uitzoeken en oplossen, is niks nieuws meer. Dat maakt je ook sterker en geeft je weer zelfvertrouwen. Ik heb echt het gevoel dat ik in een paar jaar tijd veel meer ben gegroeid dan normaal is voor iemand die gewoon een gestaag leven leidt, en ik denk dat die moeilijke tijd dat proces inderdaad heeft versneld.

Welke van de twee nu gewichtiger is, vind ik moeilijk te bepalen. Die moeilijke tijd heeft me echt gedwongen om anders na te gaan denken. Anders nadenken over hoe je je geld uitgeeft bv. Dat alleen al omvat zo ontzettend veel van welke beslissingen je neemt. Anders nadenken over wat je met je vrije tijd doet. Beweging? Je familie, je vrienden, je eigen leven... Alles komt onder de loep te liggen als je rock bottom raakt. Het is eigenlijk te veel om samen te vatten in een post. Misschien moet ik er maar een boek over gaan schrijven, wie weet! Er is tot aan dit moment al genoeg gebeurd om meerdere boeken te schrijven, kan ik je verzekeren, en misschien komt het er op een dag ook van. Dat zou ik wel heel mooi vinden. Een van de dingen die ik ook heb ontdekt door dat gitzwarte dal, is de hoop dat het overwonnen leed uit mijn leven als leermiddel kan dienen voor de gulzige lezers daarbuiten. Ik zou zo graag iets positiefs bijdragen voor een publiek. Niet om in de schijnwerper te staan, maar omdat hetzelfde 'publiek' (lees: de Nederlanders) mij ook heeft geholpen toen ik het moeilijk had. Het is omdat ik hier ben geworden wie ik ben, dat ik dankbaar ben voor jullie.

Goed, ik dwaal weer eens af. Bedankt voor je reactie, Tjeempie. Ik ben benieuwd naar je volgende vraag =)

[Tjeempie]

Een van de dingen die ik ook heb ontdekt door dat gitzwarte dal, is de hoop dat het overwonnen leed uit mijn leven als leermiddel kan dienen voor de gulzige lezers daarbuiten. Ik zou zo graag iets positiefs bijdragen voor een publiek. Niet om in de schijnwerper te staan, maar omdat hetzelfde 'publiek' (lees: de Nederlanders) mij ook heeft geholpen toen ik het moeilijk had. Het is omdat ik hier ben geworden wie ik ben, dat ik dankbaar ben voor jullie.

Mooi!

Ik ben hier op het forum eens het topic met de wat ingewikkelde titel 'Van onbewust hoogbegaafd tot bekwaam hoogbegaafd' begonnen, waar ik ervaringen hoopte te verzamelen over de tijd ná de voor velen verwarrende vaststelling van de eigen hoogbegaafdheid. Dit om nieuwe leden een soort hart onder de riem te steken over hoe het leven mooier kan worden als je met je kwaliteiten leert omgaan, als je jouw plek in de wereld vindt etc.

Misschien kun je daar iets bijdragen en zo je behoefte 'iets terug te doen' bevredigen? Overigens zijn er op dit moment even niet van die zoekende nieuwe leden in ons midden, geloof ik.

[Mercurious]

Een van de dingen die ik ook heb ontdekt door dat gitzwarte dal, is de hoop dat het overwonnen leed uit mijn leven als leermiddel kan dienen voor de gulzige lezers daarbuiten. Ik zou zo graag iets positiefs bijdragen voor een publiek. Niet om in de schijnwerper te staan, maar omdat hetzelfde 'publiek' (lees: de Nederlanders) mij ook heeft geholpen toen ik het moeilijk had. Het is omdat ik hier ben geworden wie ik ben, dat ik dankbaar ben voor jullie.

Mooi!

Ik ben hier op het forum eens het topic met de wat ingewikkelde titel 'Van onbewust hoogbegaafd tot bekwaam hoogbegaafd' begonnen, waar ik ervaringen hoopte te verzamelen over de tijd ná de voor velen verwarrende vaststelling van de eigen hoogbegaafdheid. Dit om nieuwe leden een soort hart onder de riem te steken over hoe het leven mooier kan worden als je met je kwaliteiten leert omgaan, als je jouw plek in de wereld vindt etc.

Misschien kun je daar iets bijdragen en zo je behoefte 'iets terug te doen' bevredigen? Overigens zijn er op dit moment even niet van die zoekende nieuwe leden in ons midden, geloof ik.

Ik dacht juist van wel.

Als antwoord op je vraag kan ik zonder nadenken al positief reageren. Dat lijkt me zeker leuk om af en toe over na te denken en iets leuks te delen onder die noemer. Heb je een link naar de thread? Dat is wat makkelijker zoeken voor later.

[FemkeS]

Hangt er denk ik vanaf op welke manier je zoekend bedoelt.

Zoekend als in 'ontdekken OF je hoogbegaafd bent'

Zoekend als in 'ontdekken wat hoogbegaafdheid voor iemand persoonlijk betekent'

Zoekend als in 'op zoek naar contact met lotgenoten'

Zoekend als in 'op zoek naar positief en leuk contact met andere snel- diep- en breeddenkers'

Zoekend als in 'op zoek naar de zin van het bestaan'

Zoekend als in 'hoe geef ik mijn toekomst vorm'


Etcetera.
Ik denk dat iedereen in zekere mate altijd wel zoekend is.

Voor mijzelf van bovenstaand lijstje;

1e niet meer zozeer
2e wel enigszins, maar niet extreem op de voorgrond
3e zeker niet, want ik ervaar het niet als ziekte of gebrek
4e Heel zeker wél
5e mwah, niet specifiek
6e Ja, die wel


En zo kun je de lijst natuurlijk enorm uitbreiden.
Ieder heeft zijn eigen redenen om hier rond te hangen denk ik, en die redenen zullen ook echt niet altijd volledig overeen komen.
Hoeft volgens mij ook niet, ik denk dat iedereen in zekere zin wel wat aan elkaar kan hebben.
Mensen die 100% exact hetzelfde zijn en hetzelfde zoeken vullen elkaar never nooit niet mooi aan natuurlijk...


Heb nog mooi topic onderwerpje in mijn hoofd.
Straks maar eens neerzetten.

[Mercurious]

Als ik de post van Tjeempie nog een keer lees, dan ligt voor mij toch behoorlijk op de voorgrond het wel of niet bewust zijn van je hb. Aldus zou ik die laatste zin interpreteren als mensen die zoekende zijn naar of ze wel of niet hb zijn.

Als je het niet zeker weet en je vermoedt het alleen, dan zal het altijd wel weer de kop op blijven steken. Het zal altijd maar de vraag blijven hoe belangrijk het voor je is, en wat je ermee wil bereiken door erachter te komen... Voor mij was het echt om zaken af te sluiten of te kaderen, wat het zo belangrijk voor me maakte. Ik zou het niet helemaal verwerpen als ik jou was, Femke. Je had nog geen test gedaan, toch?

[FemkeS]

Nope, not yet inderdaad.
Wel de bedoeling ergens komend half jaar. (Zie oa topic over oefenen voor intelligentietests)


Voor mij speelt het pas ongeveer 2 jaar, dat HB bestaat, wat het inhoudt en dat het mogelijk bij mij past.
Het verhaal hoe dat exact ter sprake is gekomen bevat wat erg persoonlijke sores, dus dat laat ik heel even weg nu.

Maar komt erop neer dat een bedrijfsarts de eerste is die daar echt aan dacht en op doorvroeg. Die antwoordde ik in allereerste instantie overigens 'ja dahaag, doe ff normaal'.

Maar goed, dat was wel de start van uitvlooien of het kon kloppen. In die 2 jaar oa psychiatrisch onderzoek gehad (verplicht, opgelegd, brrrr) Die vond het ook vrij plausibel, alleen op dat moment vanwege focus en concentratie en werkgeheugen problemen echt níét het moment om te testen. Huisarts gaat er volledig vanuit dat het klopt, en een aantal vrienden/mensen in mijn omgeving ook. (een deel daarvan zéker zelf HB overigens, 1 getest 155, 1 getest 148 en de 3e waarvan ik weet dat die HB is daarvan weet ik diens eigen score niet exact meer, maar zijn dochter rond de 160, kortom 3 x idioot hoog. (Zelf ga ik niet in die richting uitkomen overigens, denk ik. Ik zit een heel end lager volgens mij )

Ik begin het HB inmiddels zelf ook wel bij mezelf te zien. De eigenschappen zoals beschreven in het delphi-model kun je zo ongeveer 1 op 1 op mij plakken.
Afgelopen anderhalf jaar redelijk intensieve ( en goede) HB coaching gehad. (Ik had de mazzel dat mijn werkgever dat betaalde)

Concentratie en focus begint te daarnaast ook te verbeteren, werkgeheugen blijft op dit moment nog achter. Dat zie je ook terug in de testjes die ik nu doe. Geen officiële intelligentie-test dus nog, maar wanneer ik er voldoende vertrouwen in heb dat concentratie en werkgeheugen dan volgt die test wel.

Op de verschillende redelijke goede Mensa oefentestjes kom ik op DIT moment uit net rond de 130 norm. Puntje eronder, puntje erboven. Maar dat is dus nog met de beperkingen die ik nu heb, als die weg zijn, of in ieder geval verbeterd voor hoe ver dat nog mogelijk is (weet niet of het ooit helemaal terugkomt hoe het was, dat is oprecht de vraag) dan zou ik een mensa test moeten kunnen halen.
Op een wat serieuzere online test die verschillende intelligentiegebieden pakt zit ik met werkgeheugen en taken onder tijdsdruk nog onder de 130 nu, met de overige onderdelen (Oa logica en taal) er boven.


Ik vind hier trouwens wel meteen een heel eng stukje van die 130 norm inzitten. Qua persoonlijkheid en karaktereigenschappen ben ik nog altijd dezelfde als voor ongeluk, burnout, operatie. Maar op een test zou ik, ZEKER een anderhalf jaar geleden, niet eens in de buurt van de 130 norm gekomen zijn. (Inmiddels dus wel weer in de richting, toen absoluut 100% zéker niet eens in de richting)
Maar HB is niet iets dat je aan of uit zet. Het feit dat ik een ongeluk kreeg, maakt niet dat al mijn andere HB eigenschappen ineens volkomen weg waren zeg maar. Kortom, hoewel ik intelligentie echt als onderdeel van HB zie, geloof ik niet dat iedere HBer altijd op ieder moment van zijn leven de 'benodigde' 130 zal halen. Er wordt ook verschillende gedacht over wanneer je iemand HB noemt, is me inmiddels duidelijk.

De coaching afgelopen anderhalf jaar was voor mij buitengewoon zinnig, er zijn heel veel dingen zijn op hun plek gevallen. (vanaf vroege jeugd, of in zekere zin zelfs gedeeltelijk van voor mijn geboorte... Mijn verhaal is, zoals dat van wel meer HBers, nogal vol met hobbels geweest. En dat is een eufemisme, maar ik wil niet al mijn sores open neer gooien.) De coaching heeft me voor veel van de dingen waar ik tegenaan liep geleerd 1 hoe dat komt en 2 wat ik zelf kan doen om dat minder een probleem te laten zijn.
Wil niet zeggen dat alles nu perfect is, er zijn een aantal zaken die voor mij altijd lastig zullen gaan blijven, en 100% invloed heb je ook niet natuurlijk.
Bovendien zit er naast HB ook nog een fiks stuk niet al te geweldige geschiedenis, die toch ook een stuk haar sporen nalaat.


En dan kom je dus ook op het wel of niet zoekend zijn: Op een bepaalde manier wel, maar op een hoop vlakken ook al niet meer. Ik heb al redelijk veel gevonden, de laatste anderhalf jaar zeg maar. En dan was het ook nog geen 'het moet er even bij en tussendoor' onderwerp. Vanwege allerlei zaken kan ik momenteel dus niet werken. Had altijd een drukke baan, nu zit ik thuis. En dus had ik alle tijd om -in mijn eigen tempo- hier behoorlijk in te duiken, en me er in vast te bijten.
Afgelopen anderhalf jaar was eigenlijk full-time werken aan 3 zaken:
1 concentratie/focus/werkgeheugen,
2 leren begrijpen wat HB (en HSP) is en wat dat voor mij betekent (is vrij individueel natuurlijk, wat het voor iemand betekent en hoe) en
3 proberen qua gezondheid te verbeteren. (Gezondheid in mijn geval combi van fysiek en mentaal)


Het zoeken dat er nog is zit in nog wat van de lastige randjes (met name op HSP gebied loop ik af en toe nog tegen dingen aan) en zoeken naar leuke vlotte contacten die dus ook snel-breed-diep denken en voor mezelf dus ook heel duidelijk hoe ga ik de toekomst aanpakken. Wetend wat ik nu weet, en met mijn geschiedenis en met een stukje beperkingen dat ik mogelijk zal blijven houden.

Zo, uitgebreide post met een stukje van mijn verhaal, en wat ik hier dus zoek
Any questions, just shoot.

[Mercurious]

Het mag dan rustig zijn op dit forum, ik weet met bijna 100% zekerheid dat je niet gauw een andere plek zult vinden online waar je op deze manier je verhaal kan delen, en er zo serieus op in wordt gegaan als hier. Hoeveel niet-hb's zouden niet al na 3 van zulke posts afhaken, denk je? Ik denk toch best een hoop. Dat vind ik wel zo fijn hier. Ja, er worden hele heftige verhalen gedeeld, ook als ze niet in detail worden naverteld, maar wij kennen die verhalen ook uit onze eigen levens of kunnen ze enigszins vertalen naar een persoonlijke situatie uit het verleden. Ik heb niet echt vragen voor je nu. Misschien wil ik alleen maar zeggen dat je goed zit hier. Of je nu een puntje erboven of eronder zit. Wat maakt dat uit eigenlijk? Als ik voor mezelf spreek dan kan ik alleen maar verkondigen hoe fijn het is om met anderen op niveau van gedachte te wisselen. Dat daar veel shit bij hoort, is nu eenmaal zo. Ik denk dat het voor velen juist fijn is dat je verhaal eens wordt gehoord door mensen die het ((h)er)kennen. Voor advies moet je toch naar een dokter of psych. In het gunstigste geval ben je je eigen raadgever en voor al het andere heb je vrienden.

[GerardVenema]

Femke,heftig verhaal al dat getest ook.
Maar ik ben het met Mercurious eens dat denk ik de meeste forumleden al dan niet getest zich in ieder geval veilig genoeg voelen om hun verhaal te delen en gerichte vragen te beantwoorden..

En ja:puntje meer of minder wat maakt het eigenlijk uit!
Als je inderdaad een paar verhalen leest en je je gedeeltelijk er mee kan identificeren dan ben je hier denk ik op je plek.
Ikzelf ben er zonder psych oid achter gekomen,door mijn HB zoon en ook een collega met een HB zoon die eigenlijk zonder voorkennis van mij even de bom dropte...
Ben nu op eigen wijze op zoek naar eat het voor mij betekent:HB...

[FemkeS]

Het mag dan rustig zijn op dit forum, ik weet met bijna 100% zekerheid dat je niet gauw een andere plek zult vinden online waar je op deze manier je verhaal kan delen, en er zo serieus op in wordt gegaan als hier. Hoeveel niet-hb's zouden niet al na 3 van zulke posts afhaken, denk je? Ik denk toch best een hoop.

Ik zou zelf dit soort dingen inderdaad niet heel snel elders op deze wijze plaatsen.
Om heel verschillende redenen.

Te openbaar en daarmee te makkelijk terug te vinden
Te persoonlijk (mijn eigen facebook bijvoorbeeld zou ik dit nooit neerzetten)
Te wéinig persoonlijk, dan deel je dit soort verhalen ook niet.





En als je dus gericht op zoek ben naar mensen die ook vlot kunnen denken, ga je sl helemaal niet zomaar op een algemeen forum of in de kroeg kijken.
Tis nog niet heel makkelijk om die paar procent te herkennen op uiterlijk zeg maar

[Mercurious]

Een moeder in het ziekenhuis, heftig!

Ik hoor intussen toch ook aardig wat coronagevallen om me heen. We hebben met mijn schoonouders overlegd of oppassen nog wel verstandig is nu de kinderen weer naar school gaan. Toch maar niet. Het is erg spannend allemaal.
Bij ons is het ergerlijk dat er een ouderkliek is die vooral veel drama maakt over evt. testen van kinderen e.d. Je mag blij zijn dat de 60+ juf van je kind überhaupt nog voor de klas wil staan, denk ik dan. Maar goed, het is een minderheid, we geven er maar niet te veel aandacht aan en af en toe verzoekt iemand om die discussie buiten de klassenapp voort te zetten.
Intussen snap ik wel dat dat je middelbare scholieren niet langer thuis kunt opsluiten. Maar dat ze voor de lockdown gewoon naast elkaar in de klas konden zitten vond ik toch ook vreemd. Creativiteit is geboden.

Ik zie net dat je een eigen blog hebt. Het viel me op na het lezen van je post in het thuiswerk topic. Best leuk die stukjes.

[Tjeempie]

2 leren begrijpen wat HB (en HSP) is en wat dat voor mij betekent (is vrij individueel natuurlijk, wat het voor iemand betekent en hoe) en

Dat is wel zo'n beetje het 'zoekende' wat ik bedoelde, denk ik.

En ook dit soort dingen:
Zoekend als in 'ontdekken OF je hoogbegaafd bent'
Zoekend als in 'ontdekken wat hoogbegaafdheid voor iemand persoonlijk betekent'
Zoekend als in 'op zoek naar contact met lotgenoten'
Zoekend als in 'op zoek naar de zin van het bestaan'
Zoekend als in 'hoe geef ik mijn toekomst vorm'

Ik heb het idee dat voor velen die net ontdekken dat ze (wellicht) hoogbegaafd zijn de wereld en vooral het zelfbeeld nogal op z'n kop staat. Vaak is er ook rouw omdat het zo anders had kunnen kunnen zijn als je dit eerder over jezelf had geweten. Dat te verwerken, is ook een zoektocht. Intussen weet ik zelf dat alleen het hier praten met mensen waarvan je weet dat die een aantal ervaringen met je delen èn waarover je gewoon op een gelijkwaardige manier over allerlei zaken kunt filosoferen en speculeren al een heel eind helpt om je goed te voelen bij dat nieuwe zelfbeeld. Maar ook gesprekken met een coach die het de normaalste zaak van de wereld vond om mij als hoogbegaafde te beschouwen en die me hielp sommige moeilijkheden die dat met zich mee brengt te hanteren hielpen.

Overigens: er zijn twee mensa testen afgelast door Corona en ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik daarop wel niet dat bepaalde cijfertje zal scoren. Ik ben niet bijzonder goed in die logica puzzeltjes. Ik vind het altijd weer grappig om te zien dat ik in mijn relatie op veel gebieden de snelste en diepste denker ben, terwijl mijn man degene is die die puzzeltjes het best kan oplossen. Kortom, de onzekerheid over wel of niet HB speelt niet meer zo'n rol. Wat hier ook gezegd werd: als je hier lekker mee praat, zul je hier ook wel goed zitten.

Toen ik zei dat er momenteel niet zo veel van die 'zoekende' mensen op het forum lijken te zijn, had dat denk ik nu vooral te maken met het feit dat ik momenteel de indruk heb dat de actieve deelnemers een aardig beeld hebben van zichzelf en al aardig op weg zijn met het verwerken van de hb-ontdekking. Zoals Femke dat bijvoorbeeld met behulp van een coach heeft gedaan en Gerard, als ik het goed heb, gewoon door een paar jaar te laten verstrijken en hier af en toe een kijkje te nemen.

Het topic waar ik op doelde vind je trouwens hier:

viewtopic.php?f=18&t=6491&hilit=bekwaam

[FemkeS]

2 leren begrijpen wat HB (en HSP) is en wat dat voor mij betekent (is vrij individueel natuurlijk, wat het voor iemand betekent en hoe) en

Dat is wel zo'n beetje het 'zoekende' wat ik bedoelde, denk ik.

En ook dit soort dingen:
Zoekend als in 'ontdekken OF je hoogbegaafd bent'
Zoekend als in 'ontdekken wat hoogbegaafdheid voor iemand persoonlijk betekent'
Zoekend als in 'op zoek naar contact met lotgenoten'
Zoekend als in 'op zoek naar de zin van het bestaan'
Zoekend als in 'hoe geef ik mijn toekomst vorm'

Ik heb het idee dat voor velen die net ontdekken dat ze (wellicht) hoogbegaafd zijn de wereld en vooral het zelfbeeld nogal op z'n kop staat. Vaak is er ook rouw omdat het zo anders had kunnen kunnen zijn als je dit eerder over jezelf had geweten. Dat te verwerken, is ook een zoektocht. Intussen weet ik zelf dat alleen het hier praten met mensen waarvan je weet dat die een aantal ervaringen met je delen èn waarover je gewoon op een gelijkwaardige manier over allerlei zaken kunt filosoferen en speculeren al een heel eind helpt om je goed te voelen bij dat nieuwe zelfbeeld. Maar ook gesprekken met een coach die het de normaalste zaak van de wereld vond om mij als hoogbegaafde te beschouwen en die me hielp sommige moeilijkheden die dat met zich mee brengt te hanteren hielpen.

Overigens: er zijn twee mensa testen afgelast door Corona en ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik daarop wel niet dat bepaalde cijfertje zal scoren. Ik ben niet bijzonder goed in die logica puzzeltjes. Ik vind het altijd weer grappig om te zien dat ik in mijn relatie op veel gebieden de snelste en diepste denker ben, terwijl mijn man degene is die die puzzeltjes het best kan oplossen. Kortom, de onzekerheid over wel of niet HB speelt niet meer zo'n rol. Wat hier ook gezegd werd: als je hier lekker mee praat, zul je hier ook wel goed zitten.

Toen ik zei dat er momenteel niet zo veel van die 'zoekende' mensen op het forum lijken te zijn, had dat denk ik nu vooral te maken met het feit dat ik momenteel de indruk heb dat de actieve deelnemers een aardig beeld hebben van zichzelf en al aardig op weg zijn met het verwerken van de hb-ontdekking. Zoals Femke dat bijvoorbeeld met behulp van een coach heeft gedaan en Gerard, als ik het goed heb, gewoon door een paar jaar te laten verstrijken en hier af en toe een kijkje te nemen.

Het topic waar ik op doelde vind je trouwens hier:

viewtopic.php?f=18&t=6491&hilit=bekwaam

Ik meen, maar weet niet zeker, dat. die mensatesten veel breder zijn dan alleen die 'matrices' puzzeltjes. Ik vraag me zelfs af of die er uberhaupt inzitten, maar dat weet ik niet.
Die logicapuzzeltjes waar jij (denk ik) op doelt zitten volgens mij vooral in de 'culture fair' tests. Afgeleid van de Raven advanced progressive matrices test.
Ik vind dat soort puzzeltjes lollig, en bijt me er graag in vast. Maar ik denk dat je ze normaal gesproken dus niet zoveel tegenkomt in reguliere intelligentie tests.
Maar ik heb nog nooit een mensa test gedaan, dus garanties geven kan ik niet.
Ik denk, (maar weten doe ik het niet) dat het meer een beetje in deze richting gaat:
https://www.testcentrumgroei.nl/iq-test (Geen idee of deze betrouwbaar is overigens, maar heeft iig wel verschillende onderdelen, waaronder taal en logisch redeneren).


Als de tests van Mensa zo om de haverklap afgelast worden (wat ik niet raar vind overigens) moet ik mezelf misschien onderhand ook maar eens gaan opgeven. Ik wou ergens halverwege dit jaar eens een poging wagen, maar als het steeds verschoven wordt en vol loopt, moet ik me misschien nu vast gaan opgeven.

Het lastige is alleen dat mijn concentratie en werkgeheugen nog niet echt stabiel is. Het verschil tussen een goede en een slechte dag kan maar zo een punt of 20 of zelfs meer zijn, heb ik het idee. En zo lang vooruit plannen vind ik dus niet heel handig. Maar goed, mocht ik echt een slechte dag hebben en het niet halen, kan ik het een jaar later nog een keer proberen natuurlijk. Als ik een supergoede dag heb, en ik haal het niet, wordt het een ander verhaal...

[Tjeempie]

Hmm, kan idd verstandig zijn om toch maar vast in te schrijven. Als dat momenteel kan tenminste, heb niet meer gekeken na de laatste afgelasting.
Ik ga die test eens doen die jij gaf, maar dan een keer wat eerder op de dag : )

[Mercurious]

IQ tests ervaar ik altijd als een spelletje. Een soort van puzzel eigenlijk. Persoonlijk vind ik ze altijd heel leuk om te doen. Misschien heb ik dit al eens eerder gepost ergens, maar toen ik de test heb gedaan in 2014 was ik nog herstellende van een psychose. De test was voor mij de makkelijkste IQ test die ik ooit had gedaan. Stukken makkelijker zelfs dan de test die je online kon maken op de site van mensa toentertijd.

[FemkeS]

Ik vind ze vaak ook leuk.
Kan er echt een uitdaging in zien.

Net zoiets als dat een ander een Sudoku of kruiswoordraadsel of nonogram maakt zeg maar.

Er zijn zelfs online groepen helemaal vol met allerlei nadenkpuzzels.