willemijn schreef:HI is een hoge intelligentie hebben. HB is een HI met een portie vuur.
Helemaal mee eens, prachtige omschrijving!
Ikzelf noem het verschil altijd 'inzicht & intensiteit', maar 'intuïtie', 'het', 'iets extra' enz. werken ook prima.
Toen ik geconfronteerd werd met mijn hb-zijn is dit een van de vraagstukken waar ik me op 'gestort' heb, ik moest het voor mezelf duidelijk hebben voor ik er iets mee kon.
Na een lange zoektocht en om heel veel redenen kan ik persoonlijk niets anders concluderen dan dat er een wereld van verschil is tussen HI en HB, een aangeboren wereld van verschil.
Er zijn een aantal struikelblokken die steeds weer opduiken in de discussies hierover en volgens mij zijn juist die botsingen op de een of andere manier het verschil waar Rianne het over heeft. Maar daar ga ik nog eens een regenachtige zondagmiddag over zitten piekeren voor ik er zelf iets over kan zeggen
Ten eerste: it takes one to know one. Echt. Iedere hb-er die ik ken herkent 'het' gelijk, en bij dezelfde mensen. Dat is op zich geen probleem natuurlijk, het probleem is om dit vervolgens uit te (moeten) leggen aan niet-hb-ers, omdat het lijkt op een kleur beschrijven die niet iedereen ziet. HI-ers geloven vaak dat die kleur bestaat, want zij kunnen hem niet zien, dus: HB = IQ >130 en punt.
Jammer, en heel pijnlijk omdat juist op een forum als dit het zo fijn is om nu eens even NIET tegen die stroom in te hoeven, niet jezelf constant verdedigen tegen onbegrip of beticht worden van vermaande superioriteitsgevoelens hierover (ik ken geen enkele hb-er die zich meer voelt dan een ander, juist niet).
Ten tweede: De punten Intelligentie, Creativiteit en Motivatie worden vaak doorgelicht aan de hand van de standaard maatschappelijke definities van succes.
Thuis werd alleen mijn 'makkelijk kunnen leren' de hemel in geprezen, de rest werd me voorgehouden als 'lastige eigenschappen'
En dat geloofde ik zelf ook. Ik had mn linkerarm gegeven om niet zo lastig te zijn. Mijn 'het moet gewoon PRECIES GOED zijn' wat op zo'n beetje alle gebieden mijn mantra is maakt veel meer kapot dan me lief is, en toch is het een heilig moeten dat ik nooit uit kan zetten.
Heeft nog tot mn 36-e geduurd om te beseffen dat hoewel dit vervelende eigenschappen kunnen zijn (zowel voor mezelf als anderen) dit juist de punten zijn die mijn werk en leven maken tot wat het is: precies goed (niet perfect, das heel wat anders

)
En ik ben geen maatschappelijk succes, trust me: single bijstandsmama in freaking friesland was niet mijn jeugddroom. Menigeen zal zich afvragen waarom ik genoegen neem met zo'n 'lage' positie terwijl ik zoveel verder kan komen.
Maar juist door mijn idealen, die op een ander vlak dan 'financieel comfortabel' liggen, hebben het altijd verder kijken dan het dagelijks leven, altijd oplossingen zien en nooooit opgeven tot die zijn gerealiseerd me gevormd tot een veel bewuster gelukkig en dus geslaagdere mafkees dan de gemiddelde 'geslaagde' mensch.
PS. Ohja, ik gebruik het liefst voorbeelden uit mn eigen leven om een punt uit te leggen, niet omdat ik zo interessant ben, of zo graag over mezelf praat, maar omdat ik op die manier duidelijk voor mezelf spreek en niemand iets op wil leggen. In mijn ervaring begrijpen de meesten de parallel met het topic wel
