Wie heeft er een klas overgeslagen en hoe is dat ervaren?

[Jo Pipopi]

tsja....mocht ik zelf ooit nog 's papa worden...kan het geen kwaad te weten wat je vooral niet moet doen....ieder kind is anders natuurlijk maar je kunt vast leren van ervaringen van anderen.

[Marjolijn]

Ben 'oude' topics aan het lezen vanavond, en wil hier nog even op reageren.
Op zich zal ieder hier wel weten dat versnellen alleen eigenlijk nooit voldoende is. Om dat te ondersteunen in het kort mijn verhaal daarover.
Ik heb het versnellen niet als negatief ervaren, maar geholpen heeft het ook niet. Behalve dan de 'tijdwinst'. Maar ja, maakt dat iets uit?
Ik leerde mezelf lezen toen ik 4 was, toen ik in september in groep 1 terecht kwam kon ik al lezen. Na de herfstvakantie mocht ik naar groep 2. Ik keek daar enorm naar uit, kan me nog herinneren dat ik zondag 's morgens bij m'n ouders in bed lag en me helemaal verkneukelde van enthousiasme omdat ik de volgende dag naar groep 2 mocht. Die eerste ochtend in groep 2 kan ik me ook nog herinneren, de rest staat 'uit' in mijn geheugen, op de gymzaal spelletjes na. Wat een teleurstelling. Ik had weer hoop toen ik naar groep 3 mocht. Ik herinner me de eerste dag: het bord met de boek-tim-toos reeks, en de getallenlijn met kaartjes met stippen tot en met getal 20. 'k Dacht dat ik dood ging. Van de leerstof op de basisschool kan ik me alleen voor de geest halen hoe de boekjes er uit zagen en wat we ermee moesten doen. En ik herinner me dat ik voor taal altijd een 9 of 10 had. Gelukkig horen op de basisschool andere leerlingen je cijfers niet.
Pas in groep 7 had ik een leuke meester die in de gaten had dat ik veel meer kon dan ik deed. Hij hechtte veel waarde aan muziek en creativiteit. Aangezien ik erg van tekenen hield, mocht ik van hem gaan tekenen als ik m'n lesjes af had. Dat jaar vond ik het wel leuk op school.
Even terugkijkend op de basisschoolperiode: qua sociale aansluiting heeft het versnellen niet uitgemaakt voor mijn idee. Aansluiting heb ik nooit gehad, ongeacht voor of na versnelling. Geplaagd werd ik ook niet. Dat kwam pas in de brugklas toen medeleerlingen hoorden welke cijfers ik haalde. Ik vind het echt een grote denkfout om kinderen te laten versnellen en that's it. In de volgende groep heb je direct weer hetzelfde probleem. Je blijft sneller dan de rest. Dus als je niet nog eens en nog eens wilt versnellen, moet je op zijn minst verdiepen. Ik weet wel dat mijn motivatie en enthousiasme voor dingen door het chronische gebrek aan uitdaging dood zijn gegaan.
In de verdere school/studieloopbaan heb ik ook nooit last gehad van het jonger zijn dan de anderen. Heb me ook nooit sociaal of emotioneel jonger gevoeld, eerder verder dan de rest. Aansluiting was er in elk geval niet. Op de Uni werd dat wel meer, toen heb ik een paar goede contacten opgedaan die ik nu nog heb. Maar over 't algemeen heb ik me van groep 1 t/m vandaag veel eenzaam gevoeld.
Terugkijkend op mijn studieperiode baal ik enorm dat ik toen niet wist welke capaciteiten ik had en dat niet heb uitgebuit, doordat ik zo negatief over mezelf dacht en depressief was. Vier jaar collegegeld betaald, waar had ik me allemaal niet in kunnen verdiepen die tijd! Helaas, pindakaas. En nu zit ik met 2 kleintjes waardoor tijd&geld niet voorhanden zijn.
Ook heb ik mijn motivatie en enthousiasme nog niet terug. Mijn hobby's liggen al jaren onder het stof. Zonde.

Dus: versnellen is tijdwinst; verdiepen en versmallen zijn VEEL belangrijker, want behoud van motivatie, interesse, enthousiasme, eigenheid, ...

Het had zo anders kunnen zijn.

[leonie]

Mijn ouders hebben het er vroeger met school wel over gehad om mij te laten versnellen. Maar ze kregen steevast te horen dat dat niet het beleid was van de school en daarom niet kon. Een paar jaar geleden toen ik ze vertelde wat ik allemaal moest doen op de basisschool aan klusjes om te voorkomen dat ik mij té erg verveelde en de rest verstoorde zei mijn moeder nog "als ik dat geweten had, dan had ik ze gewoon écht voor het blok gezet...".
Maar goed ik ben dus niet versneld, wel was ik een vroege leerling. Ik herinner mij van de basisschool vooral de ontelbare uren dat ik koffie en thee moest rondbrengen, de kleuterjuf moest assisteren, het schoolplein heb geveegd en in de moestuin heb gewerkt. hee;l afentoe mocht ik in een hogere klas wat sommen oplossen. Dat was ook écht het enige leuke wat ik mij kan herinneren.
Ik had mijzelf leren lezen en liep daarin mijlen voor, rekenen en taal waren ook geen uitdaging. Kan mij nog de teleurstelling herinneren van het moment dat we met de volgens anderen zo moeilijke breuken gingen beginnen. Ik heb letterlijk gezocht naar wat ik fout deed omdat het zo simpel was in mijn ogen...
Enfin, zonder hier ontzettend uit te wijden, in deze tijd is echt mijn desinteresse voor alles wat school heet ontstaan. Ik heb daarna keurig het vwo afgerond (maar menig maal mijn ouders verteld dat ik daarmee ging stoppen) en vervolgens afgestudeerd (na wat studiewisselingen) op de uni. Allemaal relatief soepel en zonder er echt moeite in te steken. Met altijd in gedachten dat wat mijn ouders altijd influisterde: als je maar je papiertje hebt kun je daarna iedere weg kiezen die je maar wilt....
Pas toen ik aan het werk ging en daarnaast bedrijfskunde ging studeren en op mijn werk uitgedaagd werd tijdens een bedrijfsreorganisatie project voelde ik mij ver weggestopte leergierigheid weer terug komen. 2 van de docenten wisten mij steeds enorm te triggeren. En de stof die ik er leerde kon ik in het kwadraat toepassen in mijn werk. Pas toen heb ik echt mijzelf weer terug gevonden en begon ook mijn hb zoektocht...
Zou het allemaal anders zijn geweest als ik versneld was? Ik zal het nooit weten, maar het gevoel leeft dat het wel geholpen zou hebben. Al denk ik dat het mij ook een heel stuk gevormd heeft tot wie ik nu ben. Ik heb voor mijzelf de juiste balans moeten vinden tussen wel en niet aanpassen, iets wat mij ontzettend helpt in mijn werk...

[ferdi]

Klas overgeslagen...prima ervaren...
Opleiding overgeslagen...nog beter ervaren

[marianne87]

Ik mocht groep 3 overslaan, maar mijn ouders hebben ervoor gekozen om dat niet te doen. Ze dachten aan m'n sociale ontwikkeling. Ook in andere keuzes hebben ze altijd de normale weg gevolgd. Ik vraag me af of ze er goed aan hebben gedaan. Ik begin er misschien een beetje aan te twijfelen. Daarom ben ik dus wel nieuwsgierig naar jullie verhalen.

Hoe is het volwassen leven van iemand die wél een klas (liefst rond dezelfde leeftijd) heeft overgeslagen? Waar loop je dan tegenaan? Mis je iets op sociaal gebied wat misschien beter was gegaan als je niet een klas had overgeslagen? Of zit je juist lekker in de vel en denk je dat een klas overslaan daar een bijdrage aan heeft geleverd? Zijn er mensen wiens ouders dezelfde keuze hebben gemaakt als de mijne en daar een sterke mening over hebben?

Ik ben altijd tevreden geweest met m'n ouders' keuze, maar merk nu dat ik bij m'n neefje, wiens ouders voor de keuze staan wat ze moeten doen, de meest gepassioneerde ben om hem aangepast te behandelen. Betekent dat dan niet dat ik dat misschien eigenlijk ook liever voor mezelf had gewild? Maar als ik zo denk, ben ik dan niet wat egoistisch? Misschien was ik wel slechter terechtgekomen en hebben m'n ouders dus wel een goede keuze gemaakt. Dus ik voel me er eigenlijk een beetje slecht over om zo te denken en dacht dat misschien jullie verhalen me zouden kunnen helpen. Bvd.

Mijn ouders hebben ook dezelfde keuzes gemaakt. Toen ik 8 was, werd bij mij hoogbegaafdheid vastgesteld, maar eigenlijk hebben mijn ouders daar verder nooit iets mee gedaan. Zij hebben er bewust voor gekozen mij geen klas over te laten slaan. Ik had het erg naar m'n zin in de klas en vond het fijn om zelf dingen te bedenken om me mee te vermaken op school. Zo zat ik altijd boekjes te lezen onder m'n tafeltje tijdens de les.
Ik ben hier dus altijd heel dankbaar voor geweest! Toen ik in de kleuterklas zat, moest ik namelijk wel eens in m'n eentje de klas uit om te gaan lezen met kinderen uit groep 5. Die uitzonderingspositie vond ik maar niks.

Je zegt dat je je afvraagt of je ouders er wel goed aan hebben gedaan de 'normale' weg te volgen, mag ik vragen waarom? Ben ik wel benieuwd naar

[Gaetan]

Ik heb wel een jaar overgeslagen. Het heeft wat moeite gekost, mijn ouders wilde het niet, maar uiteendelijk is het wel gebeurt.
Ik denk dat dit mijn redding is geweest. Op sociale vlak was er weinig te redden, was ik een jaar meer in de basis school gebleven had het weinig veranderd.
Maar op school gebied heeft het voor gezorgd dat ik reddelijk geinteresserd ben gebleven.

Als kind ben ik nooit getest, maar het feit dat ik een jaar had overgeslagen is altijd een bewijs geweest dat ik slimmer dan gemiddeld was. Deze kennis heeft me geholpen met mijn zelfbeeld voor vele jaren, misschien had ik geen vrienden, werd (licht) gepest en had rare hobbies, maar ik was wel veel slimmer dan de andere (oudere) kindjes. Ik had toch een jaar overgeslagen?
Deze gedacht heeft me geholpen tot en met de vwo, daarna is het langzaam verdwijnen. Op de universiteit is toch iedereen heel erg slim ? Mijn studie heb ik op verschillende manier (bijna) gesaboteerd, ik ben geslagd alleen doordat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen.

Ik zou zeggen vooral doen!

[Marianne]

Mijn ouders hebben mij een klas over laten slaan. Na de kerstvakantie ging ik van groep 4 naar groep 5. Een goede keuze en ik zou het zo weer doen! Alhoewel ik denk ik liever heel groep 4 had overgeslagen, dit was toch een beetje gek zo halverwege het jaar. Mijn klasgenoten waren een jaar ouder en ik was sociaal-emotioneel gezien vast jonger dan de rest, maar ik hield me prima staande. Op ballet was iedereen ook 2 jaar ouder dan ik (ik had blijkbaar aanleg voor het dansen, omdat ik in de oudere groep meedeed) en ik had thuis oudere broers en zus, dus ik was altijd omringd door kinderen die wat ouder waren. Toen ik naar groep 7 ging, verhuisden we en heb ik gekozen voor een Montessori basisschool. Dat was een ontzettend goede keuze. Nu kon ik een groot deel van de tijd op mijn eigen tempo en eigen niveau werken. Natuurlijk waren er ook klassikale lessen, maar de rekenopgaven en taalopdrachten deed je in je eigen tempo. Daarnaast kon je als je dat wilde onder lestijd naar lessen Koor en Orkest, dus mijn laatste twee schooljaren waren een feest voor mij.
Ik heb nooit problemen gehad met dat ik een jaar jonger was, ook niet op de middelbare school. Twee van mijn beste vriendinnen hadden ook een klas overgeslagen, misschien dat dat iets scheelde?

[FrAgFo0d]

ik heb geen klas overgeslagen, sterker nog omdat ik aan school niets aan vond en eigenlijk ook niet behoefte had om de ene poot voor de andere te zetten ben ik zelfs blijven zitten.

Eerlijk gezegd ik weet niet of het beter was gegaan als ze eerder hadden ontdekt dat ik meer in mijn mars had. wellicht had ik met interesse gehad.

ik ben wel voor mijn zoontje naar de basisschool gegaan en gevraagd om er op te leren dat niets doen verveling is. ze gaven aan vaker kinderen en klas te laten overslaan, maar dat veel kinderen uiteindelijk terugvallen

[Tchill]

Nijn, dat is toch wel een beetje wat ik me erbij voorstel, inclusief dat die keuze misschien nog eens voorbij komt. Goed om te horen, dank je!

Ik weet nog dat ik zo'n sterke behoefte had om te studeren toen ik een jaar of 17 was. Stel dat dat had gekund? Maar inderdaad Esther, ik ben ook blijven zitten. Zelfs twee jaar langer over gedaan en nog geen vwo-diploma. Daarna nog twee studies afgebroken en nu durf ik niet eens meer een cursus te beginnen.. Ik baal echt zo van mezelf.

Daarom ben ik waarschijnlijk zo gepassioneerd over m'n neefje, want ik wil natuurlijk beter voor hem. Ik zie de geschiedenis zich een beetje herhalen. M'n zusje wil hem zo normaal mogelijk behandelen en m'n moeder (oppasoma) zie ik exact dezelfde fouten maken als destijds met mij. M'n neefje zegt nu al dingen als 'ik wil weg van deze wereld'. Ik maak me zo'n zorgen om hem.

Of je neefje een klas over mag slaan heeft met twee dingen te maken. ''Is hij intelligent genoeg'' en ''Is hij emotioneel volwassen genoeg'' Hier kom je alleen achter door in interactie te gaan met het jongetje zelf. Eenmaal de keuze gemaakt kun je hem altijd nog terugsturen naar de vorige groep. Ik zou vooral een psycholoog om advies vragen of hij emotioneel volwassen genoeg is. Dat kun je niet 100 procent bepalen, maar alsnog kun je hem een groep terug laten zetten.