Jeroens schreef:Ik ben getrouwd met een self acclaimed perfectionist en ik heb ze op mijn werk rondlopen. Ik heb er zelf een negatieve associatie mee. Ik vind het prima dat je je eigen prestaties tegen een hele hoge lat afmeet maar het wordt een probleem als je van andere mensen verwacht zich aan jouw normen te conformeren.
Daar heb je de vinger op de zere plek... Als ik het perfect wil doen... moet ik me niet laten tegenhouden omdat mensen mij dan daarop zouden kunnen beoordelen.. Het is gewoon een stukje mij en dat moet een ander accepteren.
Maar daarbij moet ik de ander zijn leven laten leiden, want die ander zit misschien anders inelkaar, en juist dat laatste is waar m.i. velen moeite mee hebben... De verwachting dat een ander net zo inelkaar zit als ikzelf, wat dus niet zo is.
Jeroens schreef:..... Hij moet altijd een 10 leveren terwijl een 8 soms meer dan genoeg is. .....
Als dat is hoe sommigen van ons het zouden zien, dan zou je gelijk hebben. Ik ben tevreden vanaf die 8, maar ik zou willen dat dat om mij heen vaker gehaald werd, kortom ....... wat sommigen als een 8 ervaren .... daar valt over te discuteren
Ik herken me in wat Marjolijn schrijft. Als ik denk aan schilderen, denk ik aan een boel rommel en een schilderij waar ik toch nooit tevreden mee zal zijn. Bovendien, wat moet ik met dat schilderij als het eenmaal af is?
Ik vind het moeilijk om gewoon plezier te hebben in zoiets.
Nu heb ik al een half jaar een naaimachine staan. Maar het feit dat ik niet weet hoe dat ding werkt en dat ik de tijd zal moeten nemen om het te leren... en dat de eerste tig kledingstukken mogelijk gaan mislukken.... houdt me tegen.
Ik wil dingen niet leren, ik wil dat alles in één keer goed gaat.
Phileine2 schreef:Ik wil dingen niet leren, ik wil dat alles in één keer goed gaat.
Herkenbaar....de traagheid en lagere effectiviteit tijdens een leertraject ontmoedigen me nogal eens om nieuwe wegen in te slaan. Die ik vervolgens vanuit mijn nieuwsgierigheid toch wel insla...
You have nothing to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.
Dit probleem heb ik ook, al is dit de laatste tijd wel minder geworden. Dat is meer een gevoelsproces dan een verstandsproces geweest. Ten eerste ging het me steeds meer opvallen dat anderen het meestal veel simpeler houden dan ik, en daar gewoon mee weg komen. Verder heb ik dit jaar een druk jaar gepland om mezelf uit te dagen. Dit had als gevolg dat ik niet alles helemaal af kan maken zoals ik het wil. En ik kwam er achter dat ik dan alsnog 7-en en 8-en haal, met producten waar ik me voor schaam. In commissiewerk evenzo. Dus dat heeft me getemperd in mijn perfectionisme. Verder was ik de stress wel zat. Daar ging ik een beetje tegen rebelleren.
Verder heeft het perfectionisme bij mij ook te maken met een sterke vermijdingsdrang en altijd vergelijken met hen die heel goed zijn in datgene dat ik wil leren/doe. Dus liever niet falen enz. Die vermijdingsdrang is minder geworden omdat ik er in doorschoot, dus ook de negatieve kanten ervan zag, en me benauwd voelde door mijn prestatiedrang. Ik ben steeds luier geworden;-). En dat bevalt me prima. Nu heb ik regelmatig dat iets mislukt, of niet gaat zoals ik wil dat het gaat. En gek genoeg wordt ik daar regelmatig blij van, momenteel. Waarom? Ik ontdekte dat ik steeds vaker tegen mezelf zei: haha, een goeie beginnersfout is het halve werk;-). Het is een deur naar iets kunnen, naar ergens goed in worden, in plaats van altijd maar krampachtig goed zijn in alles.
Maar ach, dat neemt niet weg dat 't lastig blijft, 'k heb nou eenmaal vaak hogere standaarden/hogere lat dan anderen. (En het werkt voor mij niet als mensen tegen mij zeggen: probeer je lat lager te leggen. Dat kan ik duizend keer tegen mezelf zeggen, maar dan ligt mijn lat nog steeds niet lager.) Maar het perfectionisme helpt me bijvoorbeeld wel weer enigzins in het voorzitten van commissies enzo. 'Elk nadeel hep ze voordeel', toch;-)?
Good luck ermee, met name als anderen er niet zo blij mee zijn! Dat blijft het spannendste aspect ervan vind ik....
Dit probleem heb ik ook, al is dit de laatste tijd wel minder geworden. Dat is meer een gevoelsproces dan een verstandsproces geweest. Ten eerste ging het me steeds meer opvallen dat anderen het meestal veel simpeler houden dan ik, en daar gewoon mee weg komen. Verder heb ik dit jaar een druk jaar gepland om mezelf uit te dagen. Dit had als gevolg dat ik niet alles helemaal af kan maken zoals ik het wil. En ik kwam er achter dat ik dan alsnog 7-en en 8-en haal, met producten waar ik me voor schaam. In commissiewerk evenzo. Dus dat heeft me getemperd in mijn perfectionisme. Verder was ik de stress wel zat. Daar ging ik een beetje tegen rebelleren.
Verder heeft het perfectionisme bij mij ook te maken met een sterke vermijdingsdrang en altijd vergelijken met hen die heel goed zijn in datgene dat ik wil leren/doe. Dus liever niet falen enz. Die vermijdingsdrang is minder geworden omdat ik er in doorschoot, dus ook de negatieve kanten ervan zag, en me benauwd voelde door mijn prestatiedrang. Ik ben steeds luier geworden;-). En dat bevalt me prima (nou ja, tot op zeker hoogte, begin er problemen mee te krijgen nu, zie ander topic;-). Foutjes voelen nu af en toe meer als: haha, nou ja, een goeie beginnersfout is het halve werk;-). Het is een deur naar iets kunnen, naar ergens goed in worden, in plaats van altijd maar krampachtig goed zijn in alles. Ik ben benieuwd of jullie weten wat jullie drijft perfectionistisch te zijn. (Heeft het eenzelfde aspect als bij mij van vermijden van falen en vergelijken met anderen, en graag de veiligheid willen hebben van het 'de beste', of tenminste 'erg goed' ergens in te zijn?)
Maar ach, dat neemt niet weg dat 't lastig blijft, 'k heb nou eenmaal een erg kritische kant in mijn persoonlijkheid zitten. (En het werkt voor mij niet als mensen tegen mij zeggen: probeer je lat lager te leggen. Dat kan ik duizend keer tegen mezelf zeggen, maar dan ligt mijn lat nog steeds niet lager.) Maar het perfectionisme helpt me bijvoorbeeld wel weer enigzins in het voorzitten van commissies enzo. 'Elk nadeel hep ze voordeel', toch;-)?
Good luck ermee, met name als anderen er niet zo blij mee zijn! Dat lijkt mij lastig!!
Ik heb het trouwens ook met sport. Vroeger met gym dacht ik gewoon dat ik niet goed was in gym. Omdat 'blijven proberen tot het lukt', niet in mijn woordenboek stond. Immers, voor de rest ging alles op school in één (hooguit twee) keer goed.
Vorig jaar heb ik schaatstrainingen gehad. Ging niet echt lekker en ik was telkens de laatste van de groep... daar kan ik dan slecht tegen. Dan trek ik al snel de conclusie dat het niks voor mij is, ik ben er immers niet goed in. Terwijl sport natuurlijk draait om trainen trainen en nog eens trainen.
Zelfde met salsadansen, als ik die pasjes niet in één keer heb dan voel ik me voor schut staan.
In september was er een HB-café over leerprocessen en dat was wel een eye-opener.
Hier herken ik mezelf ook in. Perfectionistisch als ik ben stel ik ook vaak te hoge eisen aan mezelf. Ik heb volg nu ook therapie en merk dat ik het erg moeilijk vind dat sommige dingen niet in eens op te lossen zijn, maar in kleine stappen moeten gebeuren. En dat het daarmee langer kan duren dan dat ik wil. Ik wil vaak alles direct opgelost zien. Ook mijn gebrek aan geduld speelt hierin mee. Ook ik vind het lastig tevreden te zijn met kleine stapjes.
Dat heb ik ook met dingen kunnen. Inderdaad ook in sporten e.d. als ik iets niet in 1 keer kan, denk ik ook vaak: ach, het is niets voor mij, of: ik kan het toch niet. Ik voel me dan ook voor schut, terwijl je het natuurlijk leert door oefening en herhaling.
Daarnaast vind ik het ook lastig als ik het idee heb dat er door andere hoge eisen aan me worden gesteld. Of dat ik aan hoge verwachtingen moet voldoen waarvan ik niet weet of ik dat wel kan. Dat geeft extra druk.
