perfectionisme en ontevredenheid

[bloem]

Weet iemand hoe je als volwassene nog kan leren om voor "minder" dan perfect te gaan? En hier leren tevreden mee te zijn?
Als kind heb ik er voor gezorgd dat ik nooit faalde, maar uiteindelijk ben ik afgeknapt.
Inmiddels oefen ik het anders te doen.
Ik heb momenteel te dealen met een "flinke kluif " . Stapje voor stapje werk ik me doorheen. Inmiddels weet ik dat ik er met reuzenstappen niet kom.
Gevoelsmatig heb ik hier soms (of eigenlijk regelmatig ) moeite mee. Ik vind het moeilijk om tevreden te zijn met kleine stapjes.
Heeft iemand hier ervaring mee? tips? of kent iemand artikelen hoe je dit als volwassene als nog in goede banen kunt leiden?

groetjes Bloem

[Spinner]

k probeer altijd te bedenken dat er zoiets als een 80/20 regel bestaat; 80% resultaat kost je 20% inspanning, maar om die laatste 20% te halen moet je 80% inspanning leveren.

Vaak is het dan de moeite niet om verder te gaan dan "goed genoeg".
Verder vergt het oefening om anders naar dingen te kijken dan je altijd gedaan hebt. Maar probeer te zien wat het uiteindelijk uitmaakt als iets minder dan perfect, maar wel op tijd is afgerond.
Vaak zit de noodzaak alleen in jouw hoofd en is de rest al lang tevreden.

gr

[Polleke]

Mijn perfectionisme is minder geworden doordat mensen om me heen er last van hadden. Ik zag op een gegeven moment zelf ook in dat ik niet alleen hoge eisen aan mezelf stelde, maar ook aan de rest van de wereld. Ik begon met de lat voor anderen bij te stellen. En daarnaast heb ik ook veel "ongevraagde hulp" gekregen. Doordat mensen wisten van mijn perfectionisme, werd me vaak voor gehouden wanneer iets goed genoeg was.
Dus mijn tip, vraag niet-HB-ers om hulp.

[Laatbloeier]

Bloem, wat mij helpt is op het gebied van mijn werk echt perfectionistisch te zijn (in mijn werk worden fouten zo goed als niét getolereerd, dat prachtige 80-20-principe is hier geen optie), en in mijn huishouden ben ik een 'functionele slons'. Dus daar waar het perfect moet (als het ware...), moet het, en daar waar het kan, probeer wat makkelijker te zijn/worden. In deelgebieden denken dus.

Ik vind het al een erg goede en dappere stap van je dat je bewust oefent. En verder: ik ben een groot voorstander van de 'kleine-stapjes-methode'!!! Ik denk zelfs dat die wetenschappelijk te onderbouwen is, aangezien mensen hun 'neurale netwerk' niet binnen een week kunnen ombouwen. Volgens mij las ik laatst (hier) nog ergens iets als: behoed je voor stilstand, niet voor de kleine stapjes.

Ik heb volgens mij wel eens een boek gelezen over dit onderwerp, zal eens voor je proberen te zoeken of ik het nog kan achterhalen. Dan laat ik het je weten. Misschien zijn er wel meer boeken te vinden over dit onderwerp. Je bent tenslotte absoluut niet alleen op de wereld als perfectionist! Succes!

[marco-polo]

Kleine stapjes - concept wordt onder meer verteld en uitgelegd door Ben Tiggelaar.

Hij houdt trouwens een publieksseminar in jan 2012. Entertraining zou Emile R. zeggen.

[Polleke]

Ik kwam er overigens van de week achter, dat er een megaverschil zit tussen hoe men het ervaart en hoe wij het ervaren, .......alsof ik dat niet eerder had kunnen bedenken
Anyway, ..... ik ben in ogen van de extreem perfectionistisch, terwijl ik zelf al mega stappen terug heb gedaan en mezelf als relaxed zie.

[chabeli]

Ik kwam er overigens van de week achter, dat er een megaverschil zit tussen hoe men het ervaart en hoe wij het ervaren, .......alsof ik dat niet eerder had kunnen bedenken
Anyway, ..... ik ben in ogen van de extreem perfectionistisch, terwijl ik zelf al mega stappen terug heb gedaan en mezelf als relaxed zie.

heel herkenbaar! Daar liep ik steeds tegenaan bij de sessies bij mijn (voormalig) psycholoog. Hij bleef hameren op perfectionisme, ik dacht: dat ben ik al heel lang niet meer. Of niet meer zo erg in ieder geval. Als hij me 10 jaar geleden had gesproken...

[Marjolijn]

Ik kwam er overigens van de week achter, dat er een megaverschil zit tussen hoe men het ervaart en hoe wij het ervaren, .......alsof ik dat niet eerder had kunnen bedenken Anyway, ..... ik ben in ogen van de extreem perfectionistisch, terwijl ik zelf al mega stappen terug heb gedaan en mezelf als relaxed zie.

Herkenbaar! Daar ben ik ook nog niet zo lang achter, 'k vond dat een heel aparte gewaarwording. 'Men' vindt het al veel eerder goed, ik hoef het mezelf niet zo moeilijk te maken. Aan de ene kant wat opluchting, aan de andere kant een gevoel van 'hellep... als verreweg de meeste mensen zo 'makkelijk' denken... dan lopen de meesten maar wat aan te kloten en is het niet zo vreemd meer dat er van alles mis gaat in de wereld.

Op m'n werk ben ik door deze gewaarwording wel wat efficiënter geworden, beetje 80/20 regel, genoegen nemen met open eindjes en vragen die niet binnen het tijdsbestek te beantwoorden zijn. En er klaagt niemand

Wat mij het meest helpt is mezelf steeds te herinneren aan het eigenlijke doel. Bijvoorbeeld, is het doel van schilderen dat ik een perfect schilderij maak of dat ik me ontspan en plezier heb? Of bijv. in het huishouden, is het doel brandschoon of is het doel een beetje hygiëne & overzicht zodat ik kan leven?

Voor de rest vind ik de eisen die ik mezelf stel in de meeste gevallen niet te hoog. Omdat ik weet dat ze te bereiken zijn en dat het dan pas 'goed' of 'volledig' is. Waarom dan niet proberen? Maar als bijv de tijd ontbreekt dan kan ik inmiddels wel pragmatisch zijn. Concessies (aan mezelf) doen en niemand die het merkt.

Kleine stapjes nemen bij grote projecten is voor mij nog altijd een grote worsteling. Ik stort me er in, verlies me er in, wil zowel het hele plaatje als elk detail voor ogen houden, en vind het bijna onmogelijk om aan een klein onderdeel ook werkelijk iets te gaan doen. Stukje voor stukje, tot het af is... dat voelt zo raar! Ik heb nagenoeg geen ervaring met dingen die een weg van oefenen vergen of veel kleine stapjes. En dus wil ik het in één keer. Meteen kunnen, meteen goed doen. Ik schaam me ervoor als ik iets moet oefenen of iemand een stukje tekst moet laten lezen wat nog niet af is, een tekening die nog niet klaar is, m'n huis dat nog niet af is, ... noem maar op. Raar hoor... Uiteindelijk worstel ik me wel door grote projecten heen, door eerst te zorgen voor de kapstok, het geheel in grote lijnen op papier, en dan te proberen de kleinere delen in te vullen. Maar dat kost me erg veel moeite, en tijd, want ik heb dan de neiging ervoor weg te lopen.

Dus nee, qua 'dingen in kleine stapjes doen' (en daar ook nog eens tevreden mee zijn) heb ik nog niet echt het licht gezien.

[eclecticus]

Allemaal heel herkenbaar…

Gaandeweg heb ik op het werk mijn perfectionisme wat afgezwakt – het was duidelijk dat niemand erop zat te wachten, ik het mezelf alleen maar moeilijk maakte en bovendien dat perfect niet altijd nodig is of het werk niet altijd vooruit helpt. Functioneel zijn is ook belangrijk…

Het straffe is: onze zoon van zes helpt me om perfectionisme wat te temperen. Hij is namelijk nog meer perfectionistisch dan mij, op het angstvallige af. En een zesjarige heeft niet voldoende zelf in handen om alles perfect te laten lopen. Door hem wat bij te staan en te leren omgaan met dingen als net-niet-perfect of zo-goed-als-mogelijk of later-wordt-het-wel-perfect, zie ik mezelf in de spiegel. De confrontatie met zijn perfectionisme leert me dat perfect niet altijd mogelijk / wenselijk / nodig is, en dat flexibiliteit en rekbaarheid ook noodzakelijke begrippen en houdingen zijn die gerust naast perfectionisme mogen en kunnen leven.

[leonie]

Mijn perfectionisme is minder geworden doordat mensen om me heen er last van hadden. Ik zag op een gegeven moment zelf ook in dat ik niet alleen hoge eisen aan mezelf stelde, maar ook aan de rest van de wereld. Ik begon met de lat voor anderen bij te stellen. En daarnaast heb ik ook veel "ongevraagde hulp" gekregen. Doordat mensen wisten van mijn perfectionisme, werd me vaak voor gehouden wanneer iets goed genoeg was.
Dus mijn tip, vraag niet-HB-ers om hulp.

Helemaal waar. Zo heb ik het ook gedaan. Doordat anderen om mij heen duidelijk hebben gemaakt dat ik idioot hoge eisen kan stellen aan hun kunnen heb ik inmiddels geleerd dat wat meer te matigen, wat uiteindelijker veel leukere samenwerkingen en betere resultaten oplevert. En doordat ik er open over ben geworden tegen anderen en anderen tegen mij heb ik ook mijn eigen perfectionisme wat in goede banen kunnen leiden. Ik zal altijd zeer kritisch op mijzelf blijven, maar weet veel beter wanneer het voor het resultaat genoeg is...

[Freakje]

als ik dat ooit leer... minder perfectionisme en tevreden zijn met kleine stapjes...(dan ben ik intussen wellicht 84 en hopelijk gezonder want mijn perfectionisme maakt me ziek en ongelukkig).

Ik vind kleine stapjes afschrikwekkend. Voel zelfs een soort allergische reactie als mensen tegen mij zeggen: stap voor stap kom je er wel. Het lijkt dan alsof je er nooit gaat komen, dat het einddoel zo immens ver af is dat het niet meer haalbaar lijkt. Het lijkt ook alsof je nog niks gedaan hebt als je erop terugkijkt. Ik vind het echt aartsmoeilijk en word er reuze zenuwachtig van! Wil altijd 'alles nu meteen perfect'. Proficiat voor diegenen die dit kunnen (met kleine stapjes werken bedoel ik).

Ooit zal ik dit wel leren zeker... stapje voor stapje

Anderen zeggen me vaak: zo is het goed genoeg, maar ik kan dan met de beste wil van de wereld niet begrijpen hoe ze daar in godsnaam tevreden mee kunnen zijn Als ze het me dan uit handen nemen, voel ik mij opgefokt en ongedurig. Wat een niet HB-er 'goed genoeg' vindt, vind ik middelmatig (tot zelfs ondermaats), en ik gruwel van middelmatigheid. Stom he Loop er momenteel gigantisch tegenaan Zit er middenin
Vooral het feit dat dat perfectionisme inderdaad niet geapprecieerd wordt door de omgeving (integendeel zelfs, je wordt er dikwijls voor afgestraft) en dat je er eigenlijk toch niet gelukkiger van wordt Gek dan eigenlijk dat ik dat toch niet kan loslaten. Ik worstel daar al jaren mee. Mmmmm weer stof om over na te denken.

[sterke leeuwin]

Zie op tegen ouderdom; da's helemáál stapje voor stapje brrr

[inge mulder]

als ik dat ooit leer... minder perfectionisme en tevreden zijn met kleine stapjes...(dan ben ik intussen wellicht 84 en hopelijk gezonder want mijn perfectionisme maakt me ziek en ongelukkig).

Ik vind kleine stapjes afschrikwekkend. Voel zelfs een soort allergische reactie als mensen tegen mij zeggen: stap voor stap kom je er wel. Het lijkt dan alsof je er nooit gaat komen, dat het einddoel zo immens ver af is dat het niet meer haalbaar lijkt. Het lijkt ook alsof je nog niks gedaan hebt als je erop terugkijkt. Ik vind het echt aartsmoeilijk en word er reuze zenuwachtig van! Wil altijd 'alles nu meteen perfect'. Proficiat voor diegenen die dit kunnen (met kleine stapjes werken bedoel ik).

Ooit zal ik dit wel leren zeker... stapje voor stapje

Anderen zeggen me vaak: zo is het goed genoeg, maar ik kan dan met de beste wil van de wereld niet begrijpen hoe ze daar in godsnaam tevreden mee kunnen zijn Als ze het me dan uit handen nemen, voel ik mij opgefokt en ongedurig. Wat een niet HB-er 'goed genoeg' vindt, vind ik middelmatig (tot zelfs ondermaats), en ik gruwel van middelmatigheid. Stom he Loop er momenteel gigantisch tegenaan Zit er middenin
Vooral het feit dat dat perfectionisme inderdaad niet geapprecieerd wordt door de omgeving (integendeel zelfs, je wordt er dikwijls voor afgestraft) en dat je er eigenlijk toch niet gelukkiger van wordt Gek dan eigenlijk dat ik dat toch niet kan loslaten. Ik worstel daar al jaren mee. Mmmmm weer stof om over na te denken.

Wat ik lees is dat je eigenlijk van jezelf vindt dat je niet perfect mag zijn, omdat je vindt dat anderen vinden dat jij niet perfect mag zijn.


en over het perfect zijn... hebben we het dan over je eigen leven leven???

[KarenB]

Misschien kun je jezelf de vraag stellen wat de kosten en wat de baten zijn van jouw perfectionisme... Als de kosten groter zijn dan de baten, is het niet efficiënt om de lat zo hoog te blijven leggen. Dit is heel economisch bekeken, maar het werkt voor mij wel op deze manier.

Wat jij onder kosten verstaat, bepaal je zelf... Wat jij onder baten verstaat ook. In mijn geval: mijn perfectionisme kan soms veel energie kosten, frustratie opleveren en ik bereik er niet altijd het gewenste doel mee. Het kan dus schadelijk zijn voor mijn eigen gezondheid/ welbevinden. Het kan me echter ook iets opleveren, bijvoorbeeld als ik iets belangrijk genoeg vind (moreel, financieel, emotioneel, etc.) om het tot in perfectie uit te werken. Het kan dus gunstig zijn voor bijvoorbeeld mijn toekomst, of voor de kwaliteit van mijn werk. Vervolgens pak ik figuurlijk de wegschaal, en kijk ik welke kant die op gaat.

Op deze manier kan ik van geval tot geval bekijken of mijn perfectionisme gunstig is voor mijzelf. Ik lees dat bijvoorbeeld Polleke zich vooral richt op wat anderen er van vinden, of dat ze er last van hebben. Als jij het belangrijk vindt om anderen niet "tot last te zijn", en je dat met jouw perfectionisme wel bent, dan kun je gaan afwegen in welke gevallen je die kosten al dan niet vindt opwegen tegen de baten

[Freakje]

oei oei Inge, die kronkels doen mijn brein helemaal in de war geraken Zal ik eens DIEP over moeten nadenken.

Eigen leven leven? Hmmm goeie vraag. Als ik dat eens zou doen se... dat zou nog eens vonken geven 'k weet het allemaal effe niet goed... zoals gezegd: zal er eens diep over moeten denken

[inge mulder]

oei oei Inge, die kronkels doen mijn brein helemaal in de war geraken Zal ik eens DIEP over moeten nadenken.

Eigen leven leven? Hmmm goeie vraag. Als ik dat eens zou doen se... dat zou nog eens vonken geven 'k weet het allemaal effe niet goed... zoals gezegd: zal er eens diep over moeten denken

oeps! dat was niet de bedoeling! ik wil je niet in de war brengen..

[Freakje]

Geen nood Ik BEN gewoon heel verward momenteel. Zit midden in depressie die niet wijkt, heel mijn wereld schudt op zijn grondvesten, zowat ALLES wordt in vraag gesteld en heb ook redelijk wat pijn van de fibromyalgie en oververmoeid maar slapeloos. Dus ja...
Dus neem het je zeker niet kwalijk hoor. Mensen mogen bij mij altijd alles in vraag stellen. Alleen kan ik er niet altijd direct een antwoord op geven of het duidelijk zien wat ze nu juist bedoelen.

[inge mulder]

Geen nood Ik BEN gewoon heel verward momenteel. Zit midden in depressie die niet wijkt, heel mijn wereld schudt op zijn grondvesten, zowat ALLES wordt in vraag gesteld en heb ook redelijk wat pijn van de fibromyalgie en oververmoeid maar slapeloos. Dus ja...
Dus neem het je zeker niet kwalijk hoor. Mensen mogen bij mij altijd alles in vraag stellen. Alleen kan ik er niet altijd direct een antwoord op geven of het duidelijk zien wat ze nu juist bedoelen.

ik antwoord in een pb tje.

[Polleke]

pff, ik las net mijn reactie van eerder terug ...... en ik merk steeds meer en meer dat mijn getemperde "perfectionisme" me ook niet echt past. Het is een noodgedwongen verplichting om niet al te perfectionistisch te zijn onder niet-hb-ers, omdat anders je perfectionisme jezelf en anderen om je heen gek maakt. Of beter gezegd, het is niet mijn eigen perfectionisme wat me gek maakt, maar de herhaaldelijke ervaring dat anderen om mijn heen een te lage maatstaaf hebben waar ik me aan irriteer. Ik geniet ervan als ik mijn werk goed af lever, zonder foutjes, zo goed als ik kan. Maar dat plezier wordt getemperd door de ervaringen dat anderen het niet oppikken / navolgen. Ik merk steeds meer, one way or the other, het is niet prettig.
Te perfect keert tegen je, niet perfect genoeg knaagt aan je eigen gevoel van ontevredenheid en demotivatie. Wat is die balans toch een dunne lijn .

[Jeroens]

Ik ben getrouwd met een self acclaimed perfectionist en ik heb ze op mijn werk rondlopen. Ik heb er zelf een negatieve associatie mee. Ik vind het prima dat je je eigen prestaties tegen een hele hoge lat afmeet maar het wordt een probleem als je van andere mensen verwacht zich aan jouw normen te conformeren.

Ook vind ik het op mijn werk niet kunnen dat als het druk werkt en mensen wat extra's op hun bordje moeten nemen de perfectionist dit weigert omdat de kwaliteit van zijn werk dan niet voldoet aan zijn eigen normen. Hij moet altijd een 10 leveren terwijl een 8 soms meer dan genoeg is. Het feit dat als iedereen deze regel zou toepassen we nee moeten verkopen aan onze klanten en dus inleveren op de kwaliteit van onze dienstverlening wordt voor het gemak maar genegeerd waardoor andere collega's de extra werkdruk krijgen.

"De perfecte oplossing is niet altijd de perfecte oplossing." zeg ik dan maar.