Van mijn melk (en ik lust dat niet eens)

[Ceciliadlibitum]

Ik ben in de war. Bijna 24 jaar oud, en eindelijk kom ik tot de conclusie dat ik niet 'vreemd' ben, maar gewoon hoogbegaafd. De afgelopen 24 uur heb ik het ene na het andere lijstje met kenmerken doorlopen en elke keer dacht ik weer: "Dat gaat over mij."

Een eerste online IQ-test sprak mij tegen, 127. Maar op twee andere sites verscheen er als resultaat respectievelijk 134 en 137. Het eerste resultaat valt waarschijnlijk te wijten aan het feit dat ik vermoedelijk dyscalculie heb (is ook nooit getest), en de eerste tien vragen cijferreeksen waren. Bij het zien alleen al brak het zweet me uit, en tegen de laatste reeks was ik zo gefrustreerd dat ik zomaar intuïtief een antwoord koos als ik niet meteen een structuur zag. Cijfers zijn niet mijn ding. Hoofdrekenen gaat heel traag (ik tel alles tot 10 en voeg dan samen), ik vergis me tussen 1 en 7, en tussen 5 en 3, als ik een digitale klok lees moet ik de cijfers omzetten in het beeld van een analoge klok, en als iemand met mij afspreekt om 6 uur, schrijf ik gegarandeerd 16.00 in mijn agenda. Al in de lagere school waren mijn enige fouten bij wiskundetesten dat ik de opgave verkeerd overschreef, en daar ergens moet mijn degoût voor wiskunde geboren zijn.

Maar goed, zoals ik al insinueerde, ik ben wat van mijn melk, en moet even een stuk van mijn verhaal kwijt. De puzzelstukjes vallen niet alleen in elkaar, de puzzel wordt ook groter, dankzij dat geweldige geheugen van mij, dat zich steeds meer anekdotes herinnert.

Ik was een zeer alerte, maar rustige baby. In de zomer zette mijn moeder mijn koets onder de krulhazelaar, en dan kon ik uren naar de blaadjes liggen kijken, of gewoon met mijn voeten spelen. Als peuter was ik heel vlot en sociaal. Ik kon al voor ik naar school ging mooie zinnen vormen. Mijn moeder zegt altijd: "Jij was al volwassen toen je 3 was." Maar toen ik 4 was kreeg ik een juf die mij maar een vervelende wijsneus vond en mij voor eens en altijd geleerd heeft dat het niet netjes is om volwassenen tegen te spreken. Vanaf toen ben ik het stille, brave meisje, die doet wat er van haar gevraagd wordt. Ik maakte ook geen vrienden met lawaaimakers, maar met de uitgestoten kinderen, omdat die bewust naar hechte vriendschap op zoek waren. Mijn beste vriendin en ik vierden afgelopen jaar ons 20-jarig jubileum. Het geweldige aan haar is dat zij mij gewoon accepteert zoals ik ben, met mijn koppigheid en vreemde denkwijzen erbij.

Het jaar voor ik naar de lagere school ging, meldde de juf dat ik vrij traag was met voorbereidende schrijfoefeningen, en ze gaf mij extra werk (wat ik, naar ik mij herinner, juist heel erg leuk vond). Het enige probleem was eigenlijk dat ik linkshandig ben, en schrijven was voor mij erg onnatuurlijk. Van rechts naar links zou ik absoluut geen probleem gehad hebben, want spiegelschrift is voor een linkshandige net als gewoon schrift voor een rechtshandige.

Of ik al kon lezen weet ik niet meer, maar ik was er alleszins heel vlug mee weg, en op mijn 9e las ik boeken uit de categorie 14+.

Ik was geen uitblinker op school, maar kon zowel in het lager als in het secundair onderwijs goed mee zonder veel te doen. Ik deed genoeg om te slagen, maar hoge punten trokken me niet aan. Ik verdiepte me liever in de wereld van de muziek. Uiteindelijk ben ik ook muziek gaan verder studeren.

Ik lees nog steeds veel. Vooral boeken over muziek, want op het conservatorium in Brussel ontbreekt het mij een beetje aan intellectuele uitdaging. De leerkrachten schijnen dat ook niet belangrijk te vinden, en geven me vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg ben om professioneel klarinettist te worden, omdat ik niet zo'n snelle vingers heb als al die Japanse virtuoosjes. Dus besloot ik het elders te gaan zoeken en op Erasmus te gaan in Spanje, in de hoop wat van het zuiderse temperament op te pikken om in mijn klarinetspel te gebruiken.

Mijn nieuwe klarinetleraar is echt geweldig. Hij respecteert mijn ideeën volledig, zoekt steeds naar nieuwe oplossingen, raad mij boeken en artikels aan om te lezen, opnames om te beluisteren. Voor het eerst had ik het gevoel dat iemand mij (en mijn manier van denken) echt begreep. In het begin van het jaar had hij eens terloops vermeld dat zijn zoontje HB is. Vorige week hadden we een nogal diep persoonlijk gesprek, omdat ik bij het spelen niet echt problemen met techniek of muzikaliteit heb, maar eerder een psychologische blokkade. En hij insinueerde een grote gelijkenis tussen het karakter van zijn zoontje, dat van hem, en dat van mij. En opeens viel mijn frank (of is dat nu 4 eurocent?): hij is ook HB, ik ben ook HB.

En dus zijn we bij vandaag aanbeland, waar ik eindelijk inzicht in mijn eigen brein heb. Nu kan ik echt beginnen analyseren en die psychologische blokkade doorbreken. Het wordt een moeilijke opdracht, maar het kennen van de oorzaak is een grote stap vooruit.

Als je tot hier geraakt bent, bedankt om dit te lezen. Het is niet veel, het is slechts mijn leven in vogelvlucht. De details, de anekdotes die eerder al op HB gewezen hebben, die blijven opborrelen. Ik hoop op dit forum meer mensen te ontmoeten die weten wat het is om je hele leeft 'vreemd' te zijn, en dan opeens een verklaring te vinden en je voor het eerst bij een groep gelijkgestemden aan te sluiten. Ik kan het eigenlijk nog altijd niet geloven, vraag me voortdurend af ik echt wel HB ben. Maar ik denk dat de tranen en de emotie van de afgelopen 24 uur toch wel een eerste bewijs zijn.

Schrijven lucht op, ik zou nog uren kunnen doorgaan. Maar ik ga het nu gewoon even laten bezinken.

Veel liefs,
Goele

[Alexandra]

Welkom hier, Goele

Ik ben onder de indruk van je mooie introductie en vermoed dat je op dit forum je plek gevonden hebt.
Neem inderdaad rustig je tijd om het te laten bezinken en geniet van de herkenning
Groetjes.

[Tinus]

Ik lees dat vaker hier. Mensen die twijfelen of ze hb zijn. Maar, zelfs als dat niet zo zou zijn dan is een bijna hb zijn net zo goed een belangrijk feit. Als het de reden is om in de war te zijn dan zou dat niet zo hoeven zijn. Intelligentie is geen een-dimensionaal begrip. Mensen kunnen op verschillende vlakken zeer begaafd zijn en op andere vlakken slechts gemiddeld presteren.

Verder ook. Hoogbegaafd is niet gewoon maar juist vreemd. Het is een uitzondering op de regel (1 op de 50). Dát er uitzonderingen zijn is opzichzelf weer wel heel normaal. Als je zo'n uitzondering bent, of het nou hoogbegaafd zijn is of niet, dan zul je soms wringing voelen met de omgeving. Bijvoorbeeld op een conservatorium in Brussel. Dat is niet iets waar je van in de war hoeft te raken in de zin van een zoektocht naar wat er mis is. Je doet dan een vooronderstelling dat er iets mis zou moeten zijn opdat er zulke wringing voor kan komen. Ik geloof dat die aanname niet juist is.

[Rianne]

Hoi Goele,
Leuk je hier te lezen! Ik denk dat het heel zinvol voor je is om het onderwerp hoogbegaafdheid voor jezelf verder te onderzoeken. Verhoog er je zelfkennis mee, dat is sowieso voor iedereen goed, ongeacht of je HB bent of niet.
Ik hoop dat dit forum je daarbij kan helpen!

De psychische blokkades waarover je spreekt mbt het klarinetspelen. Wat bedoel je daarmee? (zonder je nu iets in de mond te willen leggen, maar ik moet meteen denken aan perfectionisme/faalangst en daar is hier op het forum ook wel eea over te vinden!!)

[m1960]

Hallo Goele!

Welkom hier!
Ik hoop, dat je je draai hier een beetje kunt vinden.
En het zou zo maar kunnen, dat je HB bent.
Veel sterkte met je zoektocht!

Groetjes Marlou

[sterke leeuwin]

Harteijk welkom hier!
Je proces is voor mij herkenbaar.. hetvoelde voor mij als een soort rouwproces..Maar ik denk dat je op de goede weg zit; je bent er nóg vroeg bij! (bij mij duurde het tot mijn 38e voordat ik een en ander van mijn jeugd beter ging begrijpen..)
Succes bij je ontdekkingstocht!!!

[Ceciliadlibitum]

@Tinus Het 'in de war' zijn is meer in de zin van nog niet goed aanvaard hebben al dan niet HB te zijn, niet goed weten wat ik nu moet voelen, mijn leven dat een beetje overhoop gegooid wordt. En ik kan daar niet goed tegen, als er iets veranderd, wil ik dat dat mijn eigen keus is. Ik voel opeens een soort van emotionele instabiliteit, en dat ben ik niet gewoon.

@Rianne Bij het woord faalangst denk ik altijd aan mijn jongere zus, wiens leven door faalangst bepaald wordt. Een ernstig geval dus, en daarom had ik zelf nooit in die richting gedacht, maar je zou wel eens gelijk kunnen hebben. Het vreemde is dat ik dit enkel met de klarinet heb.

De blokkade bestaat ongeveer uit:
-niet luid genoeg spelen, omdat ik angst heb om gehoord te worden en slecht beoordeeld te worden
-nooit erin slagen van de eerste keer te spelen zoals ik het wil, altijd de tweede keer (mijn leraar heeft al eens gegrapt dat ik het examen best twee keer afleg)
-me na een enkel foutje niet meer kunnen herpakken en tijdens het spelen blijven piekeren en daardoor nog meer fouten maken
-beter presteren als ik met anderen samenspeel (bijvoorbeeld als de leraar meespeelt, of in het harmonieorkest)
-het niet in staat zijn uitbundig te spelen, en extreme emoties als woede en passie tot uiting te brengen in mijn spel; angst om te overdrijven

Ik krijg bovendien pas zenuwen van het moment dat ik begin te spelen, nooit ervoor, dus eigenlijk onbewust. Mijn leraar heeft al eens opgemerkt dat ik als ik in ademnood zit, of aan een plaats kom waar ik niet zeker ben, met mijn linkerbeen in de lucht begin te dansen. Hij vermoed ook dat dat een uiting van zenuwen is.

Ik ga er zeker meer over opzoeken, alhoewel ik een beetje schrik heb om vast te stellen dat ook ik faalangst heb. Maar ik ben vastbesloten dit jaar nog te veranderen en als een betere klarinettist terug te keren naar Brussel.

EDIT: En nog even voor de duidelijkheid. Podiumangst heb ik niet. Eigenlijk vind ik het leuk om op een podium te staan: ballet, toneel, voordracht, piano, dwarsfluit, daar heb ik allemaal geen probleem mee. Het is echt enkel en alleen met de klarinet, niet alleen op het podium, maar ook in de les of tijdens het studeren.

TWEEDE EDIT: Ik zal misschien dit probleem eens uitgebreid beschrijven in een aangepast topic.

DERDE EDIT: http://www.hb-forum.nl/viewtopic.php?f=27&t=2196

[Luthier]

Welkom

Herkenbaar verhaal.

[Nickname]

Mooie introductie.

Die intellectuele uitdaging die je miste op het conservatorium herken ik van mijn jaren op de kunstacademie. Helaas had ik geen docent die mijn hoogbegaafdheid herkende (althans niet met mij besprak, achteraf gezien vermoed ik dat het vermoeden er wel is geweest), waardoor het nog heel lang heeft geduurd voor ik die ontdekte. Waardoor ook de psychologische blokkades me onnodig lang parten hebben gespeeld.

Hoop hier nog regelmatig wat van je te lezen.

[Johanita]

Welkom Goele, neem je tijd om even te voelen en ervaren wat deze ontdekking voor je betekent. Het is inderdaad vaak zo dat je allerlei dingen uit het verleden met je nieuwe bril op gaat bekijken, en eindelijk begrijpt waarom ze zo gingen zoals ze gingen. Duurt even....
En veel succes met je muzikale passie.