Omdat m'n hersens nog niet optimaal werken vanwege een ##@#$$$ behandeling die ik heb moeten ondergaan in het ziekenhuis, ga ik 'er nu niet voor zitten' om een heel 'voorstelverhaal' te typen.
MAAR, na lange tijd in de diepste put die ik tot nu gekend heb, gezeten te hebben, ben ik weer terug in het 'land er levenden'.
De reden dat ik nu toch alvast dit korte onsympathieke berichtje achterlaat is dat zo de mensen die me nog kennen van ongeveer 1,5 jaar geleden(en me nog herinneren..), en degenen die afgelopen zondag bij de HB bijeenkomst in Utrecht zijn geweest(was erg ok) me weer kunnen vinden....
Dit verhaal wordt dus nog vervolgd!
Bedankt allemaal!
..ik had geschreven 'als mensen mij willen vinden'; er enigzins arrogant vanuit gaande dat dit zo was.... leuk om te merken dat dat ik ook 'gevonden' wordt haha
weet je; ik moet ook niet willen om mijn hele levensverhaal in 1 keer gedegen en zo volledig mogelijk op papier te zetten...
.. en de meest pijnlijke dingen hoef ik ook lekker helemaal niet te vertellen of pas veel later(is wel "liberating" waarschijnlijk- he bah, wat een therapeutisch taalgebruik weer)..
Ik begin voor het gemak gewoon even met de tegenwoordige tijd.
Ik ben dus Marieke, 33 jaar, en woon in een stad in het zonnige zuiden. Ik woon samen met mijn prachtige dochter die heden ten dage al de leeftijd van 16 en 10,5 maanden heeft bereikt..zucht.. de tijd glijdt als zand door je vingers heen(=beetje vaag).
Op dit moment ben ik al een tijdje niet meer werkzaam(ong 1,5 jaar) omdat ik in een heeele diepe put was getuimeld. Dit was zo heftig dat er voor mijn beleving sprake is van een Marieke voor- en een Marieke na de put. Ik ben nu bezig mezelf opnieuw te ontdekken, terug te kijken, dingen in een nieuw licht proberen te zien, een schifting te maken welke dingen essentieel zijn als onderdeel van mijn identiteit, en welke dingen ballast zijn en voortkomen uit verschillende trauma's, verkeerde overtuigingen over mezelf en de wereld(voortgekomen uit mijn niet heel erg rooskleurige puberteit en het onvermogen van mijn ouders om mij daarin te begeleiden, wat mijn leven radicaal heeft gevormd tot de dag van vandaag).
Ik ben wel erg blij dat ik nu hier de ruimte voor heb, en dat ik -als het me gegeven is- nog tijd heb om geheel nieuwe wegen in te slaan wat betreft carriere, studie e.d.
Ook ben ik blij dat ik nu ruimte heb om er- hoewel dus een beetje aan de late kant, maar niet te laat- de komende tijd volledig voor mijn dochter te zijn, voordat zij de volgende stap maakt in haar ontwikkeling; op kamers gaan wonen.
In september ga ik weer verder met mijn studie- door 'de dip' had ik die moeten onderbreken- en hoop ik in maart mijn BA te kunnen behalen(na 100 jaar ofzo). Maar waar ik ook net zo erg naar uitkijk is dat ik dan ook weer ga starten met muzieklessen(zang en piano) wat ik door de loop van mijn leven, mijn verantwoordelijkheid als moeder vanaf mn 16e en mijn zwaar gevoelde maatschappelijke verantwoordelijkheid, terzijde had geschoven. .. OK, dit was alvast een beetje; volgende keer wat meer de geschiedenis in en waarom ik vermoed dat ik 'redelijk intelligent in combinatie met redelijk gevoelig' ben.