Netwerken, sociaal doen

[Zaza]

Laatbloeier, ik had het niet beter kunnen omschrijven, zo sta ik er ook in!

Een onderdeel van mijn werk is sociaal doen (ik geef cursussen en die moeten natuurlijk wel een beetje leuk zijn) en dat vind ik bijna altijd wel leuk. Soms vind ik herkenning (laatst toevallig nog een cursist met een HB zoon), maar meestal is het vooral kletsen. Over voetbal, files, lijnen, kinderen, mannen (altijd leuk als ik een vrouwengroepje heb ), maakt niet uit. Of ik vraag naar de ander en krijg zo de leukste, maar ook wel ooit heftige verhalen te horen. Ik heb eigenlijk alleen maar moeite met Blahblah types (kijk mij eens belangrijk/rijk/leuk/interessant zijn... Boeien!) en met mensen die bij elke luchtige opmerking licht afkeurend kijken en elke poging tot gesprek vakkundig de grond in boren (dan zeg ik bijvoorbeeld: "Dat klinkt interessant wat u vertelde over..... " Antwoord: "Ja".)

Een keer had ik een hele groep van die laatste types. Dan krijg je in de pauze alleen maar beleefde gesprekken waarbij wat feiten worden uitgewisseld ("O, u werkt in Utrecht, ik in Amsterdam". Kringetje rond, iedereen zegt waar hij/zij werkt. Stilte. "Werkt u er al lang?" "Nu 3 jaar en u?" "Ik werk hier 10 jaar". Kringetje rond, iedereen vertelt hoe lang ze 'er' al werken. Stilte. Gerinkel van koffiekopjes. Hele lange stilte. Heeeeeele laaaaange stilte. Aaaaaaah!).

Ik vind het trouwens ook leuk om zomaar iemand aan te spreken. Niet met voorbedachte rade op iemand afstappen (dat vind ik dan weer eng), maar als er bijvoorbeeld iets grappigs gebeurt op straat, zal ik daar altijd wel een opmerking over maken tegen iemand die er toevallig ook bij is. Of gewoon zomaar. Vaak blijft het daarbij, maar soms komen daar leuke gesprekjes uit voort.

Wat ik wel moeilijk vind, is om echt 'op iemand af te stappen' met een doel. Dan kan ik maar niet bedenken wat ik moet zeggen of als ik dan iets bedacht heb, heb ik ook gelijk 5 redenen waarom het stom is om juist dat te zeggen, waarna ik me ga afvragen of die ander uberhaupt wel op mij zit te wachten, wat nou als ze denken... Nou ja, en dan ga ik maar niet. Herkent iemand dat toevallig?

[Nickname]

Wat ik wel moeilijk vind, is om echt 'op iemand af te stappen' met een doel. Dan kan ik maar niet bedenken wat ik moet zeggen of als ik dan iets bedacht heb, heb ik ook gelijk 5 redenen waarom het stom is om juist dat te zeggen, waarna ik me ga afvragen of die ander uberhaupt wel op mij zit te wachten, wat nou als ze denken... Nou ja, en dan ga ik maar niet. Herkent iemand dat toevallig?

Ja. En de rest ook. (geef ook les/ cursussen)

De meeste small-talk is niet veel anders dan wat hier op het forum wordt besproken. Ik vraag me af of bij hb-ers de onderwerpen die bij small-talk voorkomen een probleem zijn of dat er andere aspecten een rol spelen. Misschien is bijvoorbeeld het ontbreken van richting of een doel dat er voor zorgt dat een hb-er zich ongemakkelijk voelt? De snelheid van het gesprek kan traag zijn? De hb-er heeft hoge verwachtingen van zijn prestatie in het gesprek?

Ik ben ook wel nieuwsgierig wat het verschil is. Of hoe men het verschil ervaart.
De keren dat ik naar een wild uitje (van dit forum of het voorgaande) of een mensa bijeenkomst ben geweest vond ik de small-talk nou niet bepaald van een ander niveau. Hoewel het natuurlijk wel makkelijk is dat je in ieder geval één onderwerp gemeen hebt (als het goed is )
Mijn ervaring is dat je door vragen te stellen/ interesse te tonen soms van prietpraat opeens maarzo in een 'echt' gesprek kunt raken.

[Phileine2]

Ik heb hetzelfde als Laatbloeier: Ik vind het ook leuk. En zeker als het een doel heeft, bijvoorbeeld mensen vragen ergens aan mee te doen (een project of activiteit) of als ik er zelf beter van wil worden (ik weet dat ze iemand zoeken voor iets en wil mezelf naar voren schuiven).
Alleen als ik bijv niet lekker in mijn vel zit of moe ben dan vind ik het niks. Maar dat zal denk ik voor de meeste mensen gelden.

[Laatbloeier]

De keren dat ik naar een wild uitje (van dit forum of het voorgaande) of een mensa bijeenkomst ben geweest vond ik de small-talk nou niet bepaald van een ander niveau.

Ik ervaar dat persoonlijk toch een beetje anders, in die zin dat er op dergelijke uitjes inderdaad óók gewoon gekwebbeld wordt (om het zó dan maar weer even te noemen ), maar dat de mensen over het algemeen toch een bepaald niveau hebben. Ik vind dat wel 'n duidelijke factor, bij zo'n groep HB-ers of op z'n minst wat intelligentere mensen bij elkaar. Het voelt toch anders (zo ervaar ik dat tenminste), dan met buurvrouwen onder elkaar bij wijze van spreken (terwijl ik een heel stel érg leuke buren heb hier in de straat, vanalles door elkaar, veel ook ouder dan ik. Mijn overbuurvrouw is 80 en daar maak ik bijzonder graag een praatje mee. En stel je maar geen stokoud vrouwtje voor hoor, want dat is ze niet! Ze doet alles nog op de fiets, en werkt nog drie ochtenden in een psych. instelling als receptioniste. Zo wil ik ook wel oud worden! Maar dit terzijde, ik zit er ineens zomaar op los te kwebbelen... )

Wat ik me ook nog zat te bedenken, en dan weer in het kader van mensen waar ik niét graag mee vertoef: ik noemde al de blahblah-types. Maar dan zijn er ook nog de groepjes mensen die vaak op een of andere manier al bij elkaar horen en er van die 'gedragscodes' op na houden. Kan vanalles zijn: qua kleding, qua manier van praten, van wat ze belangrijk vinden, van soort werk dat ze doen, noem maar op. Je voelt dat je je aan moet passen aan die codes, anders 'pas' je er niet bij. Nu zijn sociale gedragscodes op zich natuurlijk een normaal menselijk verschijnsel, er zijn altijd regels waar je je in het sociale contact aan hebt te houden. Bijv. dat je niet in je neus gaat staan peuteren terwijl je met mensen praat. Maar als die regels te ver gaan, te ingewikkeld worden, laat ik het zo maar zeggen, dan haak ik af. Ik ben niet goed in staat aan een dergelijk 'spel' mee te doen. Ik heb er geen zin in en ik kan het ook niet. Omdat ik het nutteloos vind, denk ik. (Al met al lijkt déze allergie van mij behoorlijk op die allergie voor de blahblah-types, denk ik!)

Herkent iemand zich in bovenstaande -ietwat breedsprakige- alinea?!

[Laatbloeier]

O, en Zaza, jouw post vind ik heel leuk en herkenbaar! Ik heb ook cursussen gegeven, en ervoer dat net zo. Vond het sociale aspect eraan bijzonder leuk. Grappig was dat we soms zelfs in de pauze tot bijna diepzinnige gesprekken kwamen (wat best apart was, ik gaf DTP-cursussen...)!

Of ik het moeilijk vind om op iemand af te stappen met een doel, hangt af van hoe degene op wie ik wil gaan afstappen is qua uitstraling. Open of gesloten. Ja, dat is ook wel goed omschreven, wat mij persoonlijk betreft! Ik houd van 'open, makkelijk ingestelde mensen'. Ik heb meestal een heel duidelijk gevoel bij mensen wat dat betreft. Rijken ze je de hand, of doen ze niet zo snel hun -figuurlijke- deurtje voor je open...

[Tinus]

Ik houd van 'open, makkelijk ingestelde mensen'.

Dit heb ik ook.

Het zou tevens ook een verklaring kunnen zijn waarom sommige hb-ers niet van small talk houden. Wanneer je mensen treft die een weinig open instelling hebben dan is het moeilijk om je in te houden bij kortzichtige of oppervlakkige opmerkingen.

Met sommige mensen is het overigens veel makkelijker om een gesprek op gang te krijgen. Ik denk niet dat dat toeval is maar dat er een onderliggende reden voor is. Waarschijnlijk is enige afstemming tussen de personen van belang. Small talk op zich is niet het probleem maar wel de persoon waarmee je het gesprek hebt. Als je een type bent die weinig overeenkomsten heeft met de massa dan is small talk soms wel lastig.

[Phileine2]

Wat smalltalk aan het begin betreft; je komt nou eenmaal niet binnen met je eigenbedachte nieuwe versie van de stelling van pythagoras. Nee, het gaat gewoon over of je het hebt kunnen vinden, natgeregend bent, vertraging hebt gehad, etc.

Zelf heb ik dat ook liever dan dat iemand *flap* in de eerste minuut een heel levensverhaal op tafel gooit. Want ik zit wél nog bij te komen van dat ik het niet kon vinden en dat ik mijn vertragingen zo vervelend vond.

En na de eerste smalltalk is het ook een beetje zoeken naar gezamenlijke onderwerpen. De één is misschien helemaal weg van sterren en de ander van insecten. Dan ligt het er maar aan of je daarover kunt praten op een manier dat het voor beiden interessant wordt.

[Laatbloeier]

Ik houd van 'open, makkelijk ingestelde mensen'.

Dit heb ik ook.

Het zou tevens ook een verklaring kunnen zijn waarom sommige hb-ers niet van small talk houden. Wanneer je mensen treft die een weinig open instelling hebben dan is het moeilijk om je in te houden bij kortzichtige of oppervlakkige opmerkingen.

@Tinus, ik heb de indruk dat jij een ander idee hebt bij 'open' dan ik. Jij bedoelt 'open minded', klopt dat? Ik had misschien beter kunnen 'toegankelijk' kunnen zeggen dan 'open'. Ik moet hierbij ineens ook weer denken aan wat Zaza opmerkte: '...en met mensen die bij elke luchtige opmerking licht afkeurend kijken en elke poging tot gesprek vakkundig de grond in boren (dan zeg ik bijvoorbeeld: "Dat klinkt interessant wat u vertelde over..... " Antwoord: "Ja".'

Mensen die zó doen, reiken je niet de hand, maar gooien hun deurtje voor je dicht. Heel onaangenaam! Maar misschien doen ze het wel niet expres, maar zitten ze zó niet op jouw golflengte, dat ze niet anders kunnen...?! Wie zal het zeggen... Dan kom je simpelweg niet tot elkaar. Jammer, maar dat is soms niet anders!

O, en open mindedness vind ik overigens ook belangrijk hoor, in contact met mensen. Maar dat was dus niet wat ik hier bedoelde!

@Phileine, mooi gezegd! En zo zie ik die small talk ook weer als een uitgebreidere vorm van een groet of glimlach. Sociale lijm! En soms is dat zelfs voldoende. Niet met iedereen ga je over tot een diep inhoudelijk gesprek, toch? En dat hoeft ook niet. Zou vermoeiend en onnodig zijn in mijn ogen!

[Phileine2]

Nee, LB, en dat hoeft dan niet eens aan die persoon te liggen. t Kan ook te maken hebben met je eigen gemoedstoestand of het feit dat je hoofd al 'vol' zit met iets anders.
Hoewel ik ook wel eens naar een meet gegaan ben met een heel vol hoofd, juist om over andere dingen te kunnen praten

Ik herinner me een anekdote van mijn ouders (toen nog jong) met hun buren die tevens verhuurders waren van hun woning. De man was een geleerd, intelligent man, enigszins 'op stand'.
Mijn vader deed zijn best en zei bij binnenkomst iets over het mooie/slechte/whatever weer. Waarop de man zei: Ja laten we het over het weer gaan hebben.

Of het arrogantie was of onhandigheid weet ik niet, ik denk een combinatie van beiden. Maar vond het mooi passen bij wat LB schreef.

Mijn familie heeft het er nog over. Maar misschien dat zij van hun kant wel praten over die vroegere buurman die altijd over het weer begon

[Siouxsie]

Ik ben niet 'open en makkelijk ingesteld' daardoor moeten de Laatbloeiers van de wereld mij niet --> weinig small talk

[Laatbloeier]

Ik ben niet 'open en makkelijk ingesteld' daardoor moeten de Laatbloeiers van de wereld mij niet --> weinig small talk

Ik houd hier rekening met een iets te voorbarige conclusie, Siouxsie!

...O, en overigens ook met de mogelijkheid dat ik e.e.a. ietsje te zwart-wit gesteld heb (alsof ik alleen de 'losse kwebbelkoppen' aardig zal vinden, wat niet zo is hoor!)...

[Siouxsie]

Zoals ik het ervaar is het afhankelijk van de tijdsgeest wat we leuk en belangrijk vinden in sociale interactie.

Jullie vinden open mensen leuk. Dat sluit aan bij de huidige trend waarbij we vinden dat de introverte mens zonderling, individualistisch en hautain is en de extraverte mens sociaal, energiek en gezellig. Nog niet zo lang geleden werden extraverten juist beschouwd als geestelijk armoedig en oppervlakkig en de introverte persoon als beschaafd, bescheiden en innerlijk rijk.

Ik las hier laatst nog een interessant artikel over.

[Siouxsie]

En volgens Susan Cain zijn introverte mensen(kinderen) niet weinig sociaal maar "differently social"

http://ideas.time.com/2012/01/26/dont-c ... ldren-shy/

[Laatbloeier]

Siouxsie, en hier blijkt dat het me nog stééds niet gelukt is me goed duidelijk te maken. Ik bedoelde nl. niet dat ik de extraverte mens liever zie dan de introverte. Pfff, ik kan geloof ik het juiste woord niet zomaar vinden. Nóg een poging: ik bedoel misschien 'welwillend'. Zelfs als iemand niet enorm hongerig is naar contact en kletspraatjes, kan iemand evengoed welwillend zijn. Misschien bedoel ik zelfs simpelweg 'vriendelijk'! En iemand kan ook vriendelijk of welwillend zijn door zijn/haar houding. Zelfs als hij/zij uitstraalt niet zo'n prater of niet extravert te zijn.

Ben jij 'n typische introvert trouwens, Siouxsie? (Oprecht nieuwsgierig.)

Dank voor je linkjes overigens, ik heb nu geen tijd ze te bekijken -ik moet weer ijverig verder met mijn werk- maar dat ga ik zeker op een later tijdstip doen!

[Siouxsie]

Ja dat snap ik maar ik denk dat die onwelwillende mensen eigenlijk vaak introverte mensen zijn. Die zijn nou eenmaal niet zo toegankelijk en welwillend in sociale conversatie.

Ik ben zelf ook zo ja, en ik hoor vaak zat dat ik arrogant ben en naar mensen kijk alsof ik een hoopje stront zie (dat zegt mijn vriend dan weer..).

Dat ervaar ik wel een beetje als een handicap in het sociale leven, dat volgens mij dus door extraverte mensen gedomineerd wordt. Ik kan wel een hele sociale acte de presence geven en "mijn leuke zelf" doen zoals ik dat noem maar dat is voor mij allemaal aangeleerd gedrag en daardoor vermoeiend.

Zo van "heej hoe is het? Ja goed en met jou? Wat vond jij van de lezing? Wat doe je eigenlijk voor de kost?" daarbij heb ik het gevoel dat het een fuik is: je moet er doorheen, je kan niet terug en je bent constant op zoek naar de uitweg (= het op een nette manier afkappen). En veel mensen, waaronder mijn buren en collega's die ik tig jaar ken vind ik gewoon niet interessant genoeg om mijn eigen overpeinzingen voor te onderbreken zodat ik met ze kan kletsen.

Ik vind dat kletsen eigenlijk net televisie kijken. Soms heb je een tijdje dat je flink gaat rondzappen en programma's kijken, zelfs dat je er wekelijks voor gaat zitten, andere tijden kijk je maandenlang helemaal geen tv en dan mis je het ook niet.

[Laatbloeier]

Sioux, sowieso vind ik jouw reacties hier erg interessant. Het zet me aan het denken, ook over mijzelf. Wat me verbaast, is dat ik me in de loop van mijn leven van een uitgesproken introvert kind* kennelijk heb ontwikkeld tot een uitgesproken extraverte volwassene. Opmerkelijk eigenlijk!

Ik ken denk ik niet zo heel veel introverte mensen, bedenk ik mij nu. Alhoewel, ik moet direct denken aan de moeder van een vriendin van mijn dochter. Haar kun je introvert noemen, en evengoed (moet ik dat zo zeggen...?) mag ik haar erg graag. Maar verder lijk jij gelijk te hebben, Siouxsie, als je zegt dat de extraverten in de meerderheid zijn...

*) Ik weet zeker dat ik vroeger als kind een schoolvoorbeeld van een introvert persoontje zou worden genoemd!

[Phileine2]

Ik zat me ook af te vragen of ik als kind aangevoeld heb dat introvertheid meer gewaardeerd werd (wat in de familie en ook door mijn ouders zeker werd gewaardeerd, 'zoete' kinderen) en toen ik groter werd, dat praten meer gewaardeerd werd.
Op de middelbare school kwam je er niet meer met weinig zeggen. Ik was me daar zeer van bewust en ben echt mensen 'na gaan doen' om wat mondiger te worden.

Maar om nou te zeggen dat ik van nature zeer introvert ben.... misschien was dat introverte ook wel een soort aangeleerd gedrag. Omdat mijn omgeving het zo waardeerde als ik stil was.

[Siouxsie]

Dat is wel opmerkelijk ja Laatbloeier. Ben je soms een laatbloeier?

Ik was extreem verlegen als kind en ook stil. En ik heb op een gegeven moment ook bedacht dat ik stoer moest zijn om mee te komen en dat je zelfvertrouwen gewoon kan bluffen.

Nu ben ik niet meer verlegen, maar blijk desondanks toch helemaal niet sociaal te zijn, dat verbaasde mij dan weer. Nooit bedacht dat je ook gewoon niet zo sociaal kan zijn
Dus die mensen die ik om me heen had verzameld als "vrienden" waarvan ik dacht dat dat erbij hoorde zijn ook allemaal alweer weg...

[Laatbloeier]

Phileine, dat was het voor mij niet. Ik leefde erg in mijn eigen wereldje.

[Phileine2]

Bij mij was het een combinatie denk ik, Laatbloeier. Ik leefde in mijn eigen wereldje maar juist dat vond men zoooo schattig. Ik herinner me de zondagen bij mijn opa dat ik in een hoekje bij het raam met een gordijnkwast zat te spelen (jammer dat ik die kwast niet heb afgeknipt en ingepikt toen het huis verkocht werd, maar dat terzijde).
Het was gewoon ook niet de bedoeling dat ik op zou staan en een verhaal zou gaan vertellen. Het was alsof ik dan uit mijn rol zou stappen.

Het was geen vervelende positie hoor, die van stil meisje. Maar soms moet je even de drempel over geholpen worden om iets te zeggen en ik denk dat dát weinig gebeurde. En misschien vond ik het moeilijk om 'kindertaal' te spreken en zou volwassenentaal uit de mond van zo'n ukkie tot verbazing geleid hebben. Ik herinner me nog dat ik als kleuter een moeilijke naam van iemand onthouden had en die vervolgens expres wat verdraaid had om geen verbaasde blikken te krijgen.

Niet dat het allemaal zo ellendig was, maar ik zit even terug te denken en te analyseren